Vandaag delen we een verdrietig verhaal op de blog in de rubriek ‘Bijzondere verhalen’. Charlotte deelt hoe haar prille zwangerschap verliep en hoe de wens werd uitgesproken van een zoon of dochter. Later bleek dit gerelativeerd te worden en helemaal niet meer belangrijk. Gezondheid, dat is alles wat telt … Lees snel verder waarom.

Bijzonder verhaal: Charlotte

Begin juli hebben we ontdekt dat ik opnieuw zwanger was van mijn tweede kindje. Ik vond dit echt geweldig, want dit was mijn grootste wens. Mijn vriend had wel genoeg met onze zoon, maar vond dit ook niet erg. Na zeven weken zwangerschap was het tijd voor de eerste echo. Ons kindje had een mooi kloppend hartje en alles was in orde.

Begin augustus was het mijn verjaardag. Dat was dus een geschikte gelegenheid om al onze dierbaren samen te kunnen uitnodigen, zonder dat ze zouden vermoeden dat er iets achter zat. Ik had een grote taart besteld met de tekst ‘Er komt er eentje bij’ en met een leuke bij erop. Iedereen was blij met het nieuws, natuurlijk.

>> LEES OOK: Sintcadeaus voor papa

Deze zwangerschap voelde voor mij wel heel anders aan dan mijn eerste zwangerschap. Ook mijn vriend gedroeg zich anders dan tijdens de zwangerschap van ons zoontje. Ook qua geslacht zaten we niet op één lijn. Ik wilde graag een meisje en mijn vriend had liever nog een jongen. Mijn gevoel gaf ook aan dat het een meisje zou worden, maar toch sprak ik altijd over ons baby’tje met ‘hij’. Was dat soms nog een gewoonte van bij mijn eerste zwangerschap? Of wist ik ergens diep vanbinnen dat het een jongen was? 

Echo

Toen ik elf weken en zes dagen zwanger was, gingen we opnieuw naar de gynaecoloog. Mijn vriend en ik waren nog aan het bekvechten in de auto of het een meisje of een jongen zou zijn. Tijdens diezelfde rit begon ik echter te doemdenken. Wat als er iets mis zou zijn …? Er viel een korte stilte in de auto en ik vroeg aan mijn vriend: “Wat als het hartje niet meer klopt of er iets anders mis is?” Mijn vriend antwoordde daarop vastbesloten dat hij het kindje niet wilde houden als er iets mis zou zijn. Meteen daarna zei hij echter ook dat ik moest stoppen met zo negatief te denken. We moesten de echo afwachten en dan zouden we wel zien. Ik wilde hem ook nog vragen of hij nog een tweede kindje zou willen als er met dit kindje iets mis was, maar ik hield de vraag toch maar voor mezelf.

Anders dan vorige zwangerschap

Zoals ik net al zei, voelde deze zwangerschap anders dan mijn eerste. Uiteindelijk bleek de zwangerschap ook effectief anders te zijn … We kwamen bij de gynaecoloog en die keek naar ons kindje. De baby was echter zo actief, dat hij niet alles kon zien en dus niet kon controleren of alles in orde was. Daarom probeerde hij vervolgens een inwendig onderzoek. Ook dat lukte echter niet, want de baby zat erg laag, waardoor de gynaecoloog hem moeilijk kon zien.

De gynaecoloog zei dat hij toch absoluut het hoofdje wilde zien en excuseerde zich omdat het allemaal zo lang duurde. Ik vond het echter absoluut geen probleem, want ik genoot er enorm van om ons kleintje te zien zwaaien. Intussen was mijn vriend alleen maar gefocust op de ruimte tussen de beentjes van de baby. Hij wilde zo snel mogelijk het geslacht ontdekken! 😉

>> LEES OOK: Winactie VTech horloge

Er klopt iets niet..

Ik wilde net voorstellen aan de gynaecoloog om de volgende week terug te komen, in de hoop dat hij alles dan beter zou kunnen zien. Op datzelfde moment zei hij echter: “Er klopt iets niet …” De moed zonk me in de schoenen. “Er is geen schedelvorming”, vervolgde de gynaecoloog. “Dat noemen we anencefalie.” Zowel mijn wereld als die van mijn vriend stortte in.

De volgende dag moest ik abortuspillen nemen en later moest ik binnenkomen voor een curettage. Ik was twaalf weken en twee dagen zwanger. Dat was nog net “op tijd” om een curettage te kunnen doen.

Het ergste van alles vond ik nog dat de gynaecoloog vertelde dat hij nog nooit zo’n mooi kloppend hartje en zo’n actief en gezond kindje had gezien bij anencefalie. Als ze dit niet hadden gezien, dan had ik mijn zwangerschap zonder problemen kunnen uithouden, zo gezond was dit kindje. Maar het mocht niet baten …

 

>> Volg je ons al op Facebook?

 

Fotocredits: Charlotte