Bijzonder verhaal: Marieke kreeg een herseninfarct tijdens haar zwangerschap

Even voorstellen: Marieke

Ik ben Marieke, 36 jaar en getrouwd met Berry. Ik heb een bonusdochter genaamd Seqouyah van 13. Samen hebben wij een dochter Mila van 3 jaar en een zoon genaamd Fillin van 11 maanden.

Familiebezoek

Toen ik 18 weken zwanger was van onze zoon, gingen wij met z’n allen een dagje naar mijn vader, mijn zus, haar man en hun kinderen. Zij waren op vakantie in de buurt, dus wilden we er een gezellige dag van maken. Het was 18 augustus 2016. Ik herinner het me nog goed, het was een bloedhete dag.

Eenmaal aangekomen hebben we lekker samen gegeten. Daarna hebben we onze zwemkleren aangetrokken om lekker naar het recreatiestrandje te gaan. Vlak voordat we weggingen, had ik een beetje last van hoofdpijn. Ik schonk er echter niet veel aandacht aan, want hoofdpijn komt veel voor tijdens zwangerschap en zeker in combinatie met warmte.

Draaierig

Ik stapte uit de auto en wilde Mila uit het autostoeltje halen toen ik merkte dat ik een beetje draaierig was. Eerst dacht ik dat ik te snel was opgestaan, maar bij elke stap die ik zette werd het erger. Ik heb de afstand naar het strandje kunnen halen, maar alles draaide. Op het strandje ben ik gaan zitten. Ik merkte dat mijn arm wat zwaar aan voelde en ik niet uit mijn woorden kon komen. Ik wist toen meteen dat er iets goed mis was. Mijn moeder heeft in 2002 een zwaar herseninfarct gehad en ik herkende de symptomen.

Ik zei dat ik naar een dokter moest. Ik heb Mila bij Berry gelaten en ben met mijn zwager naar de auto gelopen. Op mijn telefoon zocht ik naar een ziekenhuis. We zijn naar de receptie gelopen om een huisarts te bellen. Die heeft meteen een ambulance laten komen.

Naar het ziekenhuis

Ik ben binnen gaan zitten bij de receptie. Vreemd genoeg ging het spreken met vlagen weer goed. De ambulance was er heel snel en ik ben meegnomen naar het ziekenhuis in Heerenveen. Berry is achter ons aangereden.

Ze hebben mij in eerste instantie ingestuurd met zwangerschapscomplicaties. In het ziekenhuis aangekomen werd ik dan ook naar de afdeling gynaecologie gebracht. De gyneacoloog kwam op mijn kamer en toen ging het ineens een stuk slechter met mij. Ik voelde mijn rechterkant niet goed en mijn spraak werd met de minuut slechter. Ik heb pen en papier gepakt en daarop schreef ik: “geef mij bloedverdunners”. Er was iets goed fout, dat wist ik. Ik had direct hulp nodig!

Moeder of baby door herseninfarct

Ik werd meteen naar de spoedeisende hulp gereden en moest door een CT-scan. De resultaten wezen uit dat ik een herseninfarct had. Vervolgens werd ik naar de stroke unit gebracht, waar ze meteen wilden starten met trombolyse. Dit hebben ze moeten overleggen met het UMCG, omdat ze niet wisten wat dat met het kindje in mijn buik zou doen.

In dergelijke gevallen ‘kiezen’ ze voor de moeder. Zonder moeder namelijk ook geen baby, zo luidt hun redenering. De trombolyse werd aangesloten. Ik was zo verdrietig en zo bang! Bang dat ik mijn kind niet zou kunnen leren kennen, bang om mijn kindje in mijn buik te verliezen, bang om mijn man en dochters niet meer te zien, bang om te slapen …

Toch ben ik in slaap gevallen. Ik was zo moe! Toen ik wakker werd, merkte ik dat mijn spraak er weer was. Mijn arm werkte weer en het allerbelangrijkste … Ik voelde mijn kindje nog!

Factor V Leiden

Na 48 uur op de stroke unit mocht ik naar de verpleegafdeling waar ik nog twee dagen heb gelegen tot ik naar huis mocht. Ze hebben mij helemaal binnenstebuiten gekeerd om erachter te komen wat de oorzaak van de beroerte was. Er werden echo’s van mijn hart en halsslagaders gemaakt. Toen volgden nog een bloedonderzoek en ECG’s. Ook kreeg ik elke dag een echo om te kijken of ons kindje het goed deed.

