Bijzonder verhaal: Jungja en haar miskraam

Vandaag deelt Jungja haar bijzondere verhaal. Zij woont samen met haar partner en dochter van 2,5 jaar. Zij is een lekkerbek en is dol op uit gaan met vriendinnen en haar partner. Maar naast deze leuke dingen heeft zij ook iets heel heftigs meegemaakt. Zij kreeg namelijk een miskraam en dit is ongetwijfeld een nachtmerrie van elke vrouw. Jungja stelt zich eerst kort aan ons voor.

Het bijzondere verhaal van Jungja

Ik ben Jungja, 36 jaar en gelukkig getrouwd met Ronald. Jade is ons zonnetje in huis en ze is bijna 2,5. We wonen in de stad met het mooiste en gezelligste kroegenplein van oost Nederland, Enschede Ik werk 4 dagen per week als accountmanager bij BLOM opleidingen. Ik ben een ontzettende lekkerbek en vind het heerlijk om in de keuken te staan en heerlijk uit eten te gaan met mijn man of vriendinnen. Ben een heerlijke eigenwijze tante die net als veel andere mama’s vaak tijd tekort komt om leuke dingen te doen met vriendinnen of manlief.

12 Weken echo

Woensdag 7 juni, de dag van de 12 weken echo verliep voor ons even anders dan gehoopt. Al en paar weken liep ik met een vreemd onderbuik gevoel. Een stem kriebelde in mijn hoofd “Hou rekening met slecht nieuws” De voorgaande echo’s waren prima, frutsel lag precies op schema. Er waren geen signalen dat we ons zorgen moesten maken. Maar toch kon ik de laatste weken niet echt genieten.

Helaas wordt mijn gevoel bevestigd

En helaas werd mijn gevoel bevestigd…. qua groei ligt frutsel precies op schema, echter zit er een vochtschil van 5mm om de hele foetus heen en vocht op plekken in het lichaam waar het niet hoort. De echoscopiste verteld ons direct wat ze ziet en dat we extra onderzoeken gaan krijgen en ze gaat kijken of we dezelfde middag nog bij de gynaecoloog terecht kunnen voor een gesprek. Binnen 5 min is ze terug en verteld ze ons dat we over 2 uur bij de gynaecoloog terecht kunnen.

Onze wereld stort in

Onze wereld stort in. Verslagen lopen we richting het restaurant, de tijd kruipt voorbij. Tijdens het gesprek met de gynaecoloog word het ons duidelijk dat de situatie echt zorgelijk is. Kans op goed nieuws is minuscule. We moeten zelfs rekening houden met een miskraam of dat het hartje ermee stopt. Ze neemt direct contact op met Arnhem om te horen wanneer we kunnen komen voor de vlokkentest. Maandag 12 juni kunnen we al in Arnhem terecht voor een vlokkentest.

Geen grote zus?

Als we thuis zijn breek ik. Wordt ons kleine meisje geen grote zus worden???? En onze droom van 2 kinderen spat nu even heel cru uiteen. Na 5 jaar fertiliteit en hormonen hebben we onze deadline gehaald, mijn verjaardag. We hebben samen de afspraak gemaakt hoever we willen gaan voor nr 2, de deadline is gehaald maar de uitkomst gaat nu anders worden dan we hadden gehoopt…

De dagen tot aan maandag lijken eeuwig te duren. Ik voel me boos, teleurgesteld en vooral schuldig omdat onze dochter geen grote zus gaat worden…In de dagen die voorbij gaan bespreken we samen goed wat we wel en niet willen. Gelukkig zitten we op 1 lijn en is Ronald mijn rots in de branding. Samen hopen we dan ook dat moeder natuur voor ons een keuze maakt.

