Bijzonder verhaal: Ruth kreeg drie miskramen

Ons verhaal begint op 5 juni 2014. Toen werden mijn partner en ik een koppel. Hij was voor mij de ideale man, en dat lijkt hij vandaag nog steeds. In augustus 2016 besloten we dat we samen voor een kindje wilden gaan. Ik stopte meteen met anticonceptie. Een jaar en vele negatieve zwangerschapstesten later, was het echter nog steeds niet gelukt om zwanger te worden. Daarom besloten we bij onze gynaecoloog aan te kloppen voor raad. Er volgden enkele onderzoeken, zowel bij mijn partner als bij mezelf, maar daaruit bleek helemaal niets abnormaals …

In september 2017 werd ik dan toch spontaan zwanger. Een wonder! We mochten al snel op controle voor een echo. Dat vond ik zo spannend! Vol zenuwen ging ik op de tafel liggen. Het duurde even, en na een lange stilte vertelde de gynaecologe dat er niets meer te zien was. Ik had een zogenaamde ‘missed abortion’, oftewel een vroege miskraam. Mijn hoeveelheid zwangerschapshormoon (HCG) bleek ook al aan het zakken te zijn. In januari 2018 werd ik voor de tweede keer spontaan zwanger, maar ook deze keer ging het al snel mis. Op 9 februari 2018 kreeg ik namelijk het nieuws dat mijn HCG-level zakte, en niet lang daarna kwam de bloeding.

Fertiliteitstraject

Na heel wat gesprekken mochten we in maart van datzelfde jaar starten met een fertiliteitstraject. We gingen voor kunstmatige inseminatie (IUI). Na de derde poging in mei 2018 was het gelukt: ik was opnieuw zwanger! Derde keer goeie keer, zou je denken. Maar helaas, alweer had ik een vroege miskraam. Ik nam mezelf voor om nog één poging te doen in juni. Als het niet lukte, wou ik een tijdje rust nemen. Even helemaal geen hormonen, geen follikelmetingen, niets. Eind juni testte ik echter opnieuw positief. Door de drie eerdere miskramen ging ik ervan uit dat het wel weer op niets zou uitdraaien. Ik kon niet meer doen dan hopen …

Positieve Coombs-test

In juli gingen we op reis. Tijdens de reis kwamen mijn bloedresultaten binnen via mail. Mijn HCG-waarden stegen zoals het hoorde, maar deze keer was er een ander probleem. Ik testte namelijk positief op de antiglobulinetest, oftewel de Coombs-test. Dat is iets dat niet vaak voorkomt, en waar bijgevolg maar weinig over bekend is.

LEES OOK: Kasper werd geboren met 31 weken

Per direct moest ik stoppen met het innemen van een van mijn medicijnen. Mijn gynaecoloog nam contact op met andere specialisten. Een dag na onze thuiskomt mocht ik voor een echo gaan. Ik was op dat moment zes weken en vier dagen zwanger. Ik durfde niet goed naar het beeldscherm te kijken, maar jawel hoor, daar zag ik het: een flikkerend hartje!

Gal- en nierstenen

De rest van mijn zwangerschap verliep echter niet zonder slag of stoot. Op 10 weken kreeg ik plots meerdere galcrisissen en op 14 weken moest ik onder volledige narcose voor het verwijderen van een galsteen zo groot als een druif. Ik was heel erg bang. Uit voorzorg werd ik enkele dagen opgenomen op de afdeling materniteit van het ziekenhuis. Door mijn eerdere zwangerschappen bleef de angst voor een miskraam toch tijdens de hele zwangerschap aanwezig. Bij het minste dat ik voelde, sloeg ik in paniek. Op 20 weken had ik plots helse pijn. Mijn partner en ik reden naar de spoedafdeling. Ik werd onmiddellijk weer opgenomen op de afdeling materniteit. Deze keer was het een niersteen. Op 34 weken werd ik nog een keer opgenomen met een niersteen. Ons ongeboren zoontje bleef het gelukkig heel erg goed doen, ondanks alles.

Bevalling

Gedurende mijn hele zwangerschap had ik een hoge bloeddruk die maar niet onder controle te krijgen was. Daarom werd ik ingeleid op 37+4 weken. Op donderdagavond mocht ik binnenkomen in het ziekenhuis, en op vrijdag 22 februari 2019 om 14.51 uur ben ik bevallen van ons zoontje. De bevalling liep precies zoals ik het gewild had. Het was een bevalling in bad. Ik had nooit gedacht dat ik het zou kunnen, want ze hadden me gewaarschuwd dat een ingeleide bevalling pittig kan zijn. Maar onze kleine man wou plots heel snel ter wereld komen! Bovendien had ik de meest fantastische vroedvrouwen en gynaecologe aan mijn zijde, al was die laatste er jammer genoeg nét te laat. Het is dankzij hen dat ik zo’n vlotte bevalling heb gehad.

Ondanks alle complicaties en tegenslagen zou ik het zo weer opnieuw doen. Ik hoop dan ook dat mijn verhaal een boost mag zijn voor andere toekomstige mama’s of wensmama’s. Na alle regen komt ooit een regenboog …