Na een eerste zwangerschap met een laagliggende placenta en constante bloedingen, hoopten Kelly en haar vriend bij de tweede zwangerschap eindelijk eens die roze wolk te ervaren waar iedereen het altijd over heeft. Jammer genoeg werd deze zwangerschap nog zwaarder, resulterend in een vroeggeboorte met 24 weken …
Bijzonder verhaal: Kelly beviel met 24 weken zwangerschap
Wat waren we blij! Na één maand wisten we al dat grote broer Kick een broertje of zusje zou krijgen. De uitgerekende datum was 27 mei. Alles verliep voorspoedig, op de misselijkheid na. Begin december kregen we het grote nieuws dat Kick een zusje zou krijgen. Ons geluk kon niet op! Tot ik op eerste kerstdag ineens bloed verloor in de nacht. We schrokken ons rot en vreesden meteen voor een miskraam. Eenmaal in het ziekenhuis werd zowel ik als de baby onderzocht en mochten we alsnog Kerstmis vieren. Al moest ik het wel even rustig aan doen. Daarna ging alles goed. De misselijkheid werd minder en ik voelde me goed.
Buikpijn
Op 3 januari ging ik ’s nachts naar het toilet om te plassen. Uit het niks voelde ik me misselijk en zwak worden. Ik riep daarom mijn vriend van boven en kreeg daarna hele erge buikpijn. Het voelde als een hele erge wee, maar dan een die constant bleef aanhouden. Ik liet mijzelf op de grond vallen en kon helemaal niks meer. Daar lag ik dan, creperend op de badkamervloer, trillend van de pijn en de kou.
Bloedverlies
Mijn vriend keek even naar mij en plots begon ik bloed te verliezen. Dit werd steeds meer en na een tijdje stroomde het eruit. De verloskundige was inmiddels onderweg en bij aankomst zag ze meteen dat het niet goed was. Ze besloot een ambulance te bellen. Ik raakte zelf in een soort shock en kon helemaal niks meer. Met moeite ben ik op een brancard gelegd en met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd.
Helaas was er helemaal niks te vinden. Met de baby ging alles goed, maar waar de bloeding vandaan kwam, was niet te achterhalen. Wel heb ik een bloedtransfusie gehad, omdat ik een grote hoeveelheid bloed had verloren. Vanaf dat moment mocht ik thuis alleen nog maar rusten in bed of op de bank. Ik was nog maar 19 weken zwanger, en had dus nog een hele tijd te gaan …
Verplichte rust
Omdat mijn vriend doordeweeks moest werken, woonde ik tijdelijk samen met mijn zoontje van 2,5 jaar bij mijn ouders. Ik kon immers niet meer in mijn eentje voor Kick zorgen en ik mocht ook niets meer doen. In de weekenden was ik wel thuis. Het bloedverlies bleef, vooral in de nachten. Het enige wat ik echter kon en mocht doen, was afwachten, rust houden en hopen dat ik nog niet zou bevallen.
Er werden nog meer onderzoeken gedaan, waarbij er een groot stolsel te zien was, precies voor de uitgang. Als ik dat stolsel in een keer zou verliezen, zou het fout kunnen aflopen. Daarom mocht ik niets forceren. De kans op vroeggeboorte was wel erg groot … Twee weken later verloor ik opnieuw dubbel zoveel bloed. Ik werd opnieuw opgenomen. Vanaf toen ben ik niet meer thuis geweest tot de bevalling. Ik lag in het mca ziekenhuis en werd elke dag in de gaten gehouden. Ook heb ik heel veel echo’s moeten ondergaan, maar er was nog steeds geen oorzaak voor de bloedingen te vinden. Het enige wat we konden doen, was hopen dat alles goed zou aflopen.
Vroeggeboorte
Rond 23 weken ben ik met de ambulance naar het amc gebracht voor een gesprek over vroeggeboortes. Daarna zou ik eindelijk weer naar huis mogen. Helaas beslisten de dokters dat het bloedverlies toch te ernstig was. Ik moest dus blijven … Bovendien moesten we een keuze maken. Indien ons dochtertje geboren werd vanaf 24 weken zwangerschap, wilden we dan dat de dokters probeerden haar te helpen? Dit was erg lastig en natuurlijk was het iets waar we eigenlijk helemaal niet over wilden nadenken.
De kans dat ons kindje op 24 weken zou overleven, was 50%. Bovendien was er in dat geval ook nog eens 25% kans dat ons kindje een zware handicap zou hebben. Ons dochtertje moest natuurlijk wel een gelukkig leven kunnen hebben … Uiteindelijk besloten we dat ons kindje een kans moest krijgen. De kans op overlijden is het grootst op 24 weken en wordt steeds kleiner naarmate de weken voorbij gaan. Een vroeggeboorte blijft echter een vroeggeboorte, dus alles was hoe dan ook onzeker.
Weeënremmers
Bij elke echo werd er gezegd dat het erg goed ging met ons dochtertje. Zij had nergens last van. Het probleem lag dus echt bij mij … Twee dagen voor de mijlpaal van 24 weken kreeg ik buikpijn. Het werd steeds erger … Helaas bleken het weeën te zijn. Het was zo eng en vooral zo oneerlijk! Ik wilde nog niet bevallen. Ik was er helemaal nog niet klaar voor! Na een hele dag weeën te hebben gehad, kreeg ik weeën die niet meer weggingen en verloor ik twee hele grote stolsels. Daarna zakten de weeën gelukkig af door de weeënremmers en was het hopen dat dit nog lang zou duren. Wel kreeg ik een bloedtransfusie. Het was inmiddels mijn achtste transfusie. Voor de zekerheid kreeg ik ook longrijpingsprikken. Zo zou ons dochtertje een stapje voor hebben als ik toch zou bevallen.
De volgende dag kregen we ’s avonds een rondleiding op de neonatologie, voor de zekerheid. Toen we daar stonden, zeiden mijn vriend en ik tegen elkaar dat we hoopten dit echt niet te moeten meemaken. Het was zo onwerkelijk verdrietig om te zien … Tien couveuses in één ruimte, met allemaal dokters en verpleegsters eromheen. Ook kregen we een kindje van 25 weken oud te zien, om ons een idee te geven. Dit was toch wel even schrikken …
Bevalling
Eenmaal terug op de kamer ging mijn vriend naar huis. Het was inmiddels al 21.30 uur en hij moest de volgende dag weer vroeg opstaan. Rond 22.00 uur kreeg ik last van mijn buik. Eerst dacht ik dat het wel naweeën zouden zijn, maar het werd steeds erger. Uiteindelijk heb ik mijn vriend opgebeld. Hij is voor de zekerheid toch weer teruggekomen. Hij arriveerde rond 23.00 uur, net toen ik erge weeën kreeg. De bevalling leek nu toch echt door te zetten, ondanks de weeënremmers. Ik was zo bang, ik wilde echt niet bevallen! Uit voorzorg kreeg ik nog een bloedtransfusie, magnesium voor de hersentjes van de baby en extra vocht. Ik werd helemaal naar van het magnesium. Ik was heel erg misselijk en zwak, maar dit was een bekende bijwerking.
>> LEES OOK: Een heerlijke huidverzorging voor kids!
Ben je benieuwd hoe Kelly’s bevalling met 24 weken afliep? Je leest het later deze week in het tweede deel van haar bijzondere verhaal.
