Huh? In verwachting van mijn derde kindje? Ik was al 21 weken zwanger toen ik het ontdekte. Wat volgde was een zwangerschap met veel problemen. Ik had zwangerschapsdiabetes en ook een heel erg korte baarmoederhals. Uiteindelijk heb ik ongeveer 10 weken in het ziekenhuis gelegen. Kasper* werd geboren na 34 weken zwangerschap.

Geboren met 31 weken

Althans, dat dachten we. Want nadien is gebleken dat hij met 31 weken geboren is.Geboren met 31 weken | Kinderfavorites

De periode na de geboorte

De periode op neonatologie verliep redelijk vlot. Alles ging goed, tot hij op vier maanden naar Kind & Gezin moest voor een controle. Kaspers oogjes werden bekeken en men stond erop dat we er zo snel mogelijk mee naar een dokter gingen. Hij keek namelijk wel heel erg scheel. Een week later konden we al bij de oogarts terecht. Er werden druppeltjes in zijn ogen gedaan en de oogarts zag meteen dat er iets niet klopte. Zijn oogjes reageerden niet helemaal zoals het hoorde. De oogarts verwees ons door naar een specialist in het Universitair Ziekenhuis Leuven.

Leuven

Twee weken later konden we al in Leuven terecht. Er werd een hersenscan gemaakt om te kijken of Kasper schade opgelopen had. Daarvoor moest hij onder volledige narcose. De resultaten van de scan waren gelukkig goed. Maar er moest toch een oorzaak zijn voor de problemen met zijn oogjes. Er werd besloten om af te wachten tot Kasper ongeveer 18 maanden was. Als hij wat groter was, zouden ze misschien wel kunnen zien wat er mis was.

Op een dag, Kasper was toen zes maanden oud, lag hij lekker in zijn park in de woonkamer. Ik ging net zijn flesje maken toen ik mijn twee kleine hondjes heel vreemd hoorde blaffen. Ik liep meteen naar de woonkamer. Kasper lag hevig te schokken, zijn oogjes draaiden weg en hij hing vol kwijl. Vier minuten later was het over. Ik ging meteen met hem naar de spoedafdeling van het ziekenhuis, waar vastgesteld werd dat hij zware epilepsie heeft.

Autisme

Tijdens Kaspers eerste levensjaar hebben we minstens de helft van de tijd in het ziekenhuis doorgebracht, waar dokters op zoek gingen naar de juiste medicijnen. Toen Kasper één jaar was, merkten we dat zijn karakter heel erg verschillend was van onze andere twee kinderen. Hij had het moeilijk om contact te maken met anderen. Wanneer hij uit zijn ritme gehaald werd en iets niet liep zoals hij verwachtte, begon hij zichzelf te slaan, of met zijn hoofdje tegen de grond of tegen de zetel te bonken. Echt geen normale reactie … Toen we over Kaspers gedrag vertelden, deden de dokters nog heel wat testen. Daaruit bleek dat hij wel eens autisme zou kunnen hebben. Voor een officiële diagnose moeten we nog wachten tot hij wat groter is, maar toch zijn we er al vrij zeker van.

>> LEES OOK: De leukste kinderwebshop voor al je babymusthaves!

We proberen zo positief mogelijk te blijven, maar dat is niet altijd even makkelijk. Kasper is nu 18 maanden oud, maar staat even ver als een kind van 14 maanden. Zo kan hij nog maar net stappen. Hij leert elke dag wel iets bij, maar het kost hem enorm veel moeite. Dat stuit bij heel wat mensen, en soms ook bij mijn partner, op onbegrip. Zelf ben ik noodgedwongen thuisgebleven van mijn werk, omdat Kasper het moeilijk heeft met andere mensen. Mijn man is wel elke dag werken, waardoor ik elke dag alleen ben. Dat zorgt bij mij voor depressieve gevoelens. Mijn man is bovendien nogal laks. Alles laat hij aan mij over: de kinderen, het huishouden en zelfs de financiën. Dat is vaak erg vermoeiend voor mij. Ik woon redelijk ver van mijn familie en kan hen dus niet elke week bezoeken. Wel bel ik dagelijks met mijn mama via Facetime.

Zwaar

Maar als ik het moeilijk heb, probeer ik extra stil te staan bij hoe bijzonder mijn kindjes zijn, en dan vooral Kasper … Hij is een echt mama’s kindje en knuffelt enorm graag. Elke mijlpaal die hij bereikt is voor mij een groot feest, een dubbel gevoel van trots. Want hij moet er extra veel moeite voor doen.

Ook al is het vaak zwaar en vermoeiend, ik zou het niet anders meer willen. Kasper is een klein supermannetje! Ik zie mijn drie kinderen allemaal even graag en ik hoop dat Kasper in de toekomst goed kan functioneren en een normaal leven kan leiden.

Ik zou mezelf geen supermama noemen, maar heel wat mensen die mijn situatie kennen noemen me wel zo. Alle mama’s zijn immers supermama’s. Ieder op haar eigen manier. We mogen allemaal trots zijn op onze kindjes, ongeacht welke problemen er zijn.

* Omdat Kaspers mama anoniem wil blijven, werd er een fictieve naam gebruikt.

Volg je ons al op social media? Wij delen dagelijks tips op Instagram en delen de artikelen op Facebook. Zo blijf je altijd op de hoogte van het laatste nieuws.