Dinsdagavond 20.00 uur. Eindelijk heb ik tijd voor mezelf. En niet om iets leuks te gaan doen, maar om gewoon op de bank te zitten met een kop thee en even helemaal niks te hoeve doen, na een lange en vermoeiende dag als zieke moeder. Onderuitgezakt val ik na 2 minuten bijna in slaap. Wat een dag! Even een terugblik. Vanmorgen om 06.30 uur ging de wekker. Op zich heel normaal voor een werkende moeder op een doordeweekse dag. So far so good, zou je denken.
Ervaringen van zieke moeder
Behalve dan dat ik nu ontwaak met minstens 40 kaboutertjes in mijn hoofd, die allemaal tegelijk tegen mijn hersenpan aan het slaan zijn, een keel zo droog als de Sahara en die voelt alsof ik een cactus heb doorgeslikt, een waterval die langs mijn rug loopt van de koorts en spierpijn in mijn hele lijf. Oftewel, een flinke griep.
Alleen komt dat nu niet zo goed uit. Nu komt het sinds ik moeder ben nooit meer uit als ik ziek ben. Maar nu manlief 4 dagen in Frankrijk zit voor zijn werk, komt het wel even heel slecht uit. Ok, ik moet er toch uit, want de kindjes moeten naar school. Kan ik daarna in ieder geval weer terug naar bed totdat de school uit is.
Ik als moeder denk ‘Dat kan er ook nog wel bij!’
Als ik naast mijn bed sta te tollen op mijn benen, hoor ik de jongste roepen. Alleen klinkt zijn stem wel heel anders dan normaal. Oh nee, het zal toch niet? Ja hoor, eenmaal bij de kleine man op zijn kamer, zie ik het al. Rode wangetjes, een hoest als een zeehond en koorts. Tuurlijk! Dat kan er ook nog wel bij. Gelukkig is de oudste fris en fruitig. Alleen moet ik haar nog op school zien te krijgen. Ik vind het geen optie om dit zelf te doen en al helemaal niet in combinatie met een ziek kind. Gelukkig heb ik veel fijne en lieve mensen om mij heen, die willen helpen. De buurvrouw neemt de oudste mee naar school en de oppas, van een klasgenootje van mijn dochter, brengt haar vanmiddag na schooltijd thuis. Pff.. dat is dan alvast geregeld. 
Met het zweet op mijn lijf zwaai ik haar uit en weet ik niet hoe snel ik weer mijn bed in moet duiken. Als ik net lig, vraagt de jongste die ik bij mij in bed heb gelegd, of hij een boterham mag. “Tuurlijk schatje. Gaat mama even maken voor jou”.
Boterhammen in bed
Met een bonkend hoofd sleep ik mij de trap af, maak een paar boterhammetjes en een glaasje water. Eenmaal weer boven vraagt mijn zoontje verbaasd: “Mag ik mijn boterhammen in bed opeten mama?” (Dit is normaal gesproken echt not done bij ons, maar vandaag mag alles).“Ja hoor schat, eet maar lekker op”. Even doezel ik in…..
Na ongeveer 10 minuten schrik ik wakker, omdat ik denk dat er een zeehond bij mij in bed is gekropen! Oh nee, het is de kleine man die een hoestbui krijgt. Wat water laten drinken, nieuw filmpje aangezet op de iPad (vandaag mag echt alles, als ik maar zoveel mogelijk horizontaal mag blijven!) en verder slapen. Een uurtje mag het duren, want ik word wakker gemaakt.“Mama, ik moet plassen”. Mijn bed uit, mee naar de w.c. (waarom hebben we gv..@!!!d.&%!! geen w.c. boven?!) en weer mijn bed in. Ik probeer wat te slapen, maar dat valt niet mee met een hele zeehondencrèche naast je in bed.
Hoe geef je grenzen aan je kind wanneer je ziek bent?
Als ik dan uiteindelijk bijna in slaap val, heeft meneertje er genoeg van en wil naar beneden. Hij kan er tenslotte ook niets aan doen dat ik mij zo voel, dus sjok ik achter hem aan. Ik zet de Kapla voor hem neer en plof op de bank. Inmiddels zie ik eruit alsof ik op de Noordpool rondloop, want ik heb geloof ik 4 truien, een joggingbroek, ski sokken aan en 2 dekens over mij heen. Even liggen! “Mama, wil jij met mij een toren bouwen?” “Schatje, mama voelt zich niet zo fijn, dus ik wil graag even op de bank liggen”. “Dadelijk dan?” “Ja hoor, schat”.
Tussen de middag nog een boterhammetje en de kleine man in bed gelegd. Snel zelf mijn bed in, want over een uurtje komt de oudste alweer uit school. En zo ging het de rest van de dag nog door. Zoals dat normaal gesproken ook gaat als moeder van één of meerdere kinderen. En dat is helemaal niet erg, mits je je fit voelt.
En dan is het dus 20.00 uur, hebben de kindjes gegeten, gedoucht en liggen ze heerlijk te slapen. Als ik na 2 minuten bijna in slaap val, hoor ik mijn jongste zo hard hoesten dat hij er wakker van wordt. “Maaaamaaaaaaaaaaaaa!”
Nog 1 dag en dan is manlief weer thuis. Kan ik eindelijk een beetje uitzieken, maar oh wat verlang ik op dit soort momenten naar de tijd dat ik nog geen moeder was en je gewoon de hele dag in je bed kon blijven wanneer je ziek was. Maar deze gedachte duurt ook maar heel even, want ik zou ze voor geen goud willen missen!
Herkenbaar?
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen!
Leuk als je die met mij wil delen.
