Nieuw bijzonder verhaal! Eerder deze week kon je bij ons al het eerste deel van Kims aangrijpende verhaal lezen. Na haar geboorte kreeg de moeder van Kim zwangerschapspychose. Dat leidde uiteindelijk tot de echtscheiding van Kims ouders, met een emotioneel gevecht tot gevolg. Uiteindelijk geraakte Kim ook zelf zwanger. Dat verliep echter niet zonder slag of stoot. Lees snel verder om te weten hoe de rest van haar zwangerschap verliep!

Deel 2: Bijzonder verhaal van Kim

Het eerste deel van Kims bijzondere verhaal lees je hier.

Tijdens de 20-wekenecho zag alles er goed uit. Mijn placenta was mooi naar boven gegroeid, waardoor ik natuurlijk zou kunnen bevallen. Ik had inmiddels wel een enorme buik gekregen. Iedereen dacht dat ik al bijna zou moeten bevallen.

Een paar dagen na de echo gingen we met mijn schoonfamilie enkele dagen naar Londen. Helaas ben ik daar ook in het ziekenhuis geweest, omdat we dachten dat ik vruchtwater verloor. Ze hebben toen niets kunnen vinden. Terug in Nederland bleek dat mijn plas heel schoon was en kreeg ik nog een extra echo. Ondertussen verloor ik steeds oud bloed, waardoor mijn onzekerheid weer toenam. Ik heb daardoor veel extra controles kregen.

28 weken zwanger

Toen ik op 28 weken weer op controle ging, kreeg ik te horen dat ik een extreem grote baby had. Dat hadden ze gezien bij de 20-wekenecho, zo wist de verloskundige te vertellen. Ik keek haar verbaasd aan. Dat was ons helemaal niet verteld! Ik had inmiddels al twee extra echo’s gehad. Iemand zou dan toch iets gezegd moeten hebben?

>> LEES OOK: In de spotlight ‘Leaves & Feathers’

Op 30 weken kreeg ik een groei-echo en daaruit bleek dat ons mannetje helemaal niet aan de grote kant was, maar dat ik enorm veel vruchtwater in mijn buik had. Dat verklaarde dus de grote omvang van mijn buik! Ik werd gelijk overgedragen aan de gynaecoloog. Bij te veel vruchtwater is er namelijk een grote kans op een vroeggeboorte. Er kan dan ook een slikprobleem bij de baby zijn, maar dat kunnen ze pas zien bij de geboorte.

Nou, daar gingen we weer! Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, een gesprek over wat te doen bij vroeggeboorte, etc. Wel tien keer heb ik aan de CTG gelegen met harde buiken. Ook werd ik een paar keer op suiker getest, maar er kwam niets uit.

37 weken zwanger

Ik was inmiddels 37 weken zwanger. Wat was ik blij! Vanaf dit moment mocht ons mannetje immers geboren worden. Ik was uitgeput. Ik moest namelijk al vanaf de zevende week van mijn zwangerschap minimaal drie keer per nacht naar de wc. De gebroken nachten werden me te veel. Ik kon inmiddels ook nauwelijks nog lopen met die mega buik.

Toen ik een dag over de uitgerekende datum heen was, meldde ons mannetje zich nog steeds niet. Huilend zat ik bij de gynaecoloog. Ik kon niet meer. Toen kreeg ik ook nog eens te horen dat ons mannetje nog niet was ingedaald, waardoor ze mij ook niet konden inleiden.

Na overleg besloten we dat ik vijf dagen later, op 23 december, een geplande keizersnede zou krijgen. Ik was opgelucht. Eindelijk wist ik wanneer ik zou bevallen! Het maakte mij helemaal niet uit dat het een keizersnede zou zijn. Ik was er klaar mee, ik wilde niet meer. Twee dagen later werd ik een nachtje opgenomen met slaap- en pijnmedicatie (voor de tweede keer), zodat ik een nachtje kon uitrusten en bij kon komen.

Dag voor keizersnede

Het werd maandag 22 december, de dag voor de keizersnede. Om 8 uur ’s ochtends moest ik bloed prikken. Toen mijn man en ik daarna thuis kwamen, voelde ik dat er iets niet goed was. Ik had weeën!Ik dacht dat ik gek werd. Weken hadden we hierop gewacht! Nu kon ik ook nog wel een dagje langer wachten. Ik belde naar het ziekenhuis en ik moest mij gelijk melden bij de verloskamers.

We hadden de pech dat het die dag erg druk was. We moesten steeds uren wachten totdat er iemand kwam kijken. Om een lang verhaal een beetje kort te houden, had ik na bijna tien uur weeën zo’n 3 centimeter ontsluiting, daalde ons mannetje maar niet in en kreeg ik een ruggenprik.

>> LEES OOK: Kinderparaplu’s met winactie

Vliezen breken?

Ze durfden mijn vliezen niet te breken omdat de baby nog niet was ingedaald. Zijn hartslag ging ook steeds omlaag, waardoor ik op mijn zij moest gaan liggen. Toen ik mij omdraaide, braken mijn vliezen alsnog vanzelf en toen bleek op de koop toe dat de kleine in het vruchtwater had gepoept.

Het was inmiddels 21.30 uur. Vanaf dat moment moesten ze elk half uur bloed uit het hoofd van onze kleine man halen. Dat was best een opgave, aangezien hij nog steeds niet indaalde en ze er daardoor nauwelijks bij konden. Ze waren serieus een uur bezig voor één druppeltje bloed. De test ging verkeerd, waardoor ze opnieuw bloed moesten prikken. Uiteindelijk, een paar uur later en drie uitslagen verder, bleek dat ons mannetje zo snel mogelijk gehaald moest worden. Met spoed werd ik naar de OK gebracht en werd Milan Valentijn met een spoedkeizersnede om 3.20 uur geboren.

Mijn vader is direct naar het ziekenhuis gekomen en heeft om 11.00 uur mijn omaatje opgehaald. Wat was zij trots! Het moment dat mijn oma Milan voor het eerst vasthield, zal ik nooit vergeten. Wat ben ik dankbaar dat zij dit nog heeft mogen meemaken!Milan deed het vanaf de eerste minuut super goed. Door de zware zwangerschap en bevalling besloot ik geen borstvoeding te geven. Milan bleek geen slikprobleem te hebben en dronk vanaf de eerste fles elk flesje helemaal leeg. Ik moest 2 nachtjes in het ziekenhuis blijven, gelukkig mocht mijn man ook bij ons blijven. Op eerste kerstdag einde van de middag mochten we met zijn drietjes naar huis.  Mijn vader was inmiddels gerustgesteld; met mij was ondanks de zware zwangerschap en bevalling alles goed! Hij is een super trotse opa en Milan is gek op hem!

Volg je ons al op Facebook? Zo blijf je op de hoogte van de laatste artikelen en leuke winacties!

Fotocredits: Kim