Vandaag deelt Ushi haar verhaal in de rubriek ‘bijzondere verhalen’. Zij werd op haar 21e zwanger van een dochtertje. Wat begon als een zorgeloze zwangerschap, sloeg na 13 weken om in een zwangerschap vol met complicaties. 

Even voorstellen: Ushi en haar gecompliceerde zwangerschap

Herken je het, dat je de hele zwangerschap uitkijkt naar de droombevalling zoals het altijd in de boekjes staat? Bij mij ging dat wel even anders. Maar ik ga jullie eerst in het kort even uitleggen wie ik ben. Ik ben een jonge mama van 22 jaar oud, samenwonend met mijn vriend. In ons knusse huisje hebben we drie honden en een poes. Beiden werken we fulltime (voor mijn zwangerschap parttime). Ik was 21 jaar toen we wisten dat we in verwachting waren van ons dochtertje. Ik was uitgerekend op 29/12/2016. Tot ongeveer 13 weken liepen we op een roze wolk.

>> LEES OOK: Diary: week 44

13 weken zwangerschap van Ushi

Leuk, geen kwaaltjes of ziek zijn. Tot ik op een gegeven moment steeds minder trek in eten begon te hebben. Ik liep ook een urineweginfectie op. Na veel medicatie in te nemen, kreeg ik toch nog een nierontsteking, die in de richting van nierfalen ging. En zo ging het de hele zwangerschap door.

Echt genieten en ontspannen was er niet bij. Elke keer werd er gezegd: “Zet vanaf 25 weken de tas maar al volledig klaar, zodat je zeker niet voor een verrassing komt te staan.” Vanaf 28 weken werd het ziekenhuis mijn beste vriend. Ik had veel harde buiken en voorweeën en ik was geregeld ziek. Elke keer ging ik met de gedachte: deze keer houden ze me daar.

Vochtverlies

Op woensdag 7/12/2016 begon ik hier en daar eens een drupje vocht te verliezen. Ik belde het ziekenhuis en daar zei men dat het wel urineverlies zou zijn. Ik moest even afwachten en langskomen indien het erger werd. Ja hoor, ze kenden me al goed, want het was tot nu toe elke keer niks ernstigs geweest.

Op donderdag was dit nog steeds hetzelfde, alleen was ik nu ook moe en futloos. Ik sliep bijna niks door mijn enorm tintelende armen die met de dagen erger werden. In de nacht van donderdag op vrijdag werd het erger. Ik had natte onderbroek na natte onderbroek, de hele nacht door. ’s Morgens vertrok mijn vriend zoals elke dag naar het werk. Ik liet hem gaan, want ik wilde hem niet ongerust maken. Om 8.30 uur belde ik het ziekenhuis toch maar terug en legde ik de situatie uit, waarop ze zeiden: “Het zal wel niks zijn. Het is normaal dat je urineverlies hebt aan het einde van je zwangerschap. Als je echter niet zeker bent, kom je maar langs.”

Controle

Ik besloot om toch maar langs het ziekenhuis te gaan, want ik voelde me er niet zo lekker bij. Ik nam mijn sleutels, zette de hondjes weg en vertrok. Waren ze net de straat aan het dichtzetten voor wegenwerken! Lap! Dan het huis nog maar poetsen en me douchen voor ik vertrok.

Tegen 13.30 uur kwam ik aan in het ziekenhuis. “Jij had vanmorgen gebeld, dacht ik he?” zei de mevrouw. “Ja klopt, met het vochtverlies.” Ze namen me mee naar de verloskamer en ze legden me aan de monitor. Daarop waren inderdaad weeën te zien, maar nog niet het soort weeën dat doorzet.

Ik werd verder onderzocht. Een student vroeg of ze ook alles een keertje mocht doen, zodat ze het kon leren. Ja prima, ze moeten het ooit eens leren, dacht ik maar. Bij een jonge, slanke meid als ik konden ze alles goed voelen natuurlijk. Het deed echter enorm veel pijn, alle bewegingen aan mijn buik, en natuurlijk ook de vaginale onderzoeken, maar voor je kindje doe je alles.

