Uit het archief: Miranda verloor haar ongeboren kindje

“Het hartje klopte niet en vanaf dat moment stortte mijn wereld in. Ik verstijfde en huilde als een klein kind. Mijn man kwam binnen en schrok zich kapot toen hij mij zag.” Vandaag deelt Miranda haar bijzondere verhaal op de blog. Ze verloor haar ongeboren kindje en dat is bijzonder heftig en ongetwijfeld de ergste nachtmerrie voor elke ouder …

Bijzonder verhaal: Miranda

Ik ben Miranda, 36 jaar en getrouwd met Tonnie, die 34 jaar is. We hebben samen drie prachtige kinderen. Julian* zou nu 6,5 jaar zijn, Nikki is 2,5 jaar en Tygo is 3 maanden.

Mijn man wilde heel graag trouwen, maar ik had mijn twijfels omdat ik uit een gezin met gescheiden ouders kom. Mijn moeder heeft mij alleen opgevoed en ik heb altijd een vaderfiguur gemist. Uiteindelijk heb ik toch de stap durven zetten om “JA!” te zeggen, en toen begon ons avontuur. Na onze huwelijksreis zei manlief: ‘Haal de spiraal er maar uit, want ik wil wel heel graag kindjes met je!’ Nou, dat was mijn droom. Eindelijk zou ik mama worden. Dat wilde ik al van jongs af aan.

Zwanger

De spiraal was eruit, maar al snel keerde ik helemaal om. Plots had ik nergens nog zin in. Ik wilde ook helemaal niet meer zwanger zijn. Volgens mijn man werd ik ineens echt een totaal ander persoon. Ik moest een testje doen en ja hoor, ik was al zwanger! Gedurende de hele zwangerschap was ik echter helemaal niet blij. Ik kon geen band opbouwen met mijn zoontje en ik voelde hem ook totaal niet bewegen in mijn buik. Op mijn toenmalige werk vonden ze me ook zo anders. Voorheen was ik altijd het zonnetje.

Op 34 weken zwangerschap voelde ik op een woensdagochtend heel veel beweging in mijn buik. Het leek wel alsof het ging gebeuren! In het ziekenhuis zeiden ze dat ik eindelijk mijn kindje had gevoeld en dat ik hiervan moest genieten. Genieten was er in het daaropvolgende weekend echter helemaal niet bij. Ik voelde me niet zo lekker, was misselijk, moe, zwak en ik had buikpijn. Op maandag belde ik toch even de verloskundige, die meteen langskwam. Tijdens het onderzoek vroeg ze me hoelang het zou duren voordat mijn man thuis was. Ik zei dat dat nog wel even kon duren, waarop zij zei dat ik hem dan beter kon bellen. We moesten namelijk naar het ziekenhuis, want het doppleronderzoek gaf helemaal geen resultaat. Ik mocht met haar meerijden.

Ziekenhuis

Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik meteen een kamer. De arts kwam en vroeg of mijn partner er inmiddels al was. Die was nog steeds onderweg, dus ging de arts alvast even naar het hartje zoeken. Ik zag het meteen … Het hartje klopte niet. Vanaf dat moment stortte mijn wereld in. Ik was verstijfd en ik huilde als een klein kind. Mijn man kwam binnen en schrok zich kapot toen hij mij zag. We werden even vijf minuten alleen gelaten. Daarna kwam de arts met een co-assistente binnen. Ze legden uit wat er nu zou gebeuren. De volgende dag zou ik ingeleid worden. Ze vonden het beter dat ik op een natuurlijke wijze zou bevallen en niet met een keizersnede. Dat was niet alleen beter voor de verwerking, maar ook voor mijn lichaam.

Natuurlijk bevallen

Op dat moment wilde ik het liefst dat ze het kind meteen weghaalden, maar achteraf gezien ben ik superblij dat ik op natuurlijke wijze bevallen ben. Ik hoefde uiteindelijk niet ingeleid te worden, want mijn lichaam was al bezig om deze jongen eruit te krijgen. Diezelfde nacht ben ik bevallen van Julian*. Wat een pracht van een jongen!

In deze periode werden mijn man en ik vooral geleefd. In plaats van de kraam te bellen, moesten wij andere dingen regelen. Dat was erg zwaar. Bovendien wisten we niet goed wat we allemaal moesten regelen. Gelukkig kregen we hierbij hulp en mochten we Julian* ook mee naar huis nemen. Dat was erg mooi. Achteraf gezien gingen die dagen veel te snel voorbij.

Begrafenis

De begrafenis was ook zo mooi. Het was een prachtige dag en er waren zoveel mensen gekomen. Het heeft ons enorm goed gedaan om te zien dat we er niet alleen voor stonden. Ik ben ook erg blij dat we nog een aantal prachtige foto’s hebben gemaakt.

En dan kom je thuis zonder kind … Ik moest bovendien ook nog herstellen van een heftige bevalling. Dat is zo raar. Dan val je letterlijk in een gat waarbij je je afvraagt hoe je er ooit uit zal komen. Ik kreeg al snel hulp in de vorm van therapie, maar ik was zo depressief dat ik zelfs niet meer wilde leven. Ik wilde ruilen met mijn zoontje en zag het leven niet meer positief in. Mijn man moest intussen weer gaan werken. Het leven gaat immers gewoon door.

