Vandaag deelt Kim haar bijzondere verhaal. Het is een aangrijpend verhaal, aangezien zij opgroeide met een zieke moeder. Na de echtscheiding van haar ouders volgde een emotioneel gevecht. Lees mee hoe zij terugkijkt op deze periode van opgroeien.
Bijzonder verhaal: Opgroeien met een ziekte mama
Het begon allemaal toen ikzelf geboren werd. Tijdens mijn geboorte heeft mijn moeder een kraambedpsychose gekregen. Toen ik een paar dagen oud was, werd ze voor het eerst opgenomen in een psychiatrische instelling. Mijn vader, toen 25 jaar en met een fulltime baan, stond er opeens alleen voor.
Opa en oma
Gelukkig waren er mijn opa en oma, de ouders van mijn vader, die mij en mijn vader toen hebben opgevangen. Het zijn moeilijke tijden geweest. Met mijn moeder ging het op en af. Nu eens was ze een tijdje thuis en dan weer werd ze voor periodes opgenomen. Het is heel moeilijk om uit te leggen hoe de situatie op die momenten is. Mijn moeder was dan volledig de weg kwijt en ze zag allemaal dingen die er niet waren. Ze deed dan vaak de mensen pijn die het dichtst bij haar stonden, voornamelijk mijn vader.
>> LEES OOK: Paraplu’s + winactie
Scheiding
Uiteindelijk gingen mijn ouders scheiden toen ik ongeveer drie jaar oud was. Mijn moeder wilde natuurlijk de voogdij, maar zij zat het grootste deel van de tijd op een gesloten afdeling. En mijn vader had een fulltime baan, want er moest natuurlijk ook brood op de plank komen.
Rechtszaak
Een rechtszaak volgde. Mijn vader had toen al besloten dat hij zijn baan zou opzeggen wanneer dat nodig zou zijn om mij bij zich te kunnen houden. Gelukkig kwam het niet zo ver en mocht ik bij mijn vader blijven, die samen met mijn opa en oma de zorg voor mij op zich nam.
Altijd hebben ze met zijn drieën voor mij gezorgd. Zo aten we steeds bij mijn opa en oma, die twee straten bij ons vandaan woonden. Mijn oma belde ons in de ochtend altijd wakker en maakte ons brood klaar. Na het ontbijt bracht mijn vader mij naar school en ging hij naar zijn werk. Tussen de middag aten mijn vader en ik ook bij mijn opa en oma en ’s avonds maakte mijn oma altijd warm eten. Daarna gingen mijn vader en ik dan weer naar huis. Zo ging dat vijf dagen per week, ruim zestien jaar lang. Helaas overleed mijn opa zestien jaar geleden en is mijn oma vorig jaar in oktober overleden.
Instelling
Ik zou over deze periode wel een boek kunnen schrijven. Mijn moeder is ruim 25 jaar lang instelling-in-instelling-uit geweest en in de tijden dat ze ‘ziek’ was, heeft ze mij veel pijn gedaan. Sommige dingen kan ik nooit vergeten.
Zo was er ook die ene keer dat ik met mijn vader op de bank zat en dat ik mijn moeder aan de telefoon had. Ik was toen nog vrij jong. Ze zei dat als ik niet geboren zou zijn, dit allemaal niet gebeurd was. Ik kreeg dus min of meer de schuld van de situatie. Ik weet nog precies hoe mijn vader de telefoon uit mijn handen trok en mijn moeder even de ‘waarheid’ vertelde.
Ook heeft ze een keer moeilijk gedaan over mijn studiefinanciering. Ik had toen een bepaalde brief nodig van haar en die wilde ze mij maar met pijn en moeite geven. Ze zei: “Je vader krijgt toch kinderbijslag! Hij wilde jou hebben en moet maar voor jou zorgen.” Geloof mij, zulke dingen vergeet je nooit!
Ik ben enorm dankbaar dat ik zo’n geweldige vader heb. We hebben altijd met zijn tweetjes gewoond en toen ik uiteindelijk op mijn 25ste uit huis ging, heb ik ook echt wel een traantje gelaten. Mijn vader en ik zijn twee handen op één buik. We zien elkaar een paar keer per week en we bellen elke dag. Met mijn moeder heb ik ook nog dagelijks contact. We zien elkaar af en toe, maar de band is anders dan die met mijn vader.
Zwangerschap
Toen het moment kwam dat mijn man en ik besloten voor een kindje te gaan, heb ik dat gelijk aan mijn vader verteld. Hij is heel bang geweest dat mij hetzelfde zou overkomen als mijn moeder. De zus én de tante van mijn moeder was namelijk iets soortgelijks overkomen. Ik wilde dat hij zich kon voorbereiden op mijn zwangerschap en niet zou ‘schrikken’ als ik het hem zou vertellen wanneer ik al drie maanden zwanger zou zijn.
Maar helaas, de zwangerschap bleef een tijdje uit. Na ruim een jaar van teleurstellingen was er dan eindelijk een positieve test. Wat waren we blij! Helaas kreeg ik vrij snel daarna, net voor Kerst, een miskraam. Ondanks dat het nog zo pril was, waren mijn man en ik erg verdrietig. We hadden natuurlijk al een jaar met teleurstellingen achter de rug.
>> LEES OOK: OOTD Boys
Vier maanden later
Na ruim vier maanden was ik opnieuw zwanger. Ik was blij, maar vooral heel bang. Bang dat het weer mis zou gaan. Na wel meer dan tien testen durfde ik het eindelijk een beetje te gaan geloven. Op 5 mei kregen we onze eerste echo. Dat moment vergeet ik nooit.
De eerste drie maanden van de zwangerschap verliepen heel goed. Behalve het ontbreken van eetlust en veel vermoeidheid had ik nergens last van. Op tien weken zei de verloskundige dat we het nieuws nu wel tegen iedereen konden vertellen. Ik wilde echter per se tot de twaalf weken wachten.
Nadat we het op woensdag iedereen hadden verteld, kreeg ik op zaterdagavond een enorme bloeding. Het bleef maar stromen en we wisten niet wat we moesten doen. In paniek belden we naar de spoedeisende hulp. Daar kreeg mijn man te horen dat ik maar moest blijven liggen tot het bloeden zou stoppen. “Als het misgaat, dan gaat het mis”, zeiden ze. Mijn man vroeg nog om een echo of verloskundige, maar tevergeefs. 
Noodnummer
Toen we de volgende dag aan het einde van de middag tegen vrienden vertelden wat er aan de hand was, wezen zij ons erop dat we naar het noodnummer van de verloskundige moesten bellen. Toen we belden, stapte de verloskundige gelijk de auto in en was ze binnen vijf minuten bij ons. Het eerste wat ze bij binnenkomst vroeg, was waarom we niet eerder hadden gebeld. We legden het verhaal uit en ze was heel verbaasd over zo’n antwoord van de huisartsenpost.
Diezelfde dag, het was eerste pinksterdag, hoorden we voor het eerst het hartje van onze zoon. Wat waren we blij! Een paar dagen later kreeg ik een echo waaruit bleek dat mijn placenta voor de ‘uitgang’ lag. Als dat de hele zwangerschap zo zou blijven, dan konden de bloedingen blijven komen en zou ik uiteindelijk een keizersnede krijgen. Nou, als dat het enige is, dan is dat maar zo, dacht ik. Zo lang met ons mannetje alles maar goed gaat!
Aanstaande donderdag lees je deel 2 van het bijzondere verhaal van Kim: opgroeien met een zieke mama
>> Ik zou het super tof vinden als je ons volgt op Facebook