2 cm ontsluiting

Ik had 2 cm ontsluiting. Ze legden een witte doek onder mijn zitvlak. Ik moest mijn benen plooien en lang op mijn handpalm blazen. Het vocht vloeide eruit, geurloos en kleurloos. De vroedvrouw verliet de kamer met de doek, zonder nog een woord te zeggen. De student kleedde me onderaan aan.

De dienstdoende gyneacoloog kwam de kamer binnen en vertelde dat het vocht leek op vruchtwater en dat ik dus een hoge vliesscheur zou kunnen hebben. Ze wilden de vruchtwatertest doen om 100% zeker te zijn. Als de test positief was, dan moest ik blijven.

Ik belde mijn vriend op en vertelde hem dat ik voor de zekerheid toch maar alles was gaan laten nakijken. Ik zei ook dat hij beter naar het ziekenhuis kon komen, omdat ik ondertussen de opnamepapieren al in mijn handen geschoven kreeg. Hij mocht dus ook onmiddellijk vertrekken op zijn werk. Ik moest ook een enorm lange vragenlijst invullen, bah! Een van de vragen ging over eventuele allergieën voor medicatie. “Niet dat ik weet”, schreef ik nog.

>> LEES OOK: Budget Friday girls

Monitor

Ik werd naar een kamer gebracht, prima. Ik lag in bed en moest continu aan de monitor, omdat ze hoopten dat de bevalling spontaan op gang zou komen. Zo niet, dan werd ik de volgende ochtend ingeleid. ’s Avonds kwam de verpleging om 21.45 uur mijn infuus aanhangen. Het vruchtwater lekte namelijk al lang, dus moest ik antibiotica krijgen. Mijn vriend ging intussen naar de frituur even verdop, want hij had niets meer gegeten sinds die middag.

Ze waren vergeten om mijn belletje bij me te leggen. Ik stuurde mijn vriend een sms met de vraag of hij nog lang wegbleef, want ik voelde me niet zo goed en ik had mijn belletje dus niet bij me. Ik begon te trillen, had het koud en zweette ook heel erg. Ook kon ik niet meer zo goed praten. Ik strompelde toch maar uit bed, ging op handen en knieën naar het belletje en ging zo weer mijn bed in.

Ushi raakte in shock

Toen de vroedvrouw bij me kwam, belde ze meteen iedereen op om te komen helpen. Ik kreeg namelijk een shock op de penicilline. Met vier man hielden ze me vast, anders viel ik uit bed. Ze belden de dienstdoende cardioloog en de gyneacoloog.

Ze vertelden me dat ik moest wachten tot het vanzelf voorbij zou gaan. Twee uur lang lag ik te stuipen, ik was doodmoe. Om 00.00 uur begon het te beteren. Ik kon al even stilliggen zonder te stuipen en mijn hoge koorts was aan het wegtrekken. Mijn weeën waren ineens allemaal weg, verdwenen in het niks.

De volgende ochtend

In de ochtend van zaterdag 10 december om 8.00 uur kreeg ik een ontbijt, maar ik kreeg geen hap door mijn keel. Ik was bang en onwetend voor wat ging komen. Ik kreeg een infuus met weeënopwekkers. Het ging gebeuren, het moment waarop iedereen had gewacht! Ik was de gang naar de verloskamer nog niet uit en mijn weeën waren er al, heftig zeg! Ik vroeg: “Als het zo doorgaat, mag ik dan alsjeblieft een epidurale krijgen?” “Nee mevrouw, je hebt een penicillineshock gehad. Dan zetten ze geen epidurale uit veiligheid!” Ik zat nog steeds op 2 cm ontsluiting. Om 13.45 uur braken mijn vliezen spontaan.

Het verhaal van Ushi wordt vervolgd …

>> Volg je ons al op Facebook?

 

Donderdag verschijnt deel 2 van het bijzondere verhaal van Ushi op de blog.