Afgelopen dinsdag deelde Ushi hoe haar zwangerschap zorgeloos begon maar na 13 weken vooral gekenmerkt werd door complicaties. Vandaag deelt zij deel 2 van haar bijzondere verhaal. Lees snel verder hoe dit aangrijpende verhaal zich voortzette. 

>> LEES OOK: zwangerschapscomplicaties deel 1

Bijzonder verhaal: Ushi en zwangerschapscomplicaties deel 2

De pijn werd ondraaglijk. Ik was bovendien doodop door de lange nachten. Ik vroeg om de epidurale, maar ze weigerden. “Probeer je weeën maar op te vangen”, kreeg ik als antwoord. Op, op en nog eens op, dat was ik! Dit spelletje was niet één dag bezig, maar al drie dagen. Dus beet ik maar verder op mijn tanden en wandelde ik wat rond. Telkens wanneer ze kwamen meten, volgde opnieuw de teleurstelling: “Je hebt nog steeds maar 2 cm ontsluiting.”

De monitor ging af en toe in alarm. Dan drukte ik op het belletje en kwam er iemand kijken. Op een gegeven moment kwamen er drie vroedvrouwen binnen met twee verschillende monitors. De ene draaide een nieuw schroefdraadje op mijn dochtertje haar hoofd, en de andere koppelde de oude monitor af. De laatste vroedvrouw sloot de nieuwe monitor aan, maar nog steeds ging het alarm af. Ik vroeg nogmaals of ik alsjeblieft een epedurale kreeg.

Ontsluiting

Ze verlieten de kamer en kwamen terug met een kar vol steriel materiaal. Eerst controleerden ze nog snel mijn ontsluiting. Deze was nu 3 cm. Dus ik had 1 cm erbij gekregen, op een hele dag tijd?! De anesthesiste kwam om 16.35 uur binnen en zei dat ze de epidurale kwam zetten, maar dat ze dat normaal niet doen na een penicillineshock. Mijn vriend ging intussen buiten een sigaret roken, want hij kan niet tegen naalden en spuiten. Iedereen behalve de anesthesiste ging weg en de testdosis werd ingespoten.

Operatie

Ineens kwamen ze met dubbel zoveel volk binnen als toen ze vertrokken. Ze hadden veel materiaal in hun handen en ze hadden ook mijn bed van op de kamer mee. Als zorgkundige wist ik meteen dat er iets mis was. Zonder iets te zeggen, verlegden ze mij van het verlosbed naar mijn eigen bed. Ik werd helemaal klaargemaakt voor een operatie waar ik op dat moment nog niets van wist. De arts kwam binnen en vertelde me dat ik een spoedkeizersnede zou krijgen. Ik was zo boos dat ik allerlei vuile woorden naar zijn hoofd heb gesmeten.

Ik was bang en onwetend. Mijn vriend stond intussen nog steeds buiten te roken en wist dus van niks. Ze maakten mij helemaal klaar en reden me intussen al naar de lift. Daar kwamen we mijn vriend tegen, oef! Ik zag de paniek in zijn ogen. De vroedvrouwen vertelden hem dat ze een spoedkeizersnede gingen doen. Mijn vriend stuurde mijn mama (verpleegkundige van beroep) een berichtje. “Operatie”, meer kon hij niet typen, zo snel ging het allemaal. Omdat ze van het hele gebeuren van de laatste dagen afwist, belde ze naar de verlosafdeling met de vraag wat er aan de hand was. Ze zeiden haar dat ze zo bij haar aan de lijn zouden komen, maar plots werd de verbinding verbroken.

>> LEES OOK: Raambekleding

Paniek

De paniek begon nu wel te komen. Niemand wist wat me te wachten stond. Ondanks de drie dekens, lag ik bevend van de kou te wachten in de operatiekamer. Ze begonnen te snijden. “Voelt u pijn?” “Nee, euh … Ik weet het niet.” Ik verrekte van de pijn, maar ik wilde dat alles zo snel mogelijk voorbij was. Ondertussen vroeg ik waar mijn vriend was. “Die wordt er zo bij gehaald.” Ze hadden hem normaal moeten halen voor ze begonnen te snijden, maar ze waren dus al bezig met de operatie toen hij er eindelijk was. De pijn die ik voelde toen ze op mijn ribben begonnen te duwen, was ondraaglijk.

Geboorte

“Ze is geboren, proficiat!” Ze namen mijn dochter samen met papa mee, terwijl mijn buik nog open lag. Wat een droommoment moest worden, was nu pure horror. Ik hoorde de mensen rond mij alleen maar tegen elkaar fluisteren dat ze moesten opschieten. Er stond zeker acht man in de zaal. Ze lieten ons dochtertje een halve minuut aan mij zien, en toen was ze alweer weg.

Vanaf dan herinner ik me niets meer totdat ik terug op de kamer was. Het laatste dat ik zag was een bloeddruk van 5/6. Ik was moe, gewoon helemaal leeg, letterlijk en figuurlijk! Een bevalling zoals in de boekjes of zoals ze op tv laten zien, was dit echt niet. Ik miste alles: haar eerste kleertjes aandoen, haar eerste pamper, haar eerste badje … Momenten die je nooit vergeet.

Terugkijkend op de bevalling van Ushi

Zo… Dit was mijn eerste bevalling. Mijn dochter is nu bijna 11 maanden oud. Na al die tijd heb ik het verhaal eindelijk van me af kunnen schrijven. Voelt dit nu als een opluchting? Ja en nee. Het is een litteken dat me getekend heeft voor heel mijn leven, zowel innerlijk als uiterlijk. Dat neemt niet weg dat ik een pracht van een dochter heb. Ik zie haar doodgraag, maar als ik voor de spiegel sta, zie ik toch nog steeds de pijn en angsten die ik toen heb doorstaan.

>> Volg je ons al op Instagram? We groeien hard en gaan alweer richting de 20.000 volgers!

 

Fotocredits: Ushi