Bijzonder verhaal: de verrassing van de zwangerschap

Ik ben Yasmien en ben 25 jaar, ik heb al 7 jaar een relatie met mijn vriend (die 22 jaar ouder is dan ik). Ik ben plus mama van een plus zoon en plus dochter en sinds 3,5 maand mama van Gust. Gust is op een wel hele speciale manier in ons leven gekomen. Gust is en was de mooiste, maar ook grootste verrassing van mijn (ons) leven.

Om maar direct met de deur in huis te vallen: tot op de dag van mijn bevalling wist ik niet dat ik zwanger was. Waarschijnlijk zullen de meesten onder jullie het tv programma “I didn’t know I was pregnant ” wel kennen en zal meer dan de helft van jullie hierover wel denken dat dit niet echt kan. Wel ik ben het levende bewijs dat het dus wel kan.

Als klein meisje wilde ik altijd al mama worden, maar door het leeftijdsverschil met mijn partner en door alles wat we hadden mee gemaakt met mijn plus kinderen, had ik hier totaal geen behoefte meer aan.

Na een zeer stressvolle periode op mijn werk (lees vorig werk) was ik enkele kilo’s aan gekomen, want zoals bij zovelen leidt stress en niet goed in mijn vel zitten bij mij tot snoepen. Toch had ik geen enkele reden om mij zorgen te maken over een eventuele zwangerschap. Ik nam netjes mijn pil, kreeg op tijd en stond mijn regels. Ik was in kilo’s niet zo heel erg veel aangekomen. Tot de laatste week voor mijn bevalling had ik niet echt symptomen van een zwangerschap en de symptomen die ik toen kreeg, kon ik perfect wijten aan andere oorzaken. Dus maakte ik mij geen zorgen.

Door het aandringen van mijn familie dat er iets mis was (zij dachten aan een gezwel of iets dergelijk) vond mijn vriend dat vermits ik toch in het Kruidvat moest zijn, ik dan maar eens een Predictor moest mee nemen. Dan konden we het minst erge uitsluiten. Dus op 1 juni deed ik om 14 uur een zwangerschapstest. Tot mijn verbazing gaf de test een positief resultaat. De test zei dat ik drie tot vijf weken zwanger was. Wat nu? Duizend gedachten raasde door mijn hoofd. Samen met mijn vriend besloot ik een afspraak te maken bij de huisarts voor een bloedtest, dit kon pas ’s avonds de volgende dag, dus afwachten maar.

Door alle emoties had ik echt geen zin om nog te koken, maar we moesten toch iets eten? Frietjes uit de frituur boden de oplossing. Tijdens het wachten op de frietjes kreeg ik krampen in mijn buik, het leek alsof er iemand met een groot koksmes in mijn buik stak en hier nog eens een extra draai aan gaf. Eenmaal thuis kon ik afwisselend een paar happen eten en naar het toilet lopen. Mijn partner was er niet gerust op en dacht dat ik een miskraam kreeg.

We besloten om toch maar even naar spoedeisende hulp te gaan. Eens bij de gynaecoloog van wacht ging het allemaal vrij snel, en was het voor mij ook wel een beetje een roes. De gynaecoloog wilde eerst geen echo op de buik nemen, want de zwangerschap was te pril. Na heel erg aandringen van mijn partner heeft ze dit toch gedaan. Wat we op de echo zagen, was even schrikken (of beter gezegd: ik kon er niks uit maken en kreeg geen uitleg van de gynaecoloog, maar mijn vriend voor wie het het derde kindje is, zag meteen een volgroeide baby). Ik was allang blij dat ik het hartje kon horen kloppen. Tegen die tijd had ik al 4 cm ontsluiting. Er was dus geen weg meer terug… op naar het verloskwartier.

Na een half uur in het verloskwartier aan de monitor zat ik al aan 7 cm ontsluiting. Alles ging dus in een snel tempo en tijd om na te denken kreeg ik niet, want het was allang te laat om iets van pijnstilling te krijgen. Om 19.45u binnen gaan op spoed en om 22.58u had ik een flinke en grote jongen in mijn armen liggen. Een flinke Gust (vandaar zijn naam) van 53,5 cm en 4,030 kg.

Alleen de naaste familie (lees: (schoon-) ouders en mijn schoonzus (de meter) hebben we de die avond nog verwittigd. De volgende dag hebben we de rest van de familie en vrienden verwittigd.

Wat onze familie voor ons heeft gedaan, zal ik nooit meer vergeten. Van alle kanten werden er babyspullen gebracht. Want natuurlijk hadden we niks. Vooral wat mijn vader heeft gedaan, zal ik nooit vergeten. Van geboortekaartjes laten maken, suikerbonen voorzien tot aan kleedjes en spullen bij vrienden en familie gaan halen. Dat allemaal binnen een kleine 24 uur tijd, want op zaterdagochtend vertrokken mijn ouders op reis.

Ondertussen ben ik al 3,5 maand (bijna 4 maand) de mama van onze knappe jongen, en ben ik super trots. Maar het heeft wel een plekje moeten krijgen natuurlijk.