Bijzonder verhaal: deel 2 van Joyce

Vandaag het vervolg van het bijzondere verhaal van Joyce. Afgelopen week kon je al lezen dat er tijdens haar zwangerschap een cyste werd ontdekt. Een spannende tijd met operatie die volgde. Vandaag deelt zij in Deel 2 van Joyce hoe haar verdere zwangerschap verliep en haar bevalling. Ook deze periode was niet geheel zorgeloos.

Het vervolg: Deel 2 van Joyce

Na heel wat weken en goede controles zat ik op een middag thee te drinken met mijn schoonmoeder. Ik liet mijn boxmobiel zien waar ik mee bezig was geweest. Hij was bijna klaar. Ik was inmiddels 35 weken dus ik had nog een paar weken om hem af te maken. Mijn man was die dag op schoolreisje, hij zei nog: ‘ Wat als er weer iets gebeurd? Dan ben ik niet zomaar thuis’. Hij had aansluitend een bbq en bleef op school slapen. Ik zei: ‘Welnee, hoeveel pech kunnen we hebben dat er nog iets gebeurd?’. Ik wenste hem veel plezier ‘s morgens en vertelde hem dat alles goed kwam.

Vreselijke buikpijn

Een half uur nadat mijn schoonmoeder vertrokken was kreeg ik vreselijke buikpijn. Ik kon niet meer normaal staan, -zitten, -liggen, niets hielp. Hoe gek ook, maar ik wist zeker dat de bevalling niet begon. Terwijl ik de pijn voelde bedacht ik me dat als dit weeën waren ik maar meteen een ruggenprik ging vragen, want dit was niet vol te houden. Ik had natuurlijk nog geen idee hoe weeën voelde, maar ik was er zeker van dat dit ze niet waren. Ik ben onder de douche gaan staan in de hoop dat het weg zou gaan. Dit hielp ook niet dus toen heb ik de verloskundige gebeld. Ze is meteen gekomen en heeft me onderzocht. Ook zij had geen idee wat er aan de hand was en nam me mee naar het ziekenhuis.

Ondertussen mijn moeder gebeld

Ondertussen heb ik mijn moeder gebeld, of die wilde komen, want ik begon hem toch te knijpen. Ik wilde Dennis niet bellen, want ik wist niet wat er aan de hand. Hij zou zich ongerust maken terwijl dat misschien helemaal niet nodig was. Na een echo en bloedprikken werd de pijn steeds erger. Ik ben twee keer bijna weggevallen. Ze konden moeilijk zien wat het was op een echo, omdat ons meisje natuurlijk al best groot was. Ze vermoedde een blindedarmontsteking, maar het bloed gaf het niet voldoende aan. Inmiddels was mijn moeder er gelukkig samen met mijn zus. Zij had toch Dennis even gebeld. Een half uur later was hij er ook. Na weer een poging met een echo en weer bijna flauw te vallen besloten ze gelukkig om een MRI te doen. Hieruit kwam niet veel helaas. Alleen een geïrriteerde blindedarm.

Harde buiken

Inmiddels was het drie uur ‘s nachts en kreeg ik iets om te kunnen slapen. Ik had constant harde buiken gehad en het was even de vraag of de bevalling begon door alle stress.

De volgende ochtend kwamen er artsen aan mijn bed. Die blindedarm zat hen toch niet helemaal lekker. De pijn leek iets af te zwakken dus ze wilde me een antibiotica infuus geven, in de hoop dat dit voldoende zou doen. Na een paar uurtjes werd de pijn weer erger en kwamen ze weer langs. Ze hadden nog eens mijn bloed bekeken van de middag en het werd steeds duidelijker dat het toch echt mijn blindedarm was. Hij moest eruit. Een uur later lag ik op de operatie tafel. Een stuk geruster dan de eerste keer. Ik moest er bijna om lachen dat dit nu weer gebeurde. ‘What’s next?’ dacht ik. Natuurlijk was ik ook gespannen.

Weer naar de OK

Dennis vond het naar om me weer naar de OK te brengen. Voor de tweede keer in korte tijd. We hebben nog gevraagd of ze haar niet meteen konden halen, we verontschuldigde ons nog voor deze rare vraag. De arts had hier zelf ook al over nagedacht en overlegd met de gynaecoloog. Deze had hem gezegd dat het nog steeds het beste is als ze blijft zitten waar ze zit. Dus daar kwam alleen mijn blindedarm eruit. Deze was flink ontstoken, dus het was maar goed dat ik hem kwijt was. Daarna mocht ik heerlijk alleen op een kamer liggen op de kraamafdeling. Wat een luxe. Af en toe even een stukje lopen op de gang en na twee nachtjes mocht ik dan weer lekker naar huis. Herstellen en hopen dat ze nog even zou blijven zitten. Volgens de arts had ik zeker zes weken nodig om te herstellen. Omdat ik zwanger was herstelde ik langzamer. Ik moest weer op krachten komen voor de bevalling.

Gynaecoloog

Ik kreeg gesprekken met de gynaecoloog om te bekijken hoe we de bevalling in zouden gaan. Er werd aangeraden meteen voor een ruggenprik te gaan, omdat ik waarschijnlijk niet sterk genoeg zou zijn na deze zwangerschap om het zonder pijnbestrijding te doen. Wat werd ik daar verdrietig van. Ik had zolang gedroomd van deze zwangerschap en alles, maar ook echt alles liep anders. En nu moest ik ook nog de bevalling ‘uit handen geven’ voor mijn gevoel. Ik wilde het zo graag zelf doen, dan had ik toch nog iets kunnen bepalen voor mijn gevoel. Het liefste wilde ik proberen om in bad te bevallen. Dit had me in de zwangerschap zo geholpen met pijn en ontspanning, dat dit me mooi en fijn leek met de bevalling. Achteraf gezien maakte het me allemaal geen bal meer uit toen ik haar in mijn armen had;), maar daarvoor helaas wel. Ik maakte het mezelf misschien te moeilijk, maar als ik iets in mijn hoofd heb…ik wilde één ding zelf bepalen.

De vliezen braken

Met 40+5 weken braken mijn vliezen. Dolblij belde ik Dennis dat het begonnen was. Ik had er zowaar zin in. Laat maar komen dacht ik. Op weg naar het ziekenhuis werden de weeën steeds heviger. Daar aangekomen mocht ik nog even onder de douche als ik wilde, daarna moest ik liggen en werd ik aangesloten op een apparaat om het hartje van de kleine in de gaten te houden en mijn weeën te volgen.

De ontsluiting ging vlot

Ik had al snel 6 cm ontsluiting. Als ik een ruggenprik wilde moest ik het nu zeggen. Ik had voordat de bevalling begon eindelijk geaccepteerd dