Vandaag delen we het mooie maar ingrijpende van Joanne verhaal in de rubriek ‘Bijzondere verhalen’. Zij had samen met haar partner een grote kinderwens, maar zwanger worden leek niet zo vanzelfsprekend. Uiteindelijk lukte het met een IUI-behandeling.

>> LEES OOK: Sneakeralert kids

Even voorstellen: mom Joanne

Mijn naam is Joanne Scheper-Brinks. Vorig jaar zijn mijn man en ik ouders geworden van een mooie zoon Teun. Bovendien zijn we vorig jaar ook getrouwd. Trouwen stond al een tijdje vast, dat we kinderen wilden ook. Helaas ging dit laatste niet vanzelf. Gelukkig ben ik door door een IUI-behandeling uiteindelijk toch zwanger geraakt. En dat meteendirect van de eerste keer! We waren supergelukkig. Intussen is onze zoon 13,5 maanden oud en ons wereldje is helemaal veranderd, maar dan vooral dat van mezelf.

Ontsluiting

Het was woensdag 8 februari 2017. De dag ervoor was ik naar de verloskundige geweest en zij had mij gestript. Ik had 2 cm ontsluiting. Ah, mooi, dacht ik. Maar die woensdag gebeurde er niks. Tegen 22.00 uur kreeg ik een beetje buikpijn. Zal wel, lekker op tijd naar bed! Om 00.30 uur schoot ik wakker. Jeetje, wat voelde ik nu? Ik ging maar in het logeerbed liggen omdat ik erg onrustig lag te draaien in bed. Mijn man was net naar bed gekomen, en die kon zijn rust wel even gebruiken. Ik heb 2 uur liggen draaien en woelen. Ik kon maar niet in slaap vallen.

Verloskundige

Om 02.30 uur kon ik niet meer. Ik heb mijn man wakker gemaakt en tja … Wat toen gedaan? Hij stelde mij gerust en we hebben gewacht met bellen. Tegen 05.30 uur werd het erger. Toen hebben we toch maar de verloskundige gebeld. Ze zou eraan komen. Ook kwam er een stagiaire mee, dat vonden wij wel goed. De stagiaire arriveerde eerder, ze woonde immers dichterbij. Ze stelde mij vragen over hoe ik mij voelde en hoe ik het tot nu toe had ervaren. De verloskundige kwam en keek hoeveel ontsluiting ik had. Ik was er nog lang niet.

Kraamhulp

Inmiddels werd de kraamhulp ook alvast gebeld, omdat ik graag thuis wilde bevallen. Dat was een hele aardige dame. Ze hielp mij van het bed naar de douche en weer terug. Ik zat inmiddels in een weeënstorm en ik had 4 cm ontsluiting. De uren gingen aan mij voorbij. Nadat ik onder de douche was geweest (voor de zoveelste keer), ging ik terug in bed liggen. Net op de rand van het bed braken mijn vliezen. Ik voelde het stromen. Dat was allemaal prima. Ik kreeg het koud en er werd een deken over mij heen gelegd, maar na ongeveer een half uurtje had ik het opnieuw warm en gooide ik het deken van me af.

Naar het ziekenhuis

Toen zag de verloskundige dat mijn water niet zo helder meer was. Dat werd dus een telefoontje naar het ziekenhuis dat we eraan kwamen. Om 14.30 uur stapte ik in de auto, middenin een weeënstorm. Gelukkig was het maar tien minuutjes rijden, maar wat duurde het lang voor mijn gevoel! Ik kon direct door naar een kamer en ik werd onderzocht. Er werd mij gevraagd wat ik wilde voor de pijnstilling. Ik wilde graag een ruggenprik. Dat kon eerst niet, ik moest nog even geduld hebben. De persoon die de ruggenprik zou zetten, was namelijk nog even bezig. In de tussentijd kreeg ik een morfinepomp. Dat voelde al heerlijk.

Ruggenprik

Om 15.15 uur kreeg ik een ruggenprik en eindelijk kon ik weer op adem komen. Mijn ontsluiting was nog steeds 4 cm. Ik kreeg weeënopwekkers, maar dat hielp niet. Na een tijdje vroeg ik of het normaal was dat ik weer gevoel kreeg in mijn benen. Nee, dat kon normaal niet … Toch kreeg ik al het gevoel terug. Ook de weeënstorm keerde terug. Wat baalde ik daarvan. Ik kon gewoon niet meer. Om 20.30 uur gingen ze de conditie van het kindje controleren. Hij deed het nog hartstikke goed. Dus we moesten maar weer afwachten.

