Het is donderdag en dat betekent een nieuw bijzonder verhaal. Vandaag deelt Sabrina haar verhaal. Zij kreeg slecht nieuws te horen over haar moeder. Het was dan ook heel erg dubbel toen zij zwanger bleek te zijn en haar moeder uitbehandeld was. Ondanks dit, hebben zij in de laatste maanden van haar leven nog mooie momenten mogen meemaken. En Sabrina deelt deze dan ook graag met ons.
Even voorstellen: Sabrina en haar bijzondere verhaal
Ik ben Sabrina, een jonge vrouw van 21 en ben samen met de papa van onze kleine man, Boy. Graag wil ik met jullie mijn verhaal delen. Ik ben geen prater, maar schrijf vaak korte verhaaltjes onder mijn foto’s op Instagram of Facebook. Het lucht een soort op en nu ik de gelegenheid heb om het hele verhaal op te schrijven, wil ik dat graag doen.
Ongeneeslijk zieke mama
Ik begin maar om te zeggen dat mijn vriend, Emanuel 22 jaar, en ik in september 4 jaar samen zijn. Samen hebben we een zoontje Boy van 5 maandjes oud. Zelf ben ik 21, dus we zijn er aardig vroeg bij. Zijn we bewust zo vroeg ouders geworden? Nee, niet echt. Uiteindelijk hebben we er wel zelf voor gekozen om papa en mama te worden van dit wondertje. Ja, je leest het goed. Een wondertje, want dat is hij zeker. Ik zal vertellen waarom. Mijn grote voorbeeld, mijn eigen moeder Jolanda, had 2 jaar geleden te horen gekregen dat ze borstkanker had. Een hele erge domper, maar vol goede moed gingen we er samen als gezin tegen aan! Veel vrouwen krijgen de diagnose borstkanker en met dat in ons hoofd, moest het goed komen. Maar helaas mocht dat niet zo wezen .
De uitslag van de scan
Een paar dagen later gingen mijn vader Jeroen en mijn moeder terug voor de uitslag van de scan. De arts kwam met het nieuws, dat het was uitgezaaid en al zover dat er niks meer gedaan kon worden. Harde woorden en een hele harde klap. Deze man lijkt zomaar even over het leven van mijn moeder te beslissen! Kan dat zomaar? Op dat moment kon ik die man wel wat aandoen, maar wat zijn wij die man dankbaar met hoe hij mijn moeder die tijd heeft geholpen, petje af. Mijn eigenwijze moeder hield niet van onzekerheid en wilde meteen weten hoelang ze nog had. Twee jaar, zei de dokter. Boosheid, verdriet en angst. Alle gevoelen kwamen tegelijkertijd. Mijn moeder had nog 1 grote droom die ze al vanaf de basisschool had, samen met haar beste vriendin Lia. En dat was naar Amerika gaan. En zo gezegd, zo gedaan. Mijn vader heeft alles geregeld en daar gingen ze. Samen met haar beste vriendin en haar man. Genieten van haar droomreis.
Blaasontsteking
21 juni 2016
Ondertussen een paar duizend kilometer verderop, hadden mijn vriend en ik het huis voor ons alleen. In die tijd werd ik niet lekker en kwam blaasontsteking nummer 2354 doorzetten. Ja, dat is een familie kwaal. Ik hou niet van antibiotica, dus probeer het zo vaak mogelijk weg te drinken en vaak lukt dat ook. Behalve deze keer. Een korte opname in het ziekenhuis en ik ging naar huis met een nieuw pakje antibiotica. Ik wist dat de pil hierdoor niet zou werken en aangezien ik hem doorslik, moest ik even stoppen omdat ik dan toch ongesteld word. En toen begon het, ik wachtte op mijn menstruatie en wachtte en wachtte. Er gebeurde niks. Ik begon me druk te maken, maar nog niet zo druk. Het gebeurde wel eens vaker dat ik wat meer geduld moest hebben. Maar na een week wachten, begon ik me toch wel wat meer druk te maken! Ik kocht een test, een pakket waar twee testen in zaten, mocht die ander mislukken. Op naar de wc! Ik zat mezelf al helemaal aan te praten dat, als ik die test deed er “negatief” uit zo komen en dat ik dan tegen mezelf zou zeggen: “Kijk Sabrina, helemaal niks aan het handje!” Maar dat mocht niet zo wezen.
