Eerder deze week las je het eerste deel van Roos’ bijzondere verhaal op de blog. Al vrij vroeg in haar zwangerschap kreeg Roos erg veel last van misselijkheid. Op de 20-wekenecho werd er vastgesteld dat haar ongeboren zoontje klompvoeten had. Roos deed erg haar best om alles een plaatsje te geven. Toen ze 26 zwanger was, kreeg ze hevige pijnscheuten. Vandaag lees je het vervolg van haar verhaal op de blog.

Bijzonder verhaal: Van extreme misselijkheid naar pijnscheuten

>> LEES OOK: Bijzonder verhaal: Van extreme misselijkheid naar pijnscheuten – deel 1

De controles waren goed, de hartslag was goed, maar toch zou ik ingestuurd worden in overleg met het ziekenhuis om alles even te checken. Puur uit voorzorg ging ik rustig mee naar het ziekenhuis.vDaar kreeg ik direct een CTG-scan en verschillende onderzoeken. De arts vertelde mij dat ze enkele testen moesten uitvoeren om te kijken wat er precies aan de hand is.

Ik kreeg een uitstrijkje om te testen op hormonen en daarna een inwendige echo om de baarmoeder te bekijken. Mijn baarmoederkanaal was te kort. In het uitstrijkje bleek dat er positieve bevalhormonen zaten, wat betekende dat er een kans was dat de baby elk moment kon komen. Ik kreeg weeënremmers en medicatie voor de longrijping en werd overgeplaatst naar het VU. Mijn emoties gingen uit en ik werd geleefd.

Weeënremmers

Twee dagen lang kreeg ik weeënremmers en twee prikken voor de longrijping. De dag dat de weeënremmers gestopt werden, was de engste dag. Het was nu immers maar de vraag of de weeën zouden uitblijven of dat ik effectief zou bevallen. Gelukkig bleven de weeën uit en mocht ik die vrijdag naar huis. Met strikte regels, want het gevaar was nog niet geweken.

Op 12 december had ik een afspraak voor een follow-up. Mijn baarmoederhals was nog korter geworden. Zolang ik nog niks voelde, mocht ik weer naar huis. Op 19 december kreeg ik opnieuw krampen en verloor ik vocht. Het leek alsof ik mijn plas niet kon inhouden. De verpleegkundige hoorde mij dat zeggen en heeft mij getest op vruchtwater. Mijn vliezen bleken al langdurig gebroken. Ergens tussen 12 en 19 december moesten ze gebroken zijn. Enkele uren ervoor had ik mijn angst voor gebroken vliezen nog met de psycholoog besproken. Ik had erover gedroomd en nu was het werkelijkheid geworden.

Decemberkindje

Ik moest weer naar het VU, kreeg medicatie voor longrijping en mocht niet meer naar huis tot de baby geboren zou worden. Kerst kwam eraan en ik hoopte zo dat de baby nu niet geboren zou worden. Op 29 december mocht ik worden overgeplaatst naar het ziekenhuis dichter bij huis. Oud en nieuw ging voorbij en ik was opgelucht dat we januari gehaald hadden. Ik wilde absoluut geen “decemberkindje”.

Ik had een voorgevoel dat mijn bevalling zou beginnen en dat de verpleging het zou missen. Op 5 januari werd mij gezegd dat ik echt geen wee-activiteit had. De CTG was goed. Toch voelde ik mij anders dan de voorgaande keren. Ik probeerde hen te vertrouwen. Op 6 januari heb ik de arts aangesproken over het feit dat ik vond dat ik niet serieus genomen werd en dat ik toch echt wat voelde. Ik heb de angst uitgesproken dat ik na alle ellende niet mijn kind ook nog wilde verliezen. Ze wuifde het weg en herhaalde dat de CTG goed was en dat ze niks voor mij konden doen.

Vliezen nogmaals gebroken?

Op 7 januari om 10.00 uur stond ik onder de douche en voelde het alsof er een waterballon knapte in mijn buik. Totaal in de war riep ik de verpleging dat mijn vliezen gebroken waren. Ik zei nog: “Ze waren toch al gebroken?” Blijkbaar had ik een hoge vliesscheur en braken ze nu van onder. De CTG werd aan gesloten en opnieuw, net zoals 10 minuten ervoor, was alles goed.

Ik belde Thijs wakker dat hij langzaam moest opstaan en naar het ziekenhuis moest komen. 5 minuten later moest ik puffen. De verpleging vond het gek, want de CTG bleef goed. Ik dacht: oké, niet zeuren nu, de weeën worden straks alleen nog maar heftiger! Ik bleef rustig door puffen en probeerde mijn angst het niet over te laten nemen. De verpleging zei dat ik toch maar Thijs moest bellen en hem te zeggen dat hij nu moest komen. Ik werd voorzichtig klaargemaakt voor de operatiekamer, want ik kreeg een keizersnee. Premature kinderen worden in dit ziekenhuis zo gehaald en bovendien lag de baby in voetstuit, waardoor een keizersnee ook gewenst was.

Jimmy Jonah

Dezelfde arts die mijn gevoel eerder weggewuifd had, wilde mij niet toucheren omdat mijn vliezen al gebroken waren, en wat nou als ik nu niet zou bevallen? Ze heeft me uiteindelijk toch getoucheerd en ik bleek al 8 cm ontsluiting te hebben. Iedereen was in paniek. We moesten onmiddellijk naar de OK. De CTG was overigens nog steeds goed. Ik merkte niks, zat in mijn eigen cocon en pufte de weeën weg. Ik dacht alleen: IK ZEI HET TOCH! 26 minuten later om 11.26 uur met 33+2 weken werd mijn lieve zoon Jimmy Jonah geboren.

Klompvoetjes

Vanaf de ruggenprik voelde ik dat alles goed kwam en ook deze keer was mijn gevoel juist. Jimmy heeft 5 dagen in de couveuse gelegen. Daarna volgde een ziekenhuisopname van 3 weken op de neonatologie. Jimmy had helaas twee klompvoeten. Maar nu, 8 maanden later, na 8 weken gips, één mini-operatie en een brace, is daar niks meer van te zien. Er zijn geen verdere complicaties.

De weken na de bevalling waren heftig. Jimmy had moederhonger en ik zat gekluisterd met hem in mijn armen. Ik kon niet plassen, eten, douchen of hij huilde ontroostbaar. Na veel buidelen heb ik nu een vrolijk, lieve baby van 8 maanden oud, die voorloopt in ontwikkeling. Gelukkiger kunnen wij niet zijn!