Bijzonder verhaal: wat begon met een paniekaanval

Vandaag is het tijd voor een nieuw bijzonder verhaal. Via Instagram kwam ik in contact met Sarah. Zowel haar profiel als haar verhaal raakte mij enorm. Na prettig contact wilde zij haar verhaal met ons delen. Zo deelt zij vandaag hoe haar leven een drastische wending nam na een heftige paniekaanval.

Bijzonder verhaal: Sarah en haar paniekaanval

Een kleine brunette van 31 jaar die de liefde van haar leven op de middelbare school heeft leren kennen. Met een universitaire bul op zak bouwde ze een mooie carrière op in de onderzoekswereld. En tussen vele vakanties en citytrips, etentjes met vriendlief en theetjes met dierbare vriendinnen door, werd ze moeder van twee kinderen. Twee gezonde, vrolijke jongens van inmiddels 2 en 5 jaar oud. Over wie ik het heb? Mezelf!

Sprookjesachtig?

Mijn leven klinkt best sprookjesachtig, toch? Verliefd, moeder, goede vriendinnen, mooie opleiding en leuke baan? Klopt! Ik ben een gezegend mens en ben daar heel dankbaar voor. Toch ging het bijna twee jaar geleden helemaal mis…

Het zeurde eigenlijk al maanden: ik kon me niet concentreren op mijn werk, had geen zin in sociaal gedoe en was ’s avonds moe, moe en nog eens moe. Wat was er toch aan de hand? Op een vrijdagochtend werd het duidelijk: ik kreeg een paniekaanval die zo intens was dat ik er niet meer uitkwam. Ik was maar al te bekend met het gevoel van paniek, maar dit was anders. Dit was niet goed. Ik belde de huisarts, moest meteen langskomen, en een uur later stond ik weer buiten. Mét een recept voor angstremmers en het verzoek om maandag contact op te nemen met mijn psycholoog. Die ik gelukkig sinds een paar weken had.

LEES OOK: Nieuwe diary

Psycholoog

Vanaf hier ging het snel: mijn basispsycholoog stuurde me door naar de dienstdoende psychiater die me nadrukkelijk adviseerde om direct te beginnen met antidepressiva. Ook werd ik doorgestuurd naar de gespecialiseerde GGZ. Mijn problemen bleken gecompliceerder dan aanvankelijk gedacht. Tot slot moest ik me ziek melden op werk. ‘Een weekje is wel genoeg.’ Ik hoor het mezelf nog zeggen. Inmiddels zit ik bijna twee jaar thuis, wie had dat ooit gedacht? Ik in ieder geval niet.

Aan de slag

Sinds mijn mental breakdown ben ik, met behulp van psychologen en psychiaters, hard met mezelf aan de slag gegaan. En dat doe ik tot op de dag van vandaag. Het moet ook wel, want met meerdere angststoornissen, een recidiverende depressie, twee post traumatische stress stoornissen (PTSS), twee dwangstoornissen, misofonie en een pre menstruele dysforme stoornis (PMDS) is mijn diagnoselijst niet mis. Maar hoe kan dat nou? Hoe kan een gelukkig mens nou zoveel psychische problemen hebben? En waarom ging het al die jaren goed, maar nu opeens mis?

Alcohol

Als ik naar mijn jeugd kijk heb ik eigenlijk nooit een kans gehad. Mijn vader dronk voor mijn geboorte al teveel en met de jaren werden zijn verslavingen erger. Hij sliep standaard op (of onder) de bank, met nat bezweet haar en kleding, inclusief leren jas en schoenen, nog aan. De geur van alcohol was mij als meisje net zo vertrouwd als die van shampoo. Mijn ouders maakten continu ruzie, op het agressieve af. Ik kan me nog goed de gaten in de muur van de gang herinneren, net als mijn vaders altijd kapotte knokkels.

Die ene avond escaleerde het

Op een avond escaleerde de situatie en vluchtten mijn moeder en ik uit huis. Als tienjarig meisje heb ik toen drie maanden ondergedoken gezeten voor mijn vader. Ik begreep er niets van, begon met bedplassen en kreeg dwangneigingen: ‘Als ik de deurklink niet 20 keer aanraak gaat mijn moeder dood.’ Vrijwel meteen had mijn moeder een nieuwe vriend: in mijn ogen was hij de boosdoener. Mijn moeder bloeide op, ik gleed af. En niemand die het zag. Het bedplassen werd bestempeld als medisch en van mijn dwanggedachten wist niemand af. Ik schaamde me dood. Pas sinds kort weet ik dat mijn vroege jeugd mijn eerste PTSS is.