Keizersnede

Een half uurtje later probeerden ze het nog een keer. Ze kwamen terug en zeiden dat de test misgegaan was. Ze deden nogmaals een test. Opnieuw kwamen ze terug en zeiden ze dat het was mislukt. Nog steeds lag ik daar met mijn benen in de beugels en nog steeds had ik last van de weeënstorm. Uiteindelijk hebben ze een andere gynaecoloog opgepiept. Hij kwam binnen en maakte grapjes. Hij deed wat hij moest doen. Vervolgens ging hij weg en hij kwam na een paar minuutjes weer terug. De test was geslaagd, maar de conditie van het kindje was zodanig verslechterd dat ze niet meer wilde wachten. Inmiddels had ik wel 7 cm ontsluiting, maar dat was niet voldoende. Het kindje werd gehaald met een keizersnede. Er ging veel door mij heen, maar ik was eigenlijk alleen maar ontzettend opgelucht dat het dan straks allemaal voorbij zou zijn.

Om 21.30 uur kwam ik in de operatiekamer. De mensen stelde zich voor en gingen direct aan de slag. Ik kreeg een spinaal in mijn rug. Mijn benen werden gevoelloos en dat was goed. Ik ging liggen en voelde me steeds meer gevoelloos worden. Ik zei dat ik mijn armen ook niet meer kon bewegen. Ademen ging ook steeds slechter. Voor mijn gevoel hapte ik naar adem en ze gaven mij dan ook zuurstof. Ik voelde mij steeds slechter worden. Praten lukte me niet. Ik wist niet wat mij overkwam. Ze bleven bij mij staan en stelden mij steeds gerust, maar ik werd er niet geruster op. Mijn man had ik ook nog niet gezien. Ze vroegen of ik onder narcose wou. Met alle kracht die ik nog had, heb ik ja geknikt.

Teun is geboren!

Ik weet niet hoelang het allemaal geduurd heeft, maar plots hoorde ik een kindje huilen. Gelukkig, dat was goed! Het was een jongetje, zeiden ze. Ik was blij! Ik had zo gehoopt op een jongetje! Even zag ik mijn man aan mijn zij staan, al drong dat niet echt tot mij door. Hij was helemaal ingepakt, bijna onherkenbaar. En opnieuw zakte ik weg, onder narcose. Mijn zoontje is om 21.32 uur geboren.

Oppas van mijn eigen kind

Twee uur later werd ik wakker en zag ik mijn zoontje voor het eerst. Wat een fijn gevoel, maar toch ook niet het gevoel dat ik verwacht had. Ik moest even bijkomen van alles wat er die dag was gebeurd. Ik vond het superleuk om mijn man bezig te zien met onze zoon. Zijn zoon … Want ik besefte nog niet goed dat het ook mijn zoon was. Wekenlang voelde ik me de oppas van dit leuke jongetje. Gelukkig ben ik mij met behulp van goede zorg steeds meer mama gaan voelen. Ik was echt zijn mama! Teun was dan ook zo makkelijk en lief. Dat maakte het een stuk makkelijker voor mij.

13,5 maanden later

De geboorte is nu 13,5 maanden geleden. Het is nog steeds vers en soms ook nog moeilijk. Ik ben nog steeds niet aan het werk, want dat kan ik lichamelijk nog niet aan. Ik heb last van ACNES (buikwandpijnsyndroom), althans dat denkt men. Het blijft onduidelijk, maar ik blijf toch hopen dat ik op een dag alles achter mij kan laten. Ik heb verder alles vast laten leggen in mijn dossier. Zelfs wanneer ik weer zwanger zou worden, kan ik de hulp inroepen van de psycholoog en zij gaat mij begeleiden tijdens mijn zwangerschap. Dat voelt zo fijn en maakt het allemaal wat dragelijker. Ik kan nog steeds huilen om wat er die dag is gebeurd.

Alles wat ik van te voren had verwacht, is totaal anders verlopen. Wat ik ontzettend jammer vind, is dat ik mijn zoon niet direct op mijn borst heb gehad. Dat heb ik niet meegemaakt en zal ik ook niet opnieuw kunnen beleven. De eerste twee uur van zijn leven heb ik compleet gemist. Dat vind ik moeilijk. Nu kan ik gelukkig wel genieten van onze zoon, mijn zoon. Hij loopt er al flink op los en lacht de hele dag door. Het is een ontzettende boef met veel kattenkwaad. Dat maakt het leuk om voor hem te zorgen!

 

Heb jij ook een bijzonder verhaal? En lijkt dit je leuk om te delen? Wij zijn op zoek naar nieuwe mooie verhalen van en door moeders. Neem je dan contact op via info@onlinelifestylemagazine.com? We kijken uit naar leuke reacties.