Bijzonder verhaal: Hadassa en haar moedergevoel

Elke moeder weet hoe sterk het moedergevoel is. Hadassa deelt vandaag haar bijzondere verhaal en benadrukt hoe belangrijk dit is om op te vertrouwen. Zij liet zich niet uit het veld slaan op belangrijke momenten en dat heeft het leven gered van haar en haar zoon. 

25 Jaar geleden..

25 Jaar geleden was ik zwanger van nummer vier en het voelde niet goed. Ik had steeds een terugkerende nachtmerrie; dat ik mijn veel te kleine huilende baby op de wc zou verliezen. Badend in het zweet met hartkloppingen werd ik nachten achter elkaar wakker. Iedereen probeerde mij te overtuigen dat het in mijn hoofd zat en toch bleef het gevoel.

18 weken zwangerschap

18 weken + 2 dagen zwanger gleed ik ’s ochtends uit in de badkamer en werd ik die nacht erop wakker in een nat bed. Ik herkende het direct; geen zweet of plas maar vruchtwater. In een eerdere zwangerschap had ik ook vroegtijdig vruchtwater verloren. Man op reis, ik alleen thuis met mijn dochters en in paniek een vriendin gebeld. Haar man bij mijn kinderen en zij met mij naar het ziekenhuis.

Eerste hulp

Op de eerste hulp susten ze mijn ongerustheid; het zou wel urine zijn geweest, het was tenslotte al mijn vierde baby en die sluitspieren zouden wel wat zwakker zijn geworden. Conclusie; ik was een overbezorgde aanstaande moeder. Ze luisterden niet naar mij. Op dat moment kwam mijn moedergevoel in actie. Mijn vriendin en ik wisten hoe vruchtwater te testen, pakten zelf lakmoespapiertjes en deden op het toilet de test; het was vruchtwater. Met lakmoespapiertje ging ik naar de poli en wachtte mijn gynaecoloog op.

Hij luisterde wel, onderzocht mij meteen en zei dat het een ernstige situatie was; er zat nauwelijks meer vruchtwater in de baarmoeder. Er was een vlies gescheurd en weinig tot geen kans op overleving voor mijn baby. Ik werd opgenomen. In paniek, verdrietig, maar ook een oerkracht en instinct in mij die voor mijn baby vochten. Ongeacht wat anderen ook zeiden. Dokters voorspelden dat de weeën zich wel spoedig zouden aankondigen en dat zou het dan zijn geweest. Mijn man was intussen op de terugweg.

Rouwverwerking?

Nog voordat mijn man er was, stond er een maatschappelijk werkster aan mijn bed om mij te begeleiden in de rouwverwerking. Ik stuurde haar woedend weg. Voor nu voelde ik mijn baby trappelen, duidelijker dan in al die weken ervoor, logisch hij zat tegen mijn buikwand aan zonder vruchtwater en van weeën geen sprake. Nu is het zo dat het vruchtwater steeds opnieuw wordt aangemaakt. Dus bedacht ik dat als ik doodstil zou blijven liggen, het vruchtwater zich steeds opnieuw zou blijven vullen tot de vliesscheur en de baby toch gered kon worden.

Gynaecoloog

Na het wegsturen van de maatschappelijk werkster kwam de gynaecoloog langs om te checken of ik de situatie wel helemaal begreep. Ik zei hem dat ik de situatie prima begreep, maar dat ik zolang ik mijn baby voelde en geen weeën had niet van plan was om afscheid te nemen of hier zelfs aan te denken. Mijn nare voorgevoel was eindelijk weg… Ik voelde me sterk. De gynaecoloog begreep mij, maar zei dat het 0,001 procent kans was dat mijn baby dit zou halen. Ik gaf aan dat ik het snapte.

En vervolgens bleef ik liggen. Weken- en maandenlang, zonder ooit uit mijn bed te komen. Voor niets. Niet voor de wc, niet om te douchen. Sommige doktoren vonden mij moedig, anderen vonden mij gek. Dat maakte mij niets uit. Ik deed wat ik voelde. Ik deed wat ik moest doen. Het was veel geregel en stress thuis voor mijn man met drie kleine meisjes van 5, 4 en 1 jaar oud. Ze kwamen elke dag op bezoek.

Allerlei alarm- en panieksituaties kwamen voor, maar ik, of liever gezegd mijn sterke baby en ik, overleefden dat. Mijn baby groeide goed in het beetje vruchtwater dat zich vulde en weer leegliep. Stress in de buik maakt sterke baby’s. Ik had inmiddels volledige uitval aan mijn linkerbeen en had doorligplekjes. Het was een flinke warme zomer (de Top Tien in 100 jaar) in een oud Amsterdams ziekenhuis zonder airco. Alles nam ik voor lief en ik deed wat in mijn macht lag; mijn baby zou levend en gezond op deze wereld komen. Dat zei mijn moedergevoel en daar luisterde ik naar. Wat iedereen ook zei.

Augustus 1992

Het was 31 augustus 1992. Ik was 34 weken +2 dagen zwanger en voelde mij niet lekker. Ik zei de doktoren dat de baby eruit gehaald moest worden. Het was tijd. En weer werd er door de dienstdoende doktoren niet naar mij en naar mijn moedergevoel geluisterd. In letterlijke doodsnood heb ik gegild om mijn eigen lieve begrijpende gynaecoloog en gestaan op een spoedkeizersnede. Hij luisterde! Gelukkig. Mijn baby en ik waren heel ziek; we hadden een streptokokken B-infectie en belandden alle twee op de Intensive Care. Hij met een hartstilstand en ik met acute bloedvergiftiging.

We redden het. Tegen alle verwachtingen en voorspellingen van alle deskundigen in. Op basis van moedergevoel, doorzettingsvermogen, een flinke portie geluk, zorg en liefde om mij en ons gezin heen. Zes weken te vroeg, met een gewicht van 2340 gram. Wonderen bestaan! 18 september 1992 mochten we naar huis.

Vanaf toen nam ik een besluit; mijn moedergevoel was veel-, zo niet, alleszeggend. Daar zou ik voortaan naar handelen en dat deed en dat doe ik.

? – En die kleine vechter? Die is inmiddels een sterke, gezonde man die de wereld aan kan en waar ik zo trots op ben.