Vandaag deelt Sascha haar openhartige en bijzondere verhaal. In haar jeugd kreeg zij therapie i.v.m. een fobie en uiteindelijk is er rond haar 18e een persoonlijkheisstoornis gediagnosticeerd. Jaren later ontmoette zij haar partner die haar situatie respecteerde. Mooie jaren volgde met een sterker wordende kinderwens. Helaas bleek dit niet via de natuurlijke weg mogelijk en een traject werd in gang gezet.
Bijzonder verhaal: Sascha
Op mijn 14e ben ik na een aantal heftige jaren in therapie gegaan voor wat mijn ouders typeerden als ‘moeilijk gedrag’. Ik voelde mij altijd al anders dan anderen en kon moeilijk met emoties omgaan. Ook had ik door een nare ervaring een fobie tegen overgeven ontwikkeld die vrij serieuze vormen begon aan te nemen (obsessief met eten omgaan nergens anders durven eten dan thuis etc.) Gaandeweg werd duidelijk dat ik tegen veel dingen aan liep en dat normaal functioneren lastig was. Uiteindelijk is er bij mij rond mn 18e borderline persoonlijkheidsstoornis geconstateerd, bipolaire stoornis en emetofobie (fobie voor overgeven). Ik ben daarvoor in een intensieve dagbehandeling gegaan en na anderhalf jaar ging het beter. Voor de therapie toen ik mijn dieptepunt had bereikt en net uit een hele moeizame relatie kwam, liep ik een leuke man tegen het lijf. 
We hadden samen een enorme klik en hij is er de hele weg met therapie en depressies voor mij geweest. Zoveel onvoorwaardelijke liefde en steun had ik nog niet eerder gevonden bij iemand en ik wist: dit is de man waar ik mijn leven mee wil delen. We gingen samenwonen en in 2012 besloten we nadat ik mijn therapie succesvol had afgerond, om voor een kindje te gaan. Als kers op de taart zijn we 23-05-2014 getrouwd en hadden we een prachtige dag.
We hadden samen een enorme klik en hij is er de hele weg met therapie en depressies voor mij geweest. Zoveel onvoorwaardelijke liefde en steun had ik nog niet eerder gevonden bij iemand en ik wist: dit is de man waar ik mijn leven mee wil delen. We gingen samenwonen en in 2012 besloten we nadat ik mijn therapie succesvol had afgerond, om voor een kindje te gaan. Als kers op de taart zijn we 23-05-2014 getrouwd en hadden we een prachtige dag.Ziekenhuismolen
Ondertussen waren we ook in de ziekenhuismolen terecht gekomen omdat zwanger worden maar niet lukte. Na allerlei onderzoeken en gesprekken met de gynaecoloog bleek ik PCOS te hebben waardoor ik dus bijna nooit een spontane eisprong had.
Clomid
Ik startte met clomid en deed dit ongeveer 8 rondes. Daarna werd ik ingeloot voor een onderzoek en mocht ik starten met injecties. Ik spoot Gonal-F om m’n eitjes te laten rijpen en ovitrelle om een eisprong op te wekken. Het injecteren was geen pretje maar we hadden het ervoor over. Helaas werd ik hierdoor ook niet zwanger en het was zo ontzettend frustrerend. Alles zag er elke keer perfect uit maar zwanger werd ik niet. Volgende haltes was injecties met inseminatie (IUI). De 7e en laatste ronde waren we al bezig met het VU om te starten met IVF en ik was alles zo ontzettend zat. Ik wilde allang starten met IVF maar verzekerings technisch moest ik eerst alle IUI pogingen afmaken. Vlak voor de 7e poging besloten Hugo en ik dat we IUI zouden afmaken en 1 IVF poging zouden gaan doen. Hugo had namelijk een aanbod van zijn werk om een tijdje in Miami te gaan werken en deze kans wilden we na al die jaren behandeling zonder resultaat niet laten schieten.
Tandartsbezoek
Toen ik anderhalve week na de laatste IUI naar de tandarts moest voor een foto dacht ik: laat ik maar voor de zekerheid een test doen. En jahoor ik was gewoon zwanger!!! Het kostte ons een aantal dagen om dit nieuws door te laten dringen maar het was toch echt zo. Ik geloof dat we wel een week lang elke dag een test deden om de realiteit door te laten dringen. Na al die jaren durfden we bijna niet blij te zijn. En tijdens de echo wachtte ons een verrassing. Het was niet 1 hartje maar 2. Ik heb enorm gehuild van blijdschap maar ook van angst. Kan ik dit wel aan met mijn borderline? Ik ben gevoelig voor prikkels en veranderingen en was zo ingesteld op 1 baby. Gaandeweg begon ik te wennen aan t idee en toen met 15 weken bleek dat het 2 meisjes waren, was ik door t dolle. De zwangerschap was zwaar maar wel te doen. De bevalling was erg heftig maar ook zo mooi om mee te maken. Op 19-05-2017 werden wij eindelijk papa en mama van Lorin Mae en Tatum Francis. 
Nu zijn ze bijna 12 weken oud en ik geef toe dat het niet altijd het roze wolk gevoel overheerst. De eerste weken waren heel heftig en dreigde een postnatale depressie. Door veel te praten met Hugo en hulp van onze ouders heb ik t toch weten te managen. Mijn therapie ga ik weer oppakken als we weer in Nederland zijn want over een paar weken vertrekken we voor een aantal maanden naar Miami. Met onze dochters, wie had dat kunnen bedenken een aantal jaar geleden? Voor iedereen die t leuk vindt om onze reis en t leven van de twins te volgen: apairofdreams is onze instagram account.
Nu zijn ze bijna 12 weken oud en ik geef toe dat het niet altijd het roze wolk gevoel overheerst. De eerste weken waren heel heftig en dreigde een postnatale depressie. Door veel te praten met Hugo en hulp van onze ouders heb ik t toch weten te managen. Mijn therapie ga ik weer oppakken als we weer in Nederland zijn want over een paar weken vertrekken we voor een aantal maanden naar Miami. Met onze dochters, wie had dat kunnen bedenken een aantal jaar geleden? Voor iedereen die t leuk vindt om onze reis en t leven van de twins te volgen: apairofdreams is onze instagram account.
Fotocredits: Sascha