De uitslag
EEN PLUSJE! Ik had even snel gezien op de verpakking dat dat “positief”betekende, maar toch had ik dat voor de zekerheid nog maar eens honderd keer na gekeken.
Zwanger, ik ben zwanger. En nu? Nee, kan niet hoor … en ik kijk voor nog keer op de verpakking. Hoe moet ik dit gaan vertellen aan mijn vriend?! We zijn hier nog helemaal niet klaar voor en hadden dit ook nog niet op ons lijstje staan en aangezien mijn vriend altijd de grap maakte “50 jaar hoor, dan nemen we kinderen!”, ging ik ervan uit dat hij niet blij zou zijn. Hij was aan het werk, dus in die tijd wilde ik naar mijn zus gaan om advies te vragen (zij was moeder geworden op haar 18e). Maar die was niet thuis, dus op naar mijn opa en oma. Ik vertelde het nieuws en oh, wat waren zij blij en trots! Maar was ik zelf blij? Nee, totaal niet. Na veel gepraat te hebben, kwamen we wel op hetzelfde uit: Emanuel moet het weten. In de tussentijd heb ik mijn vriend een bericht gestuurd om te zeggen dat ik me druk maakte en dat ik een test had gekocht. Later kreeg ik het bericht: “En?!”
Het nieuws delen
Tsja als ik dan ga zeggen: “Zie je thuis wel..”, dan weet hij genoeg. Het is misschien niet de beste manier geweest, maar heb het wel meteen gezegd. “Ja, ik ben zwanger.. SCHRIK.. Hij wilde dat we er op een ander moment voor moesten gaan en niet nu. Aan de ene kant snapte ik dat ook, maar tegelijkertijd dacht ik “dit gebeurt niet zomaar”.
Mijn wens was dat mijn moeder onze kindjes zou gaan meemaken, maar ging er vanuit dat dat nooit zou gaan gebeuren, aangezien ik net 20 was geworden (18 juni). Maar toch was het een optie om het weg te laten halen. Ik nam mijn vriend mee naar de huisarts om eventuele opties te bespreken. “Je kan het weglaten halen, maar aangezien we niet weten hoever je bent, moeten we eerst een echo laten maken.”
“Oh nee, als ik het heb gezien, laat ik het niet weghalen!”, zei ik. Maar voor mijn vriend veranderde er niks. Ook hadden wij de ouders van Emanuel, mijn schoonouders, over de zwangerschap verteld. En die waren blij! Voor het eerst opa en oma! 
De hoop
23 juni 2016
Op naar het vliegveld, want mijn ouders komen weer thuis vandaag.
Ik zit bij mijn zus in de auto en ben kotsmisselijk. Emanuel pakt de trein, omdat we besloten hadden elkaar even de ruimte te geven. We zouden elkaar op het vliegveld ontmoeten en doen alsof er niks aan de hand was. Mijn oma was zo blij dat ze naar Emanuel toe liep en zei: “Ik weet niet of ik je moet feliciteren, maar het komt goed”.
Ik zag mijn moeder en gaf haar een dikke knuffel. Nog even wat gegeten en dan op naar huis. Alsof er niks aan de hand was.
Wordt vervolgd…Aanstaande zondag lees je deel 2 van haar bijzondere verhaal.
Meer lezen of zien over Sabrina? Neem dan gerust een kijkje op haar Instagram account en geniet van hun zoete momentjes samen
