Zomer 2014. We besloten de anticonceptie uit het raam te gooien, en tegelijkertijd waren we druk aan het zoeken naar een koophuis. We waren toen alweer tien jaar samen en woonden sinds drie jaar in een huurhuis. Het idee was om mijn lichaam een half jaartje de tijd geven om bij te komen van de hormonen van de anticonceptie, en dan hopelijk net zwanger ons nieuwe huis te betrekken. Helaas leerden we in de jaren die volgden dat baby’s zich allesbehalve laten plannen door onder andere PCOS…
PCOS
Begin 2015. We hadden ondertussen ons nieuwe huis betrokken en waren ‘bewust’ aan het proberen een baby te maken. Toen ik bij de dokter vertelde dat ik na negen maanden nog geen regelmatige cyclus had en dacht dat het lastig zou worden, klonk het dat we het toch eerst zeker twaalf maanden moesten proberen. Een paar maanden later waren we alweer zes maanden ‘echt’ bezig, zonder resultaat. Ik ging nog een keer naar mijn dokter en die stemde in met de eerste testen die ze kon laten doen. Ik kreeg een inwendige echo en mijn man mocht zijn eigen dokter bellen voor een zaadtest. Zijn ego groeide een stukje toen hij te horen kreeg dat hij “superzaad” had. Helaas had de gynaecoloog die mijn echobeelden had bekeken, zijn twijfels. Hij dacht aan PCOS. Ik kreeg een verwijsbrief naar het ziekenhuis.
LEES OOK: Mini & Momo, de webshop voor al je babymusthaves!
Ik had vanaf toen al het idee dat ik helemaal geen PCOS had (na het uitgebreid Google-onderzoek naar deze aandoening). Wel had ik een voorgevoel dat dit het begin zou zijn van een lange periode die uiteindelijk naar een baby zou leiden. Achteraf baalde ik dat we niet eerder waren begonnen met onze pogingen, of dat ik niet sneller om onderzoek had gevraagd aan de dokter. Maar ik ben ervan overtuigd dat alles met een reden gebeurt en dat we misschien eerder nog niet klaar waren voor een baby.
Pilletjes
Ondertussen was het zomer 2015. De eerste afspraak bij onze fertiliteitsarts in het ziekenhuis was een feit. Ze maakte ook een inwendige echo en zei dat er te weinig overduidelijke symptomen waren om PCOS vast te stellen. Dat was een opluchting en tevens een bevestiging van mijn gevoel. Wel vond ze mijn onregelmatige cyclus zorgwekkend. Als we zo doorgingen, dan werd het lastig om op de natuurlijk manier zwanger te raken. Gelukkig was er een redelijk simpele oplossing in de vorm van medicijnen. Gewoon wat pilletjes slikken en ineens heb je een cyclus waar je de klok op gelijk kan zetten. Netjes elke vier weken ongesteld, zoals het hoort. Deze behandeling mag je zes maanden ondergaan, daarna is de vervolgstap IUI. Toen het einde van de zes maanden in zicht kwam, werd ons verteld dat periode verlengd was naar twaalf maanden. Uiteindelijk hebben we een jaartje geprobeerd op deze manier zwanger te worden. Helaas zonder enig succes. 
Zijn wens
Ongeveer op dit moment in ons verhaal heb ik mijn man nog de optie gegeven om te vertrekken. Zijn wens om vader te worden is altijd groter (en vroeger) geweest dan mijn wens om moeder te worden. De allerliefste woorden ooit volgden: “Als ik dan geen papa kan worden, dan het liefst samen met jou.” Ook hebben we besloten hoe ver we zouden gaan: zo ver als de wetenschap het zou toelaten, of tot we er onszelf niet meer prettig bij zouden voelen. Ik wilde dat heel graag van tevoren bedacht hebben, want mijn buikgevoel vertelde me dat dit verhaal er nog wel eens eentje van de lange adem zou kunnen worden. Ook ben ik vanaf het begin overtuigd geweest dat het uiteindelijk zou lukken en ook dat we een meisje zouden krijgen, vraag me niet waarom. Ik denk dat deze overtuiging me ook geholpen heeft om sterk te blijven al die tijd. Regelmatig kreeg ik van vrienden die hiervan op de hoogte waren het compliment dat we er zo goed mee omgingen.
IUI-behandeling bij PCOS
Zomer 2016, alweer twee jaar waren verstreken sinds we begonnen waren met onze pogingen om zwanger te raken. Ondertussen was mijn man de dertig gepasseerd. Voor hem een domper, want hij wilde graag voor zijn dertigste vader zijn. Ik dacht altijd dat dat een vrouwending was … 🙂 Helaas krijg je in de zomer (en met Kerstmis) te maken met een sluiting van het laboratorium van het ziekenhuis. De IUI-behandeling liet dus nog even op zich wachten. Bij aanvang kreeg ik te horen dat ze standaard zes behandelingen deden voor we eventueel doorgingen naar een volgende stap. De IUI- behandelingen vond ik wel meteen al behoorlijk pittig. Waar het voorheen redelijk simpel was (pilletjes slikken), kwam er nu meteen een heel maandschema aan te pas. Bij IUI spuit je hormonen in en krijg je regelmatig (inwendige) echo’s om te checken hoe je eitjes erbij hangen. De man moet maandelijks sperma in een potje doneren.
Ik vond dit meteen best heftig, zowel lichamelijk als mentaal. Ineens was ik er bijna elke dag bewust mee bezig. Je bent regelmatig dagelijks medicijnen aan het inspuiten en moet vaak naar het ziekenhuis voor controles. Ik ging nu ook vaak vooruit tellen, zo van “als ik nu zwanger raak, dan ben ik op die datum uitgerekend, dus heb ik volgende Sinterklaas een baby”. Om gek van te worden, vooral als het dan weer een teleurstellende poging was …
Zal het Vera lukken om zwanger te raken? Je leest het vervolg later deze week op de blog!