Later is gebleken dat ik factor V Leiden heb. Factor V Leiden is een erfelijke bloedstollingsziekte. De oorzaak is een verandering in het erfelijk materiaal. Iemand met factor V Leiden heeft meer kans op het ontstaan van bloedpropjes in het bloed. Die bloedpropjes kunnen vervolgens leiden tot een verstopping van de bloedvaten.

Eenmaal thuisgekomen, merkte ik toch dat het zwaarder was dan ik had gedacht. De drukte en vermoeidheid, de zorg voor Mila en de dagelijkse dingen waren uitputtend. Genieten van mijn zwangerschap kon ik niet echt. Ik telde de weken af, ik vond het zo zwaar. Ik sliep ook amper, dus ik was doodop. Gelukkig is Mila een makkelijk meisje dat graag leuke dingen doet met mama en papa, maar zichzelf ook goed kan vermaken en heerlijk rustig kan spelen.

Zwangerschapsvergiftiging

Toen ik op 10 december 35 weken zwanger was, ging ik voor een controle naar de gynaecoloog. Even naar ons kindje kijken, bloeddruk meten en klaar. Dacht ik … Mijn bloeddruk bleek veel te hoog! Er werd dus meteen bloed geprikt en mijn urine werd nagekeken. Ik werd aan de CTG gelegd en moest wachten op de uitslag.

De uitslag was niet goed. Een hoge waarde aan eiwitten in mijn urine zorgde ervoor dat ik meteen moest blijven. Huilend heb ik Berry gebeld en gevraagd om kleding te brengen, want ik kwam niet thuis.

Ik werd opgenomen met zwangerschapsvergifiting en ze hoopten de zwangerschap te kunnen rekken tot 37 weken. Ondertussen hebben Berry, familie en vrienden de laatste puntjes op de i gezet omtrent de babykamer, want die was nog niet helemaal klaar.

Bevalling ingeleid

Ik kreeg veel medicatie om mijn bloeddruk laag te houden, maar op 36 weken ging mijn onderdruk omhoog, dus moest ik worden ingeleid. Op donderdagavond werd er een ballon geplaatst die er na anderhalf uur weer uitviel. Mijn vliezen braken. Vrijdagmorgen werd ik naar de verloskamer gebracht om het infuus met oxytocine aan te laten brengen. Ik voelde werkelijk niks. Ik zei nog tegen Berry: “Als het zo voortgaat, duurt het wel vier dagen.”

Toen ik naar het toilet ging, voelde ineens een wee. En daarna nog een. De verloskundige kwam en ik had volledige ontsluiting. Ik moest twee keer persen en daar was hij dan: onze zoon Fillin! Hij had een mooi gewicht van 2830 gram en mat 46 centimeter. Wat was hij klein vergeleken met zijn zus! Fillin en ik moesten nog even in het ziekenhuis blijven. Ik moest immers herstellen en Fillin moest leren drinken.

Naar huis

Fillin heeft tien dagen lang een sonde gehad en toen die eruit mocht, was hij de volgende dag al thuis. De nachtvoedingen waren slopend voor mij, maar Fillin was en hele rustige en tevreden baby. En Berry hielp waar hij kon. Ik vond het heerlijk toen hij het klokje rond sliep.

Ik heb drie maanden gerevalideerd om te leren omgaan net mijn niet-aangeboren hersenletsel na mijn herseninfarct en om mijn energie te leren verdelen op een dag. Drukte vind ik lastig. Dan lijkt het net of het volume op hard staat en alles op mij afkomt. Ik heb sinds het herseninfarct ook last van paniekaanvallen en daar krijg ik nu EMDR-therapie voor.

Nu, anderhalf jaar later, is Fillin al bijna één. Mila vindt haar kleine broertje geweldig. Ze is zo lief en zorgzaam met hem. Eigenlijk heeft hij twee mama’s ;-). Ik ben nog elke dag dankbaar. Dankbaar dat ik er nog ben en mag genieten van mijn gezin, familie en vrienden. Ik leef!

Fotocredits: Marieke