Afgelopen donderdag was deel 1 van het bijzondere verhaal van Sabrina te lezen. Zij kreeg op jonge leeftijd te horen dat haar moeder ongeneeslijk ziek was. Zij was toen net zwanger van haar huidige partner. Een heftige periode volgde. Vandaag deelt Sabrina deel 2 van haar verhaal waarin haar moeder komt te overlijden.
Deel 2: bijzonder verhaal van Sabrina en haar ongeneeslijk zieke mama
24 juni 2016
We zaten bij mijn schoonouders en die vonden dat we het zo snel mogelijk moesten vertellen aan mijn ouders. Maar was dit het goede moment ervoor? Ze waren net één dag thuis van hun droomreis en ik wilde hen totaal niet gaan lastigvallen. Maar hiervoor was er geen goed moment en we stapten met z’n allen in de auto richting mijn huis. De poort ging open en zag mijn ouders zitten in de tuin. “En hebben jullie genoten?” vroeg mijn schoonvader Pieter. Mijn schoonmoeder stond er naast en lachte. “Wij moeten jullie iets vertellen…”, mompelde Emanuel. Ik hield het niet meer en begon als een klein kind bij mijn moeder te huilen. “Sabrina is zwanger”, zei Emanuel . Het meest bang waren we voor mijn vader. Tja, ik ben toch zijn jongste dochter. “Oh, wat leuk jongens”, zei mijn vader. Mijn moeder begon te huilen en was superblij. Dit hadden wij alle twee totaal niet verwacht. Mijn vader zei meteen: “Dat komt helemaal goed, we zijn geen tokkie familie, haha!” Mijn vader gaf Emanuel een knuffel en ik geloof dat dat zijn gedachte veranderde. Emanuel liep de deur uit en zei: “We houden het.” Wel boos, maar hij zei het!
10 weken zwanger
Na de eerste echo bleek ik al 10 weken en 6 dagen zwanger te zijn! En wat was papa Emanuel blij, want ook hij moest een traantje wegpinken! Hihi.
Vele echo’s volgden en natuurlijk ging mijn moeder er met een paar mee. Ook mocht ik langskomen bij de verloskundige wanneer ik maar wilde. Zo heb ik vaak naar het hartje van onze zoon kunnen luisteren.
De bekendmaking van het geslacht hebben we groots gevierd en wat was ze trots! Een kleinzoon. Stiekem wist ze dit al. Ze had mij al eerder gezegd dat ik een zoon zou gaan krijgen. En ze had gelijk.
Onze uitjes naar Amstelveen bleven doorgaan, want we lieten onze nagels samen doen. Daar heb ik samen met mijn moeder Boy zijn eerste pakje gekocht, van haar gekregen. 
Hallo oma
In de periode die volgde, ging het heel goed met mijn moeder. De reis had haar zeker goed gedaan, maar lang kon dat niet duren. Rondom de herfst ging het slechter en ging ze niet meer vooruit, maar alleen nog maar achteruit. Zodra ik zag aan mijn moeder dat het niet goed ging heb ik een 3D echo afspraak gemaakt. Ik was nog maar net 20 weken zwanger en veel zou je niet zien. Maar toch kon ze dan goed kennismaken met ons mannetje en zou ze hem toch gaan ontmoeten. Er werd al steeds gezegd dat ze het tot februari niet zou gaan redden, maar toch bleef ze vechten. Ze bleef zichzelf opmaken, ook al kon ze bijna haar wenkbrauwpotlood niet meer vasthouden. Dit moest gedaan worden!
Echo
Het moment van de echo was moeilijk. Ik heb huilend haar hand vastgehouden en haar diep in de ogen aangekeken. Ze zat al in een rolstoel want zelf lopen ging niet meer, hoe graag ze het wel wilde. Warrig zat ze naast me maar ik zag aan haar dat ze er wel van genoot.
“Kijk nou, hij zwaai!” Het handje van Boy kwam naar voren en ze maakte snel een foto! Ze zette er de tekst bij: ‘Hallo oma.”
Een gezellige avond
15 oktober 2016
We hadden een Amerikaanse avond gepland met onze familie en de familie van de vriendin van mijn moeder. Iedereen kwam langs. Mijn vader had van de foto’s van de reis en de filmpjes één lange film gemaakt. Zo konden we met z’n allen meegenieten van de reis. Mijn moeder lag die periode alleen nog maar op de bank. Ze hield veel vocht vast. Ze maakte af en toe nog een grap: “Kijk, mijn buik wint het van jouw buik”. Gelukkig konden we daar samen om lachen. Maar door het vocht en door alle afvalstoffen die in haar lichaam waren opgehoopt, werd mijn moeder warrig en leek ze af en toe een klein kind. Zelf eten kon ze niet meer. Zelf naar de wc gaan ging ook niet meer en alles ging achteruit.
Achteruitgang
Opeens ging mijn moeder hard achter en er moest een ambulance komen om haar naar het ziekenhuis te brengen. Ik was dat wel gewend en ging er ook vanuit dat ze gewoon weer naar huis zou komen. Maar dat was deze keer niet zo. Ik heb haar nog een dikke kus gegeven. Mijn moeder was eigenwijs en hoe warrig ze ook was, ze wilde niet mee naar het ziekenhuis. Alsof ze wist dat ze niet meer naar huis zou komen.
Alles alleen doen
16oktober 2016
In het ziekenhuis ging het niet beter en raakte mijn moeder in een soort van roes, heel raar en verdrietig. Iedereen was inmiddels bij elkaar gekomen en op het moment dat haar beste vriendin binnenkwam, gaf mijn moeder het op. Ze blies haar laatste adem uit. We waren met z’n allen en het leek wel alsof ze daarop had gewacht. Een donkere periode kwam eraan met veel stress en wist dat ik nu alles alleen zou moeten doen. Dat klinkt misschien raar omdat ik niet alleen was. Ik kreeg zoveel steun van vrienden, mijn familie, zus, broer, oma, opa en vooral niet te vergeten mijn vriend en zijn ouders. Maar toch had ik dat gevoel. Ik was toen ongeveer 22 weken zwanger.
Deel 3
Dinsdag verschijnt deel 3 van dit emotionele verhaal. Deel 1 gemist? Je leest hem hier terug.
Ik heb de echo met ‘Hallo oma’ meegegeven aan mijn moeder bij de begrafenis zodat ze haar kleinzoon toch nog bij zich zou hebben.
Meer lezen of zien over Sabrina? Neem dan gerust een kijkje op haar Instagram account en geniet van hun zoete momentjes samen.
