Het is een fase, het is een faaasseee!

Het is een fase. Deze zin hoorde ik regelmatig in het voorbijgaan, maar wist niet dat deze sinds het moederschap zo’n geruststelling kan zijn. Ik was gezegend met een hele makkelijke baby. Maar nu de peuterfase is aangebroken, kan het soms behoorlijk pittig zijn. 

Zo had ik altijd een oordeel over kinderen, die gillend over de grond rolden in de supermarkt. Ik vroeg mijzelf dan altijd oprecht af of deze ouders dit niet in de hand konden houden. Maar sinds ik zelf een behoorlijke peuterpuber in huis heb, ben ik overal op teruggekomen.

Het is een fase

Tijdens mijn zwangerschap heb ik een cursus “zwangerschapsyoga” gedaan. Hier had ik een leuke groep meiden, met wie we tot zo’n jaar geleden leuk contact hebben gehouden. Een van deze meiden stuurde bij een van de vele sprongetjes, een foto van “Het is een fase, het is een fase, het is een fase, het is…”. Inmiddels staat dit in mijn geheugen gegraveerd en heeft al heel wat onrust weggenomen.Ik had het geluk dat Olivia echt een voorbeeldige baby was. En ondanks dat ik zelf behoorlijk ziek ben geweest en Regan nog in Zuid Afrika woonde, had zij weinig last van sprongetjes. Af en toe een beetje onrustig, maar hier mag ik geen naam aan geven.

Peuterfase

Maar nu inmiddels de welbekende peuterfase is aangebroken, herken ik mijn dochter af en toe niet meer terug. De een noemt het temperament, de ander noemt dit een driftbui. Ik weet niet onder welke noemer ik dit plaats, maar wel weet ik dat ik het er af en toe behoorlijk warm van krijg.Zij heeft vooral een fascinatie voor schoenen en kan momenteel haast geen schoenwinkel langslopen of de halve winkel moet gepast worden. En wanneer ik aanstalten wil maken om verder te winkelen, dan wordt het complete winkelcentrum bij elkaar gegild. Ik krijg dan het gevoel dat het hele winkelcentrum mij aankijkt en iedereen een eigen gevoel hierbij heeft. De een zal herkenning hebben, de ander zal denken “ahh wat sneu” (voor de moeder dan) en weer een ander zal er waarschijnlijk om lachen.

Wat hou ik van haar

Met al die gedachten pak ik haar op en probeer zo snel mogelijk het winkelcentrum uit te rennen. In de hoop dat zo min mogelijk mensen mij hebben gezien en haar gehoord hebben. Eenmaal in de auto zegt ze: “Het was echt gezellig, he mama?” en ik val van verbazing achterover. Met nog een rood hoofd moet ik mijn lachen inhouden. En het liefst geef ik haar dan een dikke knuffel. Want jeetje, wat hou ik van haar! Ondanks alle fases waar ik even doorheen moet.

Is dit voor jou herkenbaar? Hoe ga jij hier mee om? Ik ben heel benieuwd.

Liefs, Judith