Bijzonder verhaal: Joyce deel 1

Vandaag deelt Joyce deel 1 van haar bijzondere verhaal. Zij was dolgelukkig toen de zwangerschapstest positief kleurde, maar die roze wolk ging al snel over naar donkere wolken. Er werd een behoorlijke cyste ontdekt en die moest operatief verwijderd worden. Maar hoe gaat dit als je zwanger bent? Het was überhaupt haar eerste operatie dus zij wist nog niet wat zij kon gaan wachten. Zij deelt graag haar ervaring.

Bijzonder verhaal: Joyce deel 1 en haar cyste

‘Wat een geluk, wat een geluk!’ gilde ik toen ik een positieve test in mijn handen had. Ik testte die avond na een week overtijd te zijn. Ik kon niet geloven dat ik zwanger was, want ik had al een week lang zo erge buikpijn ’s nachts dat ik me niet kon voorstellen dat het goed zou zijn. Maar toch! Wat waren we gelukkig en ontzettend dankbaar.

Pretecho

Na een eerste goede echo en me ontzettend beroerd voelen besloten we dat we een pretecho wilde om een geslachtsbepaling te doen. Ik wilde dat, omdat ik me helemaal niet goed voelde en ik toch optimaal wilde genieten van alles wat er bij komt kijken. We vonden het zo spannend. Dennis, mijn man, riep al vanaf het begin dat het een meisje zou worden. Ik had dat gevoel ook, maar zo’n twijfelkont als ik ben switchte ik constant van gedachte. De avond van de echo zal ik nooit vergeten. Het duurde wat langer voor we aan de beurt waren. De spanning liep op, vooral leuke natuurlijk.

De echo

Ik mocht gaan liggen. We hielden elkaars hand vast, wachtend op wat de echoscopiste zou gaan vertellen. ‘Wat denken jullie?’ vroeg ze. Enthousiast vertelde ik dat Dennis een meisje dacht en ik stiekem ook. ‘Nou, dat klopt helemaal. Jullie krijgen een meisje’. Zwevend op onze roze wolk konden we alleen maar lachen en kwamen er allemaal beelden voorbij in mijn hoofd. Hoe zou het zijn om een meisje te hebben? Haar kamertje, roze, kleding.. Alles kwam langs. Ze vertelde ook dat ze er goed uit zag, voor zover ze dat kon zien. We konden ons geluk niet op.

Pijn?

Daarna werd ze wat stiller, vroeg ze of ik pijn had als ze drukte op een plek op mijn buik. ‘Nee hoor’ zei ik. ‘Hoezo?’.

‘Er lijkt een cyste op je eierstok te zitten’, zei ze. ‘Ik ga even een gynaecoloog halen’. En weg was ze. Niet zo goed wetende wat we hier mee moesten lachte we de spanning een beetje weg. Ze kwam terug samen met de dienstdoende arts. Die bleef maar naar de echo kijken en zei niet veel meer dan ‘Hmm’.

De paniek sloeg toe

Vanbinnen kreeg ik toch steeds meer paniek. ‘Hoe groot is hij?’ vroeg de arts? ‘12 bij 8 cm’ zei ze.

‘Hmm, die moet eruit’. Ik dacht nog, misschien onnozel, dat doen ze vast via een plaatselijke verdoving. Ik denk vaak in plaatjes en ik had al helemaal bedacht hoe ze dat konden doen. Helaas (natuurlijk) moest het onder narcose gebeuren en moest hij er voor de 20^e week uit. Anders kon het zo zijn dat ons kindje zou stoppen met groeien vanwege het ruimtegebrek. Ik weet nog goed dat ik steeds meer begon te trillen op die stoel. Ik kon er niet mee stoppen.

Een hoop vragen spookte er door mijn hoofd

Er schoot van alles door mijn hoofd. ‘Wat als het mis gaat? Wat als ik haar verlies?’. De arts probeerde me gerust te stellen en vertelde me hoe het zou gaan. Ik zou samen met de baby onder narcose gaan, ze zouden de cyste gaan leegzuigen zodat ze zo min mogelijk risico zouden lopen. Zo raakte ze het minst de baarmoeder en zou die rustig blijven. We liepen hand in hand de kamer weer uit. Op naar huis met dit gekke nieuws. Het ging even helemaal niet meer om die roze wolk, maar om angst. Ik zou gebeld worden voor een gesprek bij de anesthesioloog en verpleegkundige.

De volgende dag

De volgende dag toen ik naar mijn werk reed werd ik gebeld. Of ik kon komen. Samen met mijn moeder ben ik daar heen gegaan. Na een goed gesprek zou ik de week erna geopereerd worden. Via vier sneetjes in mijn buik (een kijkoperatie). Ik was blij toen het zover was, de cyste kon knappen. Ondanks dat ze vermoedde dat deze cyste er lang zat en ze niet bang waren dat hij dit zou doen, was ik dat wel. Ik wilde dat dit ‘ding’ zo snel mogelijk uit me was zodat ons meisje lekker kon groeien.