Baan kwijt en relatie op de helling

Ik raakte mijn baan kwijt omdat ze op mijn werk niet wisten hoe ze met mij om konden gaan. Ik wilde na mijn zwangerschapsverlof terugkomen, maar mijn plek was al definitief ingevuld. Nog een klap om te verwerken … Gelukkig had ik mijn kleine bedrijfje nog, dat nu door de jaren heen groot is geworden.

In de tussentijd waren mijn man en ik bijna gescheiden. Mannen verwerken zo’n heftige gebeurtenis anders dan vrouwen, en Tonnie en ik communiceerden niet meer. We zijn dan in therapie gegaan. Eerst was dat rouwtherapie en daarna relatietherapie.

Opnieuw zwanger worden

Na een traject van bijna twee jaar zijn Tonnie en ik er sterker uitgekomen samen en gingen we opnieuw proberen om zwanger te worden. Alleen werd ik niet meer spontaan zwanger. Ik kreeg al snel dingen te horen als ‘Je bent er te veel mee bezig’, ‘Als je rust neemt, komt het vanzelf’, ‘Je hebt het niet verwerkt’, ‘Misschien is het beter zo’ en meer … Dit maakte me nog depressiever!

Ik had al snel een afspraak in het ziekenhuis gemaakt om te achterhalen wat de oorzaak kon zijn. De liefde was namelijk groter dan het verdriet, en daarom zijn we ook weer begonnen met zwanger worden. In het ziekenhuis gingen we eerst een traject van IUI in. Toen dit na acht behandelingen niet lukte, hebben we IVF gedaan. Dat is best een zwaar traject. Gelukkig ben ik met de eerste behandeling meteen zwanger geworden.

Het was een zware en zenuwslopende zwangerschap voor mij, maar gelukkig werd ik goed gehoord in het ziekenhuis. Ik mocht vaak langskomen en kon ook geregeld echo’s krijgen. Na 37 weken zwangerschap werd ik ingeleid omdat de stress te hoog was.

Nikki geboren!

Nikki werd al snel geboren. We waren weer ouders geworden, maar nu van een levend kindje! Het was wel heel erg raar om nu naar huis te gaan met een warm kindje in onze armen. Een kindje dat wilde eten, geluid maakte en groeide op mijn melk. Dat ik borstvoeding kon geven, was een prachtig geschenk.

Ook na de geboorte bleef het zwaar om alles te verwerken. Hoe moesten we hier nu weer mee omgaan? Ik heb hulp gezocht voor mijn depressie en ook hulp bij het opvoeden. Ik vond die hulp bij Humanitas en Stevig Ouderschap. Opvoeden is voor mij het zwaarst. Bovendien voelde ik ook de zware taak om mijn kind in leven te houden.

Opnieuw een kinderwens

Toen Nikki ongeveer 1,5 jaar was, kriebelde het bij ons om opnieuw zwanger te worden. Aangezien ik (op borstvoeding na) geen voorbehoedsmiddelen meer gebruikt had, wilde ik niet langer zelf proberen. We gingen weer voor IVF. Ook nu werd ik bij de eerste behandeling al zwanger, deze keer van een jongen. Ik wist dat deze zwangerschap ook goed kon gaan, maar toch had ik het bij deze zwangerschap nog zwaarder, omdat het opnieuw een jongen was. Ik kreeg nog steeds hulp, dus erover praten deed ik wel.

Tygo geboren!

Toen Tygo eenmaal gezond ter wereld kwam, was ik dan ook dolgelukkig. Mijn gezin was compleet en ik was erin geslaagd om van een levend jongetje te bevallen. Ook deze keer heb ik hulp van Stevig Ouderschap aangevraagd.

Zoveel liefde

Nu is mijn dochter 2,5 jaar en mijn zoon is net 3 maanden geworden. Het zware werk qua opvoeden begint nu dus. Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog zo gelukkig zou worden en dat je als mens zoveel liefde kan geven. Op een bepaald moment heb je een partner voor het leven en daar ga je intens van houden. Dan denk je: is er nog plek om van mijn kinderen te houden? Dan krijg je je eerste kind. Wow, wat is de liefde intens! Nog intenser zelfs dan de liefde voor je partner. Vervolgens krijg je een tweede kind. De liefde is nu nóg intenser! Kan ik al die liefde wel kwijt? Heb ik er de ruimte voor? Dan komt het derde kind en vooraf denk je: ik kan onmogelijk nóg meer liefde voelen. Hoe moet ik bovendien al mijn liefde verdelen? Nou nee hoor! Zulke intense liefde heb ik nog nooit gekend! Het is zo’n prachtig en bijzonder gevoel. Ik wist echt niet dat dit kon. Bovendien heb ik voor mijn derde kind nog steeds meer liefde dan voor mijn partner, en ook dat is bijzonder.

Je krijgt een andere kijk op de liefde en je gaat meer nadenken. Hoe kan het dat mijn vader me in de steek heeft gelaten en mijn moeder ervoor zorgde dat ik mij (door de jaren heen) zo alleen voelde? Met de intense liefde die ik nu voel, snap ik dat echt niet. Er is dus heel veel plek in ons om deze liefde kwijt te kunnen. Wat zijn wij prachtige en tegelijk rare wezens!

Fotocredits: Miranda