Bijzonder verhaal: Wendy en haar zwangerschap

Vandaag deelt Wendy haar bijzondere verhaal op de blog. Zij deelt met ons openhartig haar traject om zwanger te raken. Dat dit niet bij iedereen eenvoudig en snel gaat is bekend, maar helaas wordt hier nog weinig over gedeeld. Daarom ben ik heel dankbaar dat Wendy dit met ons deelt. Van slecht nieuws bij de huisarts tot aan het vervolgtraject met zwangerschap, bevalling en de periode die daarop volgde. 

Wie is Wendy?

Ik ben Wendy Brinks-Schoots, ben 30 jaar en kom uit Tiel. 5 September 2014 ben ik getrouwd met Evan en 6 december zijn wij trotse ouders geworden van een gezonde dochter Jovi!

De ontmoeting met Evan

Evan heb ik ontmoet tijdens de Sneekweek! Tja wat deed ik daar , ik was net vrijgezel en wilde er even uit met mijn vriendinnen. Die keuze heeft uiteindelijk me hele leven veranderd. Nadat Evan was afgestudeerd pakte hij zijn spullen en vertrok hij richting Tiel. Deze keuze was snel gemaakt aangezien ik absoluut niet richting het noorden wilde verhuizen. Mijn hele familie woont in Tiel en het feit dat ik een echt familiemens ben deed mij geen seconde twijfelen om ergens anders te gaan wonen. In eerste instantie (vanaf mei) woonden wij bij mijn ouders totdat wij zelf iets zouden vinden. Deze zoektocht duurde een klein half jaartje.

Nieuwbouwhuis

Na het nieuwbouw huis volledig eigen gemaakt te hebben kwam het er op neer dat we huisje, boompje en zelfs beestjes (2 katten, Nala en Simba) hadden. Daarbij deelden wij gelijk al dezelfde wens om een baby te krijgen en dus zijn wij in december gestopt met de pil. Misschien vrij snel maar het voelde goed voor ons beide. Daar kwam nog eens bij dat Evan mij 2e kerstdag ook nog ten huwelijk vroeg, wat een droom was dat voor mij, trouwen en nog een kindje. Wij waren al vrij snel aan het plannen voor de bruiloft, wat super leuk is natuurlijk. De datum hadden we ook al snel! Eind 2012 ben ik ten huwelijk gevraagd en in september 2014 wilden we gaan trouwen.

Stoppen met de pil

Zo een aantal maanden verder, ondertussen gestopt met de pil en elke keer werd ik maar ongesteld. In begin denk je prima dat kan hoort er bij. Maar na 6/7 maanden werd het voor mij steeds moeilijker vooral omdat mensen om je heen zwanger raakte en ik steeds niet. Teleurstelling na teleurstelling wat een verschrikkelijk gevoel zeg. Inmiddels 10 maanden gestopt met de pil, ik moest toevallig naar de huisarts voor iets en het kwam ter sprake dat ik gestopt was met de pil omdat wij een kinderwens hadden. Ik heb een super leuke huisarts dus ik kon alles met hem bespreken.

De huisarts

Hij stelde voor om eerst wat dingen te testen bij Evan. Dit gezien het feit dat bij de man het eenvoudiger is dan bij de vrouw. Enkel zijn zaad inleveren zodat het op de kweek gezet kan worden. Ik dacht prima, dan doen we eerst Evan dan hebben we dat maar gehad. Evan getest en al snel werden wij gebeld door onze huisarts met de mededeling dat wij op gesprek moesten komen. De uitslag is binnen en het ziet er niet zo goed uit melde hij nog. Ik dacht alleen maar dit is niet goed , dit is niet goed. Wij met pijn in onze buik naar onze huisarts. Daar zaten we dan met z’n tweeën. Wat gaan we horen van de huisarts. Is het nog wel mogelijk…

Het slechte nieuws

Hij draaide er niet omheen en zei gelijk dat de kwaliteit van het zaad erg slecht was. Ten eerste weinig zaadcellen en ten tweede de cellen die erin zaten waren ook nog eens erg traag. PATS BOEM! Dan stort je wereld even in. Van alles gaat er door je heen. Ik dacht alleen maar hoe dan? We zijn nog zo jong! Waarom?? Hij vertelde dat hij ons meteen wilde doorsturen naar de uroloog. Om daar verdere onderzoeken te doen. Wij vonden dat helemaal goed! Het is natuurlijk op dat moment een grote klap maar wij dachten beiden wel gelijk: hoe sneller hoe beter. Evan moest drie keer zijn zaad inleveren bij de uroloog en ik werd zelf ook gelijk gecontroleerd bij de gynaecoloog. Bij mij zag alles er goed uit. Gelukkig!

