Bijzonder verhaal: Fenny en haar dwarsligger

Al vroeg in de zwangerschap wist Fenny het zeker, zij wilde thuis bevallen zonder medicatie. Helaas besloot haar kleine (werknaam Olli) om even dwars, in stuit, te gaan liggen. Hierdoor vielen alle plannen in duigen. 

De draaipogingen bij de baby van Fenny

We hebben zelf diverse dingen geprobeerd, van acupressuur tot moxa therapie. Dat is het branden van een speciale stick bij een specifieke plek op je voet. Dit resulteerde in veel lachen en Olli die nog meer ging bewegen. Niets mocht baten en Olli bleef lekker met de billen naar beneden liggen.

De verloskundige gaf aan dat ik zo niet thuis mocht bevallen. Verdere controles kreeg ik in het ziekenhuis. Nou, daar zit je dan met je thuisbevalplan dat niet door kon gaan en al die o zo geweldige hormonen. Je zult begrijpen dat ik even niet zo blij was.

Gynaecoloog

Bij de gynaecoloog kregen we meer uitleg over het draaien van je kind bij een stuitligging. Daar hadden we al naar gekeken en was ik al heel stellig in dat ik dat niet wilde. Niet alleen omdat het mijn eerste was en het daarom de kans op succes kleiner zou zijn, maar met name omdat ik van mening ben dat alles gebeurt met een reden. Ook kon ik mij toch niet bedenken hoe ik mijn kleine Olli kon uitleggen wat die handen aan de buitenkant van mijn buik kwamen trekken en duwen. Ik voelde in alle vezels in mijn lijf dat ik het niet moest doen, maar blijkbaar was het toch belangrijk dat ik alle uitleg zou krijgen en er goed over zou nadenken. Bij het naar buiten stappen heb ik mijn man (Jeroen) meteen duidelijk gezegd dat ik dit getrek aan ons kind niet wilde hebben. Gelukkig was hij het volkomen met mij eens.

2de afspraak

Bij de tweede afspraak hebben we duidelijk aangegeven dat we geen draaipoging wilden. Daarop zei de arts dat dit ook eigenlijk niet zou werken om een aantal redenen; van ‘de eerste zwangerschap’, ‘stevigere spieren in de baarmoeder en buik’, tot ‘de baby ligt er niet goed genoeg voor’. Blijkbaar moet je baby zich dan met de voeten kunnen afzetten tegen je bekken. En Olli lag als een V in mijn buik met de billen naar beneden, het hoofdje vlakbij mijn hart en de voeten aan de rechterkant.

Natuurlijk bevallen of keizersnede?

Toen kwam de vraag of ik natuurlijk wilde bevallen of via een keizersnede. Mijn eerste tegenvraag was of het medisch verantwoord was voor Olli en mijzelf om op een natuurlijke manier te bevallen. Een keizersnede was wel het laatste wat ik wilde. Als ik al niet thuis kon bevallen, dan zou ik toch op zijn minst nog natuurlijk willen bevallen.

De arts gaf aan dat het heel zwaar zou zijn. Zwaarder dan een ‘normale’ bevalling, maar dat ze continu zouden monitoren of het verantwoord was. Nou, ik had geen ervaring met eerdere bevallingen, dus wat dat betreft kon het niet tegenvallen. Mijn militaire opleiding had ik ook gehaald, dus een bevalling moest mij ook zeker wel lukken. Daarmee overtuigde ik de arts van mijn motivatie.

Elke week een echo

Tot week 37 werd er elke week een echo gemaakt en Olli bleef qua gewicht en lengte perfect voor een natuurlijke stuitbevalling. We kwamen steeds dichterbij de 40 weken en die mocht ik niet voorbij omdat het anders toch een keizersnede zou worden. Ik begon hem toch wel een beetje spannend te vinden.

En toen voelde ik wat lekken..