Hersenvliesontsteking

Mijn tweede PTSS is de bacteriële hersenvliesontsteking die ik op mijn 14e kreeg. Mijn leven hing aan een zijden draadje en na een periode van coma en intensive care brak een lange herstelperiode aan. En hier begon ik het gevoel van echte, verstikkende angst te leren kennen. Met de jaren die vorderden werden mijn angsten extremer en de paniekaanvallen frequenter. Mezelf ziende als aanstellerige zwakkeling vertelde ik hier niemand over. Ik was, en ben nog steeds, goed in het opzetten van een masker.

Mijn 18e verjaardag

Vlak na mijn 18e verjaardag ben ik uit huis gegaan. Mijn moeder en ik waren dusdanig uit elkaar gegroeid dat de spanning thuis te snijden was. Daarbij hadden zij en M samen drie kleine kinderen, en zo’n klein, vol appartement maakte me gek. De eerste nacht in mijn eigen huisje gebeurde er een wonder: waar ik normaal nog steeds elke nacht in bed plaste, hield het hier in 1 keer op. Weg uit de spanning thuis was letterlijk het einde van bedplassen!

Samenwonen

Mijn vriend trok al snel bij me in, we gingen beiden studeren en het leven lachte ons toe. Maar mijn paniekaanvallen escaleerden tot op het punt dat ik bijna de deur niet meer uit durfde. Daarom ging ik op mijn 20e voor de eerste keer in therapie. Ik kreeg cognitieve gedragstherapie voor mijn claustrofobie en hypochondrie en werkte aan de band met mijn moeder. Na 3 jaar intensieve behandeling voelde ik me veel beter. Ik leefde in plaats van overleefde!

LEES OOK: Nieuwe blogger Anne

Paniekaanval

Helaas kwamen de angsten al snel weer terug. Vooral na mijn eerste postnatale depressie kreeg ik weer extreme paniekaanvallen. Tot op het punt dat ik per dag meer wel dan geen paniek voelde. En kort na mijn tweede postnatale depressie, nu ruim 2 jaar geleden, kreeg ik een burn out en kwam alle ’troep’ van vroeger naar boven. Hier had ik mijn eerste behandelperiode wel naar gekeken, maar ik was er toen nog niet aan toe om deze herinneringen te verwerken. Nu ben ik dat wel aan het doen.

EMDR

Ik krijg traumatherapie (EMDR) voor mijn PTSS’en, cognitieve gedragstherapie voor mijn angsten, ga 1 keer in de week naar groepstherapie om gezamenlijk te oefenen met mijn angsten, en zie regelmatig mijn psychiater om te praten over mijn medicatie, depressie en dwangmatige klachten. Het slechte nieuws is dat ik nog een lange weg heb af te leggen. Het goede nieuws is dat het met kleine stapjes steeds ietsje beter gaat en dat mijn behandelaars vertrouwen hebben in volledige genezing!

Waarom deel ik dit?

Waarom deel ik eigenlijk zo’n persoonlijk verhaal? Nou, omdat ik het belangrijk vind dat het stigma op psychische stoornissen doorbroken wordt. Het stigma waardoor ik me jarenlang kapot heb geschaamd naar de buitenwereld, wat veel te veel mensen op de dag van vandaag nog steeds doen. Mensen met een psychische stoornis zijn geen aanstellers: ze moeten serieus genomen worden en hulp krijgen.

Inzicht

Het mooie aan zo’n heftige periode is dat je als mens gaat inzien wat er eigenlijk nou echt belangrijk is in het leven. Voor mij is dat mijn gezin. Mijn zoons laten opgroeien tot blije, evenwichtige mannen die met een fijn gevoel op hun jeugd terugkijken is mijn nummer 1 levensdoel. Ik geniet bewuster van de kleine dingen in het leven en kan eindelijk accepteren dat een glansrijke carrière niet voor mij is weggelegd. Ik heb er misschien wel de hersens voor, maar niet de stressbestendigheid. En dat is oké. Ik leef met de dag en zet iedere dag weer opnieuw stapjes naar een psychisch gezond leven. En ik ben ervan overtuigd dat dit me op een dag gaat lukken.

Wil je meer over mij weten of lezen over het proces dat ik doormaak? Volg mij dan op Instagram