Eerder deze week las je op onze blog het eerste deel van Vera’s verhaal. Zij en haar man hadden een kinderwens, maar jammer genoeg lukte het niet om via de natuurlijke weg zwanger te geraken. Daarom onderging Vera een IUI-behandeling. Zal het hen lukken om zwanger te worden? Lees snel verder voor haar weg naar de zwangerschap.
LEES OOK: Bijzonder verhaal: Vera’s weg naar zwangerschap – deel 1
Inseminatie
De eerste inseminatie, wat ze dan dus rekenen als een volledige IUI-poging, vond ik spannend. Dit was ook meteen het moment dat ik nog meer ging hopen op een zwangerschap. Er is nooit een reden gevonden waarom zwanger raken niet lukte voor ons. De twee opties die dan overblijven zijn ‘onverklaarbaar’ of ‘vijandige baarmoeder’. Klinkt heftig, he?! In het laatste geval is IUI een goede optie, want het zaad van de man wordt dan direct bovenin de baarmoeder ingebracht. Een shot medicijnen zorgt ervoor dat de eisprong zeker gebeurt, en in het laboratorium wordt enkel het beste zaad geselecteerd om uiteindelijk een positieve zwangerschap te krijgen.. 
Helaas waren er twee IUI-pogingen die niet mochten doorgaan, omdat er te veel eitjes aan het groeien waren. Als ze dan een eisprong zouden opwekken, was er een kans op een meerling. Dat is een risico dat je liever niet neemt. Natuurlijk heb ik toen wel even gedacht: laten we het gewoon doen, het is toch al zo moeilijk. Maar op acht kinderen tegelijkertijd zit niemand te wachten, denk ik zo ;-).
IVF en zwangerschap
Voorjaar 2017. Na het doorlopen van acht IUI-pogingen zonder succes, was het nu tijd voor de volgende stap: IVF. Ook bij IVF zijn er verschillende soorten van behandeling mogelijk. Bij mij werden na hormoonstimulatie de eitjes uit mijn lichaam gehaald. Vervolgens werden ze samen met het zaad in buisjes gestopt, waar ze zichzelf moesten laten vinden. Als ze dan na een paar dagen doorgroeiden tot het begin van een embryo, een cryo, werden ze teruggeplaatst.
LEES OOK: Genderneutrale poppen, een do or don’t?
Tijdens de IUI-behandelingen heb ik hulp gezocht bij een therapeut die gespecialiseerd is in alles wat met zwanger worden of zijn te maken heeft. Daar heb ik zo’n zes sessies bij gevolgd, waarin ik erachter kwam dat mijn vertrouwen in het feit dat deze hele reis zou eindigen met een baby, heel groot was. Blijkbaar was de manier waarop ik met de hele situatie omging gewoon goed! Ik heb ook samen met mijn man een sessie gevolgd, waarin we vooral veel tips kregen over communicatie, wat uiteindelijk altijd het belangrijkste is.Voor alle (wens)moeders die dit lezen en die ook IVF hebben gehad: jullie weten hoe het gaat. Voor alle vrouwen die misschien IVF moeten ondergaan: het is niet prettig en onthoud dat iedereen het anders ervaart. Dit is gewoon hoe het bij mij ging.
Punctie
Voor de IVF kreeg ik een hele tas met medicijnen mee. Je spuit jezelf vol met hormonen om heel veel eitjes te laten groeien en tegelijkertijd spuit je medicijnen in die de eisprong tegenhouden, zodat dit later perfect getimed kan worden. Uiteindelijk had ik een heleboel eitjes, gelukkig voldoende om een punctie te krijgen. De avond voor de punctie en de ochtend zelf mocht ik een pijnstiller en kalmeringspil nemen. De punctie zelf is iets wat ik tot op vandaag nog steeds erger vond dan bevallen. En bevallen duurde 24 uur, de punctie 20 minuten … Via een inwendige echo gingen ze met een te grote naald naar mijn eileiders om daar de blaasjes waar eitjes in groeien aan te prikken en leeg te zuigen.
Daarna moesten we met deze eitjes naar een ander ziekenhuis rijden, van Breda naar Tilburg, waar een laboratorium zat waar ze verwerkt konden worden. Daar mocht mijn man in een zeer romantisch hokje (not) zijn zaad doneren. We kregen te horen dat er zes goede eitjes gevonden waren. Dat vond ik een beetje teleurstellend, want er waren er minimaal twaalf aangeprikt. Na een weekend wachten kregen we het telefoontje dat er één eitje goed genoeg was voor terugplaatsing. Hop, naar Tilburg met z’n tweeën, om even zwanger te worden ;-). Uiteindelijk bleken er nog drie goede cryo’s te zijn ontstaan. Die liggen tot op heden in de vriezer in Tilburg te wachten.
Zwangerschap
Vervolgens moesten we twee weken wachten. Dan mocht ik bloed laten prikken en als ik dit voor 8 uur ’s morgens liet doen, kon ik dezelfde dag na 12 uur bellen voor de uitslag. Dat deden we dus natuurlijk! Ondertussen was het alweer 18 juli 2017. Om stipt 12 had ik te veel zenuwen en belde ik naar het mij zo bekende telefoonnummer van de fertiliteitsafdeling. Toen er een vakantievervanger opnam, die mijn gegevens in eerste instantie niet kon vinden, had ik het niet meer. Uiteindelijk zei ze: “Je bent ontzettend zwanger!” Na 5 minuten huilen en het aanhoren van adviezen als “geen rauw vlees meer en geen alcohol”, kon ik weer enigszins praten. Ik heb natuurlijk meteen mijn man gebeld en ben daarna lekker gaan lunchen (zonder rosbief ;-)) en weer gaan werken. Alsof er niks was gebeurd …
Gelukkig is alles in de negen maanden die volgden helemaal goed verlopen en op 30 maart 2018 is onze dochter geboren. Een meisje, zoals ik al die tijd al wist :-). Uiteindelijk heb ik van deze hele periode geleerd dat ik sterker ben dan ik dacht. Je gaat ergens mee om op je eigen manier, laat je niet gek maken! We hebben op dit moment nog drie cryo’s in de vriezer liggen. Vooralsnog liggen ze daar prima. Wel hebben we samen besloten dat IVF voor ons nooit meer een optie gaat zijn. Uiteindelijk vraagt het zowel mentaal als lichamelijk veel van je, iets wat ik niet meer mee wil maken. Onze dochter is ondertussen 1,5 jaar oud, bijna altijd vrolijk, eigenwijs, lief, uitdagend en het beste wat ons is overkomen.
