Bijzonder verhaal: mama van een 2-jarig zoontje en partner overlijdt

Wanneer je je partner verliest door een tragisch ongeluk dan staat de wereld helemaal stil. Deze mama was al moeder van hun 2-jarig zoontje en moest door met haar leven. Maar hoe pak je dit op? En kan je dit überhaupt wel verwerken? 

Bijzonder verhaal: mama en partner overlijdt

Op een normale maandagochtend, toen ik met mijn zoontje van 2 jaar aan het lunchen was, belden er 2 politieagenten aan. Als ze zeggen “mogen we even binnenkomen” hebben ze meestal geen goed nieuws. Dit keer ook niet. Mijn man was die ochtend verongelukt op zijn werk door een elektriciteitsschok. En dan staat de wereld even stil.

Het ergste vond ik het nog voor mijn zoontje, hoewel hij het allemaal niet echt door had. En voor de ouders van mijn man, die al ziek waren en jaren het een na het ander voor hun kiezen kregen. Ikzelf accepteerde zijn overlijden vrij snel. We hadden het goed gehad samen, onze relatie zat in een goede flow. Ik geloof in leven na de dood. Ik geloof dat het leven in grote lijnen onbestuurbaar is en dat dit moest gebeuren. Daar heb ik zo mijn bewijzen voor. En ik geloof erin dat leven na de dood iets fijns is. Hij zou het daar goed hebben en dat maakte dat ik er vrede mee had en verder kon gaan.

Levenslust

Ik kreeg energie van de dood, of meer bepaald levenslust. Ik deed daardoor extra veel leuke dingen met mijn zoontje, verwende hem met bijvoorbeeld een glijbaan in de tuin, dagjes weg, etc. Ook deed ik toffe dingen met vriendinnen. In plaats van overmatig alcohol drinken, waar ik me de volgende dag alleen maar slechter van voelde, ging ik intensief sporten en gezond eten. Ik voelde me geestelijk en lichamelijk erg goed. Alles was zo helder en ik was zo zelfverzekerd! Een soort oerkracht had ik, ik voelde me sterk.

Achteraf gezien was dit een fase van de rouw, volgens mijn psycholoog. 2 Maanden na het overlijden werd ik verliefd op een lieve, attente, zorgzame man. Hij kende mijn man van vroeger en ik kon mijn verhaal bij hem kwijt. Hij was er voor ons, hij was lief voor en met mijn zoontje en belangrijker nog, ik kon mezelf zijn. Het was snel serieus en ik heb het snel gezegd in mijn omgeving. Ik wilde er niet geheimzinnig over doen, dat kan ook niet met een peutertje om je heen. Alles moest open en transparant.

Reacties van buitenaf

Er werd verschillend gereageerd op mijn situatie en mijn nieuwe liefde. Mensen gunden mij het geluk óf mensen vonden het te snel. Het cliché is waar: op dat soort momenten kom je erachter wie je echte vrienden en dierbaren zijn. Ik heb er veel van geleerd. Toen ik weer 2 maanden later zwanger bleek te zijn, bracht het nog meer zwijgende mensen en geroezemoes om me heen. De hormonen maakten me onzeker. Was ik dan zo’n vreselijk mens dat ik het geluk had gevonden met een nieuwe soulmate en daar een toekomst mee ging opbouwen?

De zwangerschap was niet gepland maar zeker niet ongewenst. Maar ik moest nou eenmaal ook door de gevoelens van anderen heen. En laat ik daar nou net geen ster in zijn. Ik heb liever dat iedereen mij lief vindt en ik kwets niet graag mensen die ik liefheb. Voor mijn nieuwe soulmate was dit zijn eerste, al nam hij mijn zoontje al snel op als zijn eigen kind. Hij vindt het een eer dat hij het zoontje van zijn buddy mag opvoeden en heeft beloofd aan hem dit goed te doen.

Inmiddels ben ik bevallen, nu 7 kleine weekjes geleden. En ik ben gelukkig met de situatie zoals hij nu is. Natuurlijk heb ik last van slaaptekort, hormonen en moeilijke momenten. Maar we hebben er een prachtige, gezonde zoon bij. Ik ben trots op mezelf dat ik ondanks alles (want het was echt niet altijd makkelijk) gelukkig ben met mezelf en mijn gezin. En ik ben trots op mijn soulmate, die zijn vrijgezellenleven heeft omgegooid voor een vrouw met een kind en een verleden (vintage noem ik mezelf) en dat doet alsof het zijn roeping is.

Note: deze moeder heeft besloten om anoniem haar verhaal te doen. Vandaag geen eigen foto’s of namen die in het artikel genoemd worden.