De afspraak met de gynaecoloog

Maandag 12 juni, 10.30 hebben we de afspraak met dr Merién. Het is een hele rustige fijne arts. Hij legt precies uit hoe het onderzoek gaat en er is ook ruimte om vragen te stellen. Na het korte maar prettige gesprek mag ik plaats nemen in de stoel. Er staan 2 assistenten klaar om te helpen met het onderzoek. Ik krijg warme gel op mijn onderbuik .Ze moeten best hard drukken om een goed beeld te krijgen. Dr Merien kijkt ons aan “er is geen hartslag meer te zien” Ik vraag “Echt???” Moeder natuur heeft de beslissing al voor jullie gemaakt.

Ik begin te huilen van opluchting

Er valt zo’n last van mijn schouders en ik begin te huilen van opluchting. We krijgen de vraag of de vlokkentest nog afgenomen moet worden of dat we willen dat het MST weefsel opstuurt als ik gecuretteerd word. Ik kies voor het laatste. Als we weer in de auto zitten nemen we direct contact op met het MST, over 2 uur is er nog een plekje bij de gynaecoloog. Tijdens het gesprek geef ik heel duidelijk aan dat ik een curettage wil en het niet wil afwachten tot mijn lijf het zelf afstoot.

Nog een week wachten

Helaas is er pas plek op maandag 19 juni om 14.30. Pffff nog een week wachten. Ik krijg medicatie mee die ik de avond voor de curettage moet innemen. De week verloopt een beetje traag voor mijn gevoel, ik voel me ontzettend zwanger. Misselijk, eten staat met tegen, duizelig, ruik heel sterk. Dat maakt met ook wel weer ontzettend verdrietig. Je voelt je echt zwanger maar je weet dat je kindje niet meer leeft… Vanaf dat moment slaap ik s nachts ook niet meer door, word heel vaak wakker door nachtmerries. Elke nacht droom ik dan mijn man en/ of man en dochter dood gaan op de meest bizarre en onbenullige manieren.

Vaderdag

We genieten extra van de knuffels van ons onze kleine meid. We proberen haar uit te leggen dat de baby ziek is en er geen baby in haar bedje gaat slapen. Deze momenten vind ik toch best heel hard en er vloeien ook heel wat tranen. De zondag voor de curettage hebben we de agenda leeg gehouden, het is vaderdag. Een emotionele vaderdag dit jaar. Ik heb de hele dag geen trek en de hele dag heb ik het gevoel dat ik naar het toilet moet maar er komt maar geen ontlasting… Zal wel spanning zijn denk ik… Nu weet ik wel beter. Zonder na te denken neem ik de Cytotec in, 3 stuks….

Verlies van vruchtwater

Maandag 19 juni, ik word wakker van ons meisje wat heel vrolijk roept “mama ik ben wakker” Ik haal haar uit bed en zet haar even tussen ons in. Op dat moment krijg ik een raar gevoel in mijn buik. Als ik op het toilet zit gaat het mis. Ik verlies vruchtwater…. Nee denk ik nog, please niet nu….

Maar helaas ik zit ruim 45 minuten op het toilet terwijl mijn lijf bezig is met alles op te ruimen. Ik ga letterlijk door een hel, huilend zit ik op het toilet en hoor plons…. Ik durf niet niet te kijken, ben ik frummel nu echt verloren?????

MST

Alles draait, ik voel me echt niet goed en besluit het MST te bellen om te horen wat ik moet doen. 25 Minuten later zit ik in het MST voor een echo. Mijn lijf heeft voor een groot deel alles afgestoten er zit nog wel behoorlijk wat weefsel. Ik krijg de keuze, afwachten en mijn lijf het zelf laten doen of de curettage door laten gaan. Ik kies voor het laatste. Om 14.30 word ik geholpen en om 15.15 word ik weer wakker…

Mijn gevoel

Eerlijk gezegd voel me letterlijk leeg, maar ook opgelucht. En de tranen vloeien weer over mijn wangen. Het besef komt nu even heel hard binnen dat ik nooit meer zwanger zal worden en ons meisje geen grote zus gaat worden. Om 16.00 zitten we in de auto richting huis. Nu is de tijd aangebroken om alles te verwerken en een plekje te geven en weer mezelf te worden.

Fotocredits: Jungja