Sinds kort is er een nieuwe rubriek op de blog geïntroduceerd. Een rubriek waar mama’s hun bijzondere verhaal delen. Vandaag deelt Malou haar verhaal. Wat normaal gesproken een feestje is om een ‘pretecho’ te maken, werd dit het begin van hun nachtmerrie. Een zware periode zal volgen..
Er werd namelijk een afwijking gevonden en zij werden direct doorgestuurd naar een Academisch ziekenhuis voor verdere diagnostiek.
Mama’s met een bijzonder verhaal: Malou
Heel de week keek ik er naar uit om eindelijk naar de eerste pretecho te gaan van ons kleintje. Hoe zal hij of zij eruit zien in 4D beelden? Krijgen wij een jongen of een meisje? We woonden toen nog in Rotterdam en ik ging iets eerder van werk naar huis. Vanuit huis gingen ik en mijn vriend Dennis naar de verloskundige voor de pretecho. Nog niet wetend wat voor verschrikkelijk nieuws ons te wachten stond.
Pretecho
Tijdens de pretecho zagen we iets vreemds op de beelden wat er niet hoorde. De verloskundige vertrouwde het niet en maakte een afspraak in het Erasmusziekenhuis. Verslagen gingen wij naar huis er was iets mis, maar wat dan?! Twee weken lang hebben wij in onzekerheid en angst gezeten. Na het ziekenhuisbezoek kregen wij de diagnose dat ons zoontje Gastroschises heeft. Gatsro-watte? Nog nooit hadden wij van deze aandoening gehoord, maar wat het allemaal in hield kwamen we snel genoeg achter.
Vano’s 3D foto in een bokshouding. Hier liet hij al zien dat klaar was voor de strijd die hem te wachten stond.
Het begin van een rollercoaster
Gastroschises is een opening in de buikwand waardoor organen buiten het lichaam komen te liggen. Bij Vano was dat een deel van zijn darmen. De oorzaak van deze geboren afwijking is nog niet bekend, maar het is niet erfelijk. Twee keer, soms wel drie keer per week moesten wij van Den Haag naar Rotterdam voor controle. Elke echo was zenuwslopend. Is alles nog oké? Elke week in mijn zwangerschap voelde als een overwinning, maar ondanks deze stressvolle periode heb ik ook echt kunnen genieten van mijn zwangerschap! Die schopjes, ik vond ze heerlijk, ook al waren het op het laatst wilde Taekwondo trappen die mijn ribben kneusden. Ik noemde Vano toentertijd Happy Feet (van de animatiefilm). 🙂
De inleiding
Met 37 weken werd ik ingeleid in het Erasmusziekenhuis. Vano zou direct na zijn geboorte naar een andere kamer worden gebracht waar de kinderartsen al klaar stonden. Hij kreeg een zak om zijn onderlichaam om de darmen te beschermen en ze warm te houden. Daarna werd hij in een couveuse naar de O.K. gebracht waar ze een plastic zak (soort van condoom) om zijn darmen heen binden. Die maken ze vast aan het dak van de couveuse zodat de darmen langzaam in zijn buik kunnen zakken. Als dat helemaal gezakt is kunnen ze de buik dichten en dan is de vraag of de darmen wel goed werken.
Gastroschises
Kinderen die geboren worden met Gastroschises liggen meestal 6-8 weken in het ziekenhuis en in ernstige gevallen 12 weken is mij verteld. Vano heeft wonder boven wonder maar 2 weken in het ziekenhuis gelegen. Hij had wel wat complicaties, zoals een ziekenhuis bacterie (MRSA) en moest daarom in quarantaine. Vlak daarvoor kreeg hij een spoed operatie, omdat de zak waarin de darmen zaten gescheurd was. De verzorgster stond met haar handen zijn darmen bij elkaar te houden. Gelukkig was ik daar niet bij op het moment toen het gebeurde! We zijn ons rot geschrokken. Het zag er toen naar uit dat we terug bij af zouden zijn, maar verassend genoeg konden ze zijn buikje sluiten. Vanaf het moment dat Vano in quarantaine lag ging zijn herstel heel snel en mocht hij van het IC naar Medium Care.
Wij waren elke dag bij Vano. Toen Dennis weer begon met werken ging ik elke ochtend en elke avond naar hem toe. Dat was doodvermoeiend, maar deze hele periode en zwangerschap waren al een rollercoaster. Die twee weken voelden als 3 maanden, loodzwaar!
Alsof er niks gebeurd is
Als je Vano nu ziet is hij een gezonde vrolijke baby. Hij houdt van lachen, slaapt lekker door en groeit als kool. Af en toe kijk ik naar hem en dan kan ik nog steeds volschieten. Je hebt het gewoon gered mannetje! Misschien heel stom, maar ik denk dan ook aan het moment toen de kinderarts zei: “Jullie kunnen er ook voor kiezen om de zwangerschap te beëindigen” (ik was toen 20 weken zwanger). Nou ik moet er niet aan denken!! Wij kunnen ons gewoon geen leven meer voorstellen zonder Vano. Om het allemaal te verwerken en hoe het moederschap mij nu verloopt houd ik ook mijn eigen blog bij: Mamaloublog.nl. Het was een slechte start en helemaal voor Vano, maar we gaan een mooi en gezond leven tegemoet.
