Bijzonder verhaal: Miriam doormaakte een depressie met PTSS

Vandaag deelt Miriam haar bijzondere verhaal op de blog. Zij is trotse moeder van drie kinderen en woonachtig in het mooie Twente. Helaas is haar leven enorm getekent door een aantal heftige gebeurtenissen. Zo heeft zij een zware depressie doorgemaakt in combinatie met een posttraumatische stress stoornis. Iets wat nog altijd van invloed is op haar dagelijks leven. 

Bijzonder verhaal: Miriam heeft een depressie met PTSS doorgemaakt

Mijn naam is Miriam, 37 jaar, getrouwd en moeder van drie enorme schatten: Lieke (6), Anna (4)en Thijs (2). We wonen in een gezellig dorp in het oh zo mooie Twente. Naast het moeder en vrouw zijn, ben ik leerkracht op een basisschool. Een leuke baan…alleen lijkt het maar niet te lukken daar veel aanwezig te kunnen zijn door meerdere gebeurtenissen in mijn leven. Een van die gebeurtenissen is een zware depressie in combinatie met posttraumatische stress syndroom.

Een moeilijke tijd begint…

Alles leek zo goed te gaan. Ons huis werd gebouwd. Een lieve man. Drie schatten van kinderen. Een leuke baan en lieve vrienden. Totdat ik op mijn werk op verzoek van mijn begeleiding de “roos van leary ” had ingevuld. Dit is een persoonlijkheidstest om te zien waar je sterke en zwakke kanten liggen. De begeleider kwam bij me.. “ik ben geschrokken van je uitslag. Ik kan je helaas niet verder helpen. Hiervoor moet je naar een psycholoog.” Echter was het zo moeilijk om een goede psycholoog aan de veren te krijgen dat ik uiteindelijk door mijn huisarts naar de psychiater in het ziekenhuis ben gestuurd. Hier kreeg ik de diagnose posttraumatische stress en depressie. Ik moest me aanmelden bij een psycholoog in de tweede lijn die emdr gaf. Tot die tijd kreeg ik begeleiding op het ziekenhuis.

Roos van leary

Ondertussen ging het met mij steeds meer bergafwaarts. Ik kon me steeds moeilijker concentreren en ik was eigenlijk de hele dag moe. Best lastig als je drie jonge kinderen hebt. Geen energie om samen met ze te spelen, geen energie voor vriendinnetjes die wilden spelen, geen energie om mijn huishouden op orde te houden en geen energie om te koken. Ik voelde me enorm schuldig. Schuldig naar mijn man, naar mijn kinderen, naar mijn werk en naar mijn vrienden. Ik kon er niet voor ze zijn zoals ik wilde.

>> LEES OOK: Heftig! Amanda’s zoontje kreeg een hersenbloeding

Psycholoog

De eerste afspraak bij de psycholoog ging over alle gebeurtenissen. In het kort vertelde ik over de afgelopen jaren en het verleden.  Dat was best veel. De tweede afspraak begon de psycholoog onmiddellijk met emdr. Toen ik er weg kwam dacht ik nog… ” nou ja… moet dit het zijn? Moet ik me hierdoor beter gaan voelen?” Ik had er weinig vertrouwen in. Nog diezelfde week kreeg ik last van woedeaanvallen. Ik herkende mezelf niet eens meer. Ik woedeaanvallen? Ja ik! Dat werd een probleem. Mijn man was aan het werk en ik zorgde 3 dagen voor de kinderen. Die dagen waren erg zwaar. Ik moest me maar beter voordoen, want de kinderen wil je er natuurlijk niet mee belasten. Echter als het eten op tafel stond , moest ik een uur lopen om mijn woede onder controle te krijgen. Later ging ik dan wat eten.

Werk

Hetzelfde verhaal voor de dagen dat ik werkte. Het werk bood wel afleiding, maar thuis ontplofte de bom. Ik beschermde mijn kinderen wel zo veel mogelijk. Ze hadden wel door dat het niet goed met mij ging, maar kregen niet alles mee. Ik probeerde wanhopig alles onder controle te houden. Blijven werken en het huis draaiende houden. Alles moest door blijven gaan.

Opname PAAZ

Na een week ging het niet meer. Mijn woedeaanvallen kwamen steeds sneller en een opname op PAAZ werd onvermijdelijk. Dit was 23 juni 2016. Het moeilijkste was om de kinderen uit te leggen dat ik naar het ziekenhuis moest. De kinderen waren erg verdrietig. En ik.. ik was mezelf niet meer… daar op paaz was ik enorm opstandig, boos op mezelf en verdrietig. Ik kon moeilijk hulp accepteren… want ik hoor toch net als andere moeders een gezin te kunnen draaien en daarnaast nog te kunnen werken? Mijn leven lag in puin. Twee weken lang heb ik de kinderen niet gezien. Mijn opname duurde in totaal 8 weken.

Weekendverlof

Na twee weken mocht ik wel op weekendverlof naar huis. Mijn kinderen hadden het vooral moeilijk als ik op zondagavond weer naar het ziekenhuis moest. Ik heb dit opgelost door ze een hanger te geven voor aan een ketting. Dit in een doosje. Als ze me misten, konden ze de hanger vasthouden… dan was ik nog een beetje bij ze. Ook heb ik de kinderen vaak moeten uitleggen dat ik niet boos op hun was of op hun vader, maar boos op de situatie… dat mama wel alles wil, maar niet kan.

Creatieve therapie bij depressie

Na die acht weken ging ik over op de deeltijd. Overdag zat ik van 9 tot 4 uur op PAAZ en de rest van de tijd was ik thuis. Ik moest weer structuur in de dag zien te krijgen en ik moest mijn grenzen leren voelen en leren aan te geven. Het herstel gaat erg met ups en downs. En een van de downs hield in dat ik liever van de aardbol verdween.

Schaamte

Nooit gedacht dat ik me ooit zo zou kunnen voelen. Als ik eraan denk schaam ik me zelfs. Waarom zou ik er niet meer willen zijn terwijl ik zo’n leuk gezin heb? Dat had er onder andere mee te maken dat ik door mijn depressie me zo voelen, dat een knuffel van mijn man of kind niet meer aankwam. Het gevoel dat ze beter een pop konden knuffelen. Later werden de downs meer van: laat me lekker slapen.

De ups

Gelukkig zijn er ook ups. Dagen dat ik kan genieten van het gezin. In de loop van de tijd werden het minder dagen op paaz en werden het dagen van 9 tot 12 uur. Afbouwen dus. Nog steeds ben ik er twee ochtenden. 8 september zal ik daar, na meer dan een jaar afsluiten. Best spannend. Ondertussen ben ik een paar weken bezig met pit begeleiding thuis (psychiatrische intensieve thuiszorg)  en wordt er gekeken naar een traumabehandeling. Ik heb dus nog een intensieve tijd te gaan.

Ondertussen probeer ik positieve dingen op te pakken. Elke maandagavond ben ik aan het mozaïeken met mijn zus. Dit biedt afleiding en doet me goed. Ook heb ik me opgegeven voor een intensieve programma om af te vallen. Sporten, voedingsadviezen… ik ga ervoor!!

Hopelijk gaat mijn herstel voorspoedig zodat ik weer als een vrolijke, spontane vrouw, moeder, werknemer door het leven kan.

Fotocredits: Miriam, Pinterst