Bijzonder verhaal: Nika werd tienermoeder

>> Volg ons op Facebook

Bijzonder verhaal: Nika werd tienermoeder

Ik ontdekte vorig jaar in oktober dat ik zwanger was. 19 jaar en zwanger?! Ik was blij, maar tegelijk ook bang voor wat zou komen. Kon ik wel voor dit kindje zorgen? Zou ik een goede mama zijn? Wat zou mijn familie ervan vinden? Ik was echter vastberaden om voor dit kind te vechten!

Mijn vader overleden

Al snel volgde de eerste controle. Alles zag er goed uit en mijn vriend en ik gingen blij naar huis. We konden niet wachten tot we in de twaalfde week zouden zijn. Dan konden we het blije nieuws immers met onze vrienden en familie delen! Maar dat pakte net even wat anders uit … Vorig jaar in december is mijn papa immers gestorven. Ik had hem op maandag nog gezien, en op vrijdag kreeg ik dan een telefoontje van mijn broer: “Pa is dood.”

Op dat moment ging er van alles door me heen. Is dit een grap? Hoe kan dit nu? Zeven dagen later stond ik daar dan, vooraan in het crematorium met de kist van mijn papa naast mij. Ik wou zo graag mijn tekst voorlezen, maar de tranen bleven maar over mijn wangen rollen, waardoor het me niet lukte. Ik was zo kwaad op mezelf! Uiteindelijk heeft een mevrouw van daar mijn brief voorgelezen.

>> LEES OOK: Pompoen plukken

Twee maanden later heb ik dan aan mijn familie verteld dat ik zwanger was. Ze reageerden beter dan ik had verwacht! Eindelijk was er nu ook een datum. Op 15 juni zou ik mijn keizersnede krijgen.

De bevalling

De bewuste dag brak aan en ik was enorm nerveus en bang, maar tegelijk keek ik er zo naar uit! Na de operatie werd mijn zoon gecontroleerd en ik werd gehecht. “Proficiat met uw kerngezonde baby, mevrouw! Hoe zal hij heten?” “Alessio is zijn naam”, zei ik trots, met tranen in mijn ogen. Ze gaven hem aan mijn vriend, die hem aan mij kwam tonen. Hij was zo perfect! Zo mooi en zo klein.

Naar huis na de bevalling

In de eerste vijf dagen na de bevalling viel Alessio 300 gram af en moest hij veel overgeven. De verpleegsters stelden me echter gerust en zeiden dat dit heel normaal was voor een baby. Vijf dagen na de bevalling mochten we met onze kersverse en prachtige baby naar huis.

Maar al snel bleek dat hij toch niet zo gezond was als we dachten. We gingen met hem naar het ziekenhuis, waar er een echo van zijn buikje werd genomen. “Ik zie toch een vernauwing van zijn maagklepje. Dat zal geopereerd moeten worden”, aldus de dokter. Stomverbaasd gingen we terug naar de kinderarts, die ons opnam in het ziekenhuis.

De operatie

Alessio kreeg een operatiehemdje aan en we werden naar een zaaltje gebracht. “De chirurg komt zo bij jullie hoor, mevrouw.” En inderdaad, daar was hij al. “Ik heb de foto’s eens bekeken en ik wil toch nog even wachten met de operatie. Ik bel een verpleegster, zodat ze jullie terug komen halen.” We moesten wel in het ziekenhuis blijven.

De dag erna werd er een scan met contrastvloeistof gemaakt. De uitslag van het onderzoek liet erg lang op zich wachten. Na drie uur was de kinderarts er. Die vertelde ons dat een ambulance Alessio zou komen halen. Er zat namelijk een twist in zijn darmen en daardoor moest hij overgebracht worden naar het UZ in Gent.

Daar stond ik dan. Een twist? UZ Gent? Ambulance? Na 10 minuten was de ambulance er. Er werd meteen een slangetje in zijn neus gedaan, tot aan zijn maag. Dat diende om alle melk eruit te halen. Ook moest Alessio de couveuse in. Ik kon niet met hem meerijden. De rit naar daar was verschrikkelijk, ik was enorm verdrietig en bang.

Eens in het ziekenhuis aangekomen, moesten we wachten. Maar Alessio bleef maar weg! Ik hoorde een deur opengaan en ja hoor, daar waren ze eindelijk met mijn kleine man. Het was inmiddels al 20 uur, dus ze installeerden hem meteen om te slapen. Ik gaf hem nog een kusje en toen moest ik naar huis. Omdat Alessio op neonatologie verbleef, kon ik niet blijven.

Van kwaad naar erger

De volgende ochtend kreeg ik rond 7 uur een telefoontje van het ziekenhuis. Of ik meteen kon komen, want het ging niet goed met Alessio. Mijn vriend en ik waren al onderweg, dus ik stond er op 5 minuten. Alessio werd omringd door een hele hoop verpleegsters, dokters en de chirurg. Hij zag er inderdaad niet goed uit! Hij was lijkbleek en had 41,6 graden koorts. Mijn kleine man moest meteen geopereerd worden.

Mijn vriend en ik mochten allebei mee tot op de gang. Vanaf dan mocht er echter nog maar één iemand mee. Dus deed ik de steriele kleren aan met de schoenhoesjes. Ik mocht Alessio nog even vasthouden, terwijl er plakkertjes op hem geplakt werden, zijn buik ontsmet werd en er een soort matje met warme lucht op de operatietafel gelegd werd. “Leg hem hier maar op hoor, mama.” Met tranen in mijn ogen legde ik hem neer. “Zorg goed voor mijn ventje, alsjeblieft!” Ze zouden me bellen als de operatie gedaan was.

Na vier lange uren kregen we eindelijk telefoon. Alessio lag op de intensive care van de neonatologie. Er zat een slangetje in zijn mond om hem te helpen met ademen. Ook had hij een infuus en een maagsonde. De chirurg vertelde ons dat de operatie goed was verlopen en dat ze net voldoende van Alessio’s darm hadden kunnen sparen, zodat hij geen stoma moest. Na drie dagen bleek hij dan een infectie te hebben gekregen door de operatie, waardoor hij nog wat langer in het ziekenhuis moest blijven

Eindelijk naar huis!

Na twintig dagen op de intensieve zorgen en drie dagen op de neonatologie, mocht Alessio dan eindelijk naar huis. Ik was zo gelukkig! Maar het ging opnieuw helemaal mis … Na vier dagen thuis werd hij weer opgenomen in het ziekenhuis. Hij at niet goed, kwam niet goed bij en hij huilde onophoudelijk.

Alessio is nu 16 weken oud, weegt 4,44 kg en is 57 cm groot. We zijn intussen meer in het ziekenhuis geweest dan thuis, omdat hij maar niet aankomt en niet groeit. Hij krijgt nu bij elke maaltijd twee borsten en dan nog een flesje MAM-melk met extra calorieën erin. Maar ondanks dat, is er nog steeds geen gram bij! Ik voel me zo onzeker. Doe ik iets verkeerd? Ik ben zo moe, verdrietig en teleurgesteld in mezelf. De dokters zijn momenteel bezig om Alessio te testen op zeldzame ziektes. Tot op de dag van vandaag hebben we echter nog geen uitslagen gekregen van die onderzoeken. Dus wij wachten af!

Fotocredits: Nika