Gelukkig voelde ik in week 39, dag 5 op 9 oktober, in de avond wat lekken. Jeroen was net weer aan het werk gegaan toen ik hem appte met de vraag om binnen te komen. We hebben het ziekenhuis gebeld en zij gaven aan dat ik mij direct mocht komen melden. Op de afdeling aangekomen, vastgeketend aan de monitor, was het wachten op het beginnen van de weeën. Deze lieten even op zich wachten en we werden er wat melig van. Zo melig dat ik bij de eerste wee van de spanning zo hard moest lachen dat de tranen over mijn wangen stroomden. Nu ging het toch echt beginnen. Het duurde de hele nacht, maar mijn weeën werden steeds heftiger. Jeroen bleef bij mij en hij masseerde mijn hoofd, mijn handen, mijn rug. De volgende ochtend rond 07.00 uur mochten we naar de verloskamer. Na een nacht buik-, been- en rugweeën bleek rond 09.00 uur dat ik nog maar een ontsluiting had van 2 cm. Nou joepie, dat schoot dus echt niet op. Zo zouden wij hier nog wel even zitten. We grapten al dat we 10.10 op 10-10 niet meer zouden halen.

Alle weeën bij elkaar

De ochtend en middag kropen voorbij waarbij ik door mijn weeën alleen maar op het puntje van de stoel kon zitten tegen Jeroen aangeleund. Regelmatig viel ik toch in slaap en sliep ik door een aantal weeën heen. Olli werd goed in de gaten gehouden en wat had de kleine toch een sterke hartslag. We hadden een lieve verpleegkundige die de coassistenten op een afstand hield. Zij zouden extra studiepunten krijgen voor het aanwezig zijn bij een stuitbehandeling. Ik herinner mij nog de grappen van tribunes bouwen en entree heffen.

Ruggenprik

Rond 15.00 uur merkte ik aan Jeroen dat hij er echt wel moeite mee had om mij met zoveel pijn te zien. Hij zei: “Fenny, je hebt ook nog kracht nodig om straks de bevalling in te gaan”. Daar had hij natuurlijk wel een punt… In overleg met de arts (toen eindelijk 7 cm ontsluiting) besloot ik toch om voor de lichtst mogelijke ruggenprik te gaan. Alleen om het scherpe randje pijn eraf te halen.

Anderhalf uur later

Rond 16.30 uur had ik eindelijk 10 cm ontsluiting en mocht het “echte” werk beginnen. Na een aantal persweeën merkte ik dat deze minder sterk begonnen te voelen. Toen gaf de arts aan dat de volgende wee de laatste zou zijn. Die wee voelde al helemaal niet meer als perswee, maar op karakter en de goede aanwijzingen van de arts ben ik gaan persen. Om 16.57 uur kwam onze prachtige dochter Chloé Isabelle ter wereld.Ze had een hoge apgar score en bij het zien van haar gewicht (bijna 4 kg) kreeg ik nog de opmerking dat als ze dit hadden geweten ik nooit zo had mogen bevallen. Ik dacht op dat moment alleen maar dat het goed is dat we niet alles van tevoren weten, want ik had het wel ‘even’ gedaan. Na een paar uur mocht ik onder strikte voorwaarden naar huis.

Zwanger zijn en bevallen is topsport! Ruim 7 dagen heb ik in bed gelegen om te herstellen van deze zware bevalling en minimaal 9 maanden moest ik ontzwangeren, maar wat hebben we toch een prachtige dochter <3

Ja, het was heftig, met name door de niet zo fijne weeën. Maar met de kennis van nu zou ik het zo weer op dezelfde manier doen. Ik realiseer mij des te meer hoe bijzonder en sterk wij vrouwen zijn. Wij kunnen met maar 1 ingrediënt van de man (laten we die ook vooral niet vergeten) een mensje maken en vervolgens ook nog ter wereld zetten. Hoe magisch is dat als je er over nadenkt.

Fotocredits: Eigendom van Fenny