Na drie keer het zaad ingeleverd te hebben hadden we een gesprek. Ook de uroloog was duidelijk. Met dit zaad is de kans zo klein dat je op de natuurlijke manier zou zwanger raken.  “Jullie hebben hulp nodig”, zei hij!”

Jullie hebben hulp nodig, zei hij!

Mijn wereld stortte even in! Hulp nodig?? Dat kan niet!! Een baby moet uit liefde gemaakt worden. (zo dacht ik toen he, op dat moment) De uroloog verwees ons door naar het Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Voordat je daar heen kan moet je eerst van alles invullen maar in het algemeen gaat dat vrij snel.

December 2013

December 2013 werden wij uitgenodigd door het Radboud Ziekenhuis om vervolgens uitgebreide onderzoeken te ondergaan. Zowel voor Evan als voor mij. Ik kreeg groen licht en na het zaad van Evan ook onderzocht te hebben in het Radboud, konden ze aan de hand daarvan gaan bedenken welke behandeling het beste bij ons zou passen. Daar kwam voor ons al snel uit dat de enige mogelijkheid ISCI behandeling (Cytoplasmatische Sperma Injectie) was. Na uitleg te hebben gekregen zouden we later een uitnodiging krijgen voor een spuitinstructie. Want ik moest zelf hormonen toedienen. Die instructies kregen we in januari 2014, ik vergeet mijn gevoel daarbij nooit meer.

Het gevoel van de injecties

Ik liep een lokaal binnen en zag alleen maar jonge mensen. Er zaten natuurlijk ook wat ouderen hoor. Sommige waren al 10 jaar bezig of zelfs langer. Zoveel respect voor die mensen want die gedachte gaat door je heen: hoe ver ga je?! Ik zag de spuiten liggen en dacht dit durf ik niet. Idee dat je het zelf moet doen is best eng. We mochten op dat moment dus zelf al gaan proberen. Één van ons moest de spuit in mijn buik drukken. Dit wou ik uiteindelijk liever zelf doen. Het idee dat Evan dit bij mij moest doen vond ik ook eng. Geen eigen controle.

Het vervolg

Daarna moesten we naar de apotheek om de medicijnen op te halen, jeetje dat was veel zeg.  Ik kreeg een koeltas mee want de spuiten moesten gekoeld bewaard worden. Daar gingen we dan. Weer terug naar huis. Met al deze info en spullen.
In februari 2014 zette ik mijn eerste spuit in mijn buik. Dit was Decapeptyl. Deze spuit zette ik 1 keer per dag. Na een aantal dagen mag je starten met de Gonal-F. Dit stimuleert de eierstokken. Dit medicijn zet de eierstokken aan tot het laten groeien van meerdere follikels (eiblaasjes). Hiervoor moest ik om de dag naar het ziekenhuis om een echo te laten maken. Daar konden ze zien of de follikels groot genoeg waren (16-20 mm).

Eicelpunctie

Zo gauw de follikels groot genoeg zijn werd de eicelpunctie afgesproken en konden we stoppen met de Gonel-F injecties als ook de Decapeptyl. Voor de punctie moesten we nog een laatste spuit zetten. Dit was Pregnyl en dit zorgde voor de laatste rijpingsfase van de eicellen en dat er 36-38 uur na deze injectie een eisprong zou optreden. De eicelpunctie werd precies 36 uur na de Pregnyl injectie gepland zodat de eisprong dan nog net niet had plaatsgevonden. De punctie vond plaats op zondag weet ik nog goed. Evan en ik gingen gespannen in de auto richting Nijmegen. Daar aangekomen werd ik klaargemaakt voor de punctie. Door middel van een holle naald, die door de wand van de vagina werd gestoken werden de eicellen weggezogen. Je kon er een verdoving voor krijgen maar dat wou ik niet. Ik vond het persoonlijk achteraf ook wel meevallen qua pijn.

De uitslaapkamer

Ik werd in een soort uitslaapkamer gebracht om bij te komen. Na een half uurtje komen ze je vertellen hoeveel eicellen ze eruit hebben gehaald en daarbij of er goede zaadcellen in het zaad van Evan zaten. Want Evan moest die dag ook opnieuw zijn zaad inleveren wat dan gelijk gebruikt gaat worden.

Ze hebben 6 eicellen bij mij eruit gehaald. Niet ontzettend veel maar wel genoeg. Bij Evan zaten er voldoende goede zaadcellen in.
Na de punctie moest ik starten met Utrogestan. Dit is nodig om het baarmoederslijmvlies na de eicelpunctie te ondersteunen en geschikt te maken voor de innesteling van een embryo. Dit moest ik vaginaal inbrengen en dat waren geen fijne capsules.