De eerste operatie

Ik was nog niet eerder geopereerd dus ik vond het behoorlijk spannend, zeker met een klein meisje in mijn buik. Toch was ik blij toen het zover was, dan konden we daarna gaan genieten. De operatie ging goed en daarna regelde mijn man meteen een echo bij de verpleegkundige. We zagen ons meisje, ik zocht meteen naar haar hartje, die klopte. Ze was heel sloom, net als ik, door de narcose, maar het ging goed met haar. Ik mocht de echo houden en heb die niet meer losgelaten. Daarna hing hij met veel trots op het prikbord boven mijn bed. Wat was ik blij dat het achter de rug was.

De diagnose

De arts kwam bij ons en vertelde me dat hij endometriose had gevonden. Ik had er wel eens van gehoord en het ook opgezocht. Ik had zo mijn vermoedens hierop, maar ben er nooit mee naar de dokter gegaan. Hij vertelde dat het een wonder is dat ik zo snel en spontaan zwanger was geworden. Dit kwam wel even binnen. Het voelde alsof ik haar nog meer moest beschermen. Ze was immers een wonder (ik ben van mening dat ieder kind dit is, maar het werd nog eens extra benadrukt). Met endometriose kun je verminderd vruchtbaar zijn.

De angst

Waar ik me behoorlijk op verkeek was hoe bang ik was geweest haar kwijt te raken. Ook moest ik de diagnose verwerken. Al die hormonen helpen daar niet echt bij. Als ik nu terug kijk was ik een stuk emotioneler dan nu. Ik vergrootte alles uit. Ook het herstel duurde lang. Ik was erg moe en mijn buik deed veel pijn. Dit was logisch omdat mijn baarmoeder aan het groeien was. De muren kwamen al gauw op me af. Ik wilde weer verder. De weken na de operatie was ik erg ongerust. Ik kreeg extra controles om te zien en horen of alles goed met haar was. Na een tijdje kreeg ik meer vertrouwen in mijn lijf en had ik de geruststelling niet meer nodig. Zeker niet toen ik haar ook ging voelen.

Bijzonder gevoel

Wat een bijzonder gevoel. In al die tijd dat ik herstelde ben ik online gaan inkopen. Voor haar kamer, haar kleding, noem maar op. Ik genoot er zo van om daar mee bezig te zijn. Voor mijn gevoel had ik al weer teveel ingeleverd. Mijn man begon vast met haar kamertje. Hij schilderde de muur en het bedje. We wilde graag weer terug op de roze wolk. We zouden later wel zien hoe het zou gaan.

Nogmaals een operatie?

De arts had gezegd dat ik er van uit moest gaan dat ik na mijn zwangerschap weer geopereerd moest worden, want de cyste kon zich weer vullen. Ook schoot door mijn hoofd wat hij had gezegd, dat het een wonder was dat ik spontaan zwanger was geworden. Wat als het bij eentje blijft? Ook dat besloten we voor nu naast ons neer te leggen. Eerst zorgen dat dit kleine meisje gezond en wel te wereld zou komen.

Bekkeninstabiliteit

Omdat ik last kreeg van bekkeninstabiliteit ben ik niet meer aan het werk gegaan. Waarschijnlijk zijn mijn spieren wat sneller verslapt geraakt doordat ik na de operatie lang in bed heb gelegen. Als het toen niet was begonnen, was het waarschijnlijk later gebeurd. Ik vond het lastig dat ik niet veel kon doen. Niet naar de Prenatal of de Negenmaanden beurs, waarschijnlijk had ik het veel te druk gevonden, ik houd helemaal niet van dat soort dingen. Maar doordat het niet kon, wilde ik nog meer. Vast herkenbaar. Ik begon met spulletjes te maken voor haar kamer.
Ik beschilderde een houten doosje waar haar eerste spulletjes in konden, een hangertje voor aan haar kast en vilten figuurtjes voor haar box mobiel. Uiteraard maakte ik alles met liefde en genoot ervan er zo mee bezig te zijn. Mijn buik groeide eindelijk goed. Na de operatie was ik afgevallen en het duurde even voor ik weer een bolletje kreeg. Wat voelde ik me trots toen je het echt goed ging zien.

Donderdag komt het vervolg online in het ‘Bijzondere verhaal van Joyce’.

P.s. Doe jij al mee met de leuke winactie? Je kunt namelijk op onze Facebookpagina een broekje naar keuze winnen van Liefs Lila. Je leest hier het artikel.

Fotocredits: Joyce