1 April (geen grap)

Dinsdag 1 april. Mijn moeder was jarig. Was ook de dag dat wij te horen kregen of er bevruchtingen waren plaats gevonden. We zouden tussen 12 en 3 gebeld worden en rond 1 uur ging mijn telefoon al. Goed nieuws! Er waren 3 goede embryo’s overgebleven waarvan 1 met een A-kwaliteit. De andere 2 waren een B-kwaliteit. A wil zeggen dat dit het beste is, met de meeste kans.

De volgende dag, woensdag 2 april, hadden we al meteen de terugplaatsing. Een erg spannend moment. Mijn moeder was ook hierbij aanwezig. Halverwege het traject hadden wij onze beide ouders al ingelicht. We kregen een echo van de terugplaatsing. Hierbij zagen we alleen maar een klein stipje. Dit was iets moois om mee te krijgen.

17 April

Toen alles was afgerond kreeg ik een briefje mee waarop de datum dat ik mocht testen. Donderdag 17 april! Dit waren 2 spannende weken. Ondertussen al bloedverlies gehad waardoor dit 2 erg onzekere weken werden.

TADAA! Daar was die dan eindelijk. 17 april. Ik moest s’nachts al plassen en had de drang om al te testen maar ik heb uiteindelijk netjes gewacht tot 6 uur in de ochtend. Toen mochten we testen…Urine opgevangen in een bakje. Ik doe de test erin en zet een muziekje aan voor de ontspanning. Ik draai me half om en zie al dat de test positief was! Zo snel ging dat! Ik kon alleen maar Evan aankijken en zeggen: IK BEN ZWANGER EVAN! Ik BEN ECHT ZWANGER! Daarna begon ik te huilen en kon het niet geloven. Evan was stil en had er geen woorden voor. Toen het enigszins tot ons doorgedrongen was gingen we gelijk facetimen met onze ouders om het goede nieuws te melden. Wat waren ze blij!

De afspraak van de controle echo

Die dag moest ik het ziekenhuis bellen met de uitslag. Ik kreeg een afspraak om de eerste echo te maken. Dit moest in het Radboud ziekenhuis.
Maandag 5 mei, bevrijdingsdag. Ja hoor dacht ik nog, bevrijdingsdag. De echo zou al vroeg plaats vinden. Die dag verloor ik wat bloed. Niet veel, het waren kleine spettertjes. Wat was ik bang zeg!  Daar gingen we weer met z’n tweeën. Op weg naar het ziekenhuis en weer met een spannend gevoel. We konden de weg inmiddels wel dromen. Daar aangekomen moest ik nog even naar de wc. Ook daar zag ik weer spettertjes bloed. Ik had er een hard hoofd in.

De gynaecoloog

De gynaecoloog kwam ons ophalen uit de wachtkamer. Ik kwam net van de wc. We liepen het kamertje binnen en ik mocht liggen op de stoel. Vertelde daarbij over het lichte bloedverlies en dat ik bang was. Ze zei: we gaan gewoon eerst even kijken wat we zien. Ze stelde me gerust. Ik kreeg een inwendige echo. Daarop zouden wij het hartje kunnen zien kloppen. Het waren een paar spannende seconden maar daar was het. Het hartje wat we graag wouden zien en het klopte! Gelukkig! Wat het nog bijzonder maakte is dat we die middag nog een begrafenis hadden. Zo zie je een nieuw leven en zo moet je iemand begraven. Evan filmde het moment van de echo waarop het hartje te zien was. We hadden nog een kort gesprek met de gynaecoloog en daarna werden wij overgedragen aan de verloskundige in Tiel. Thuis aangekomen belde ik gelijk met de verloskundige in Tiel om een afspraak in te plannen.

Dolgelukkig

Vrijdag 23 mei kregen wij onze eerste echo in Tiel. Ook dit was toch ook weer erg spannend. En na 9 maanden, na een zware bevalling, kwam onze dochter Jovi op 6 december 2014 ter wereld. Wat een rijkdom! Wat een wonder! Zo iets moois! En van ons!!!

Taboe

Ik heb dit verhaal geschreven omdat er toch een taboe over heerst. Ik ben na de bevalling van Jovi in een soort depressie gekomen. Hiervoor in therapie geweest en door hier juist over te praten merkte ik bij mijzelf dat ik hier kracht uit putte.
Je hoeft je niet te schamen. Heel veel mensen maken dit mee. Veel meer dan je denkt. Ik heb ervan geleerd om mijzelf te uiten en ik ben er zelfverzekerder door geworden.
Onze dochter in inmiddels 2 en een half jaar en we genieten ontzettend van haar. Elke dag samen is een cadeautje!

Veel liefs Wendy (een trotse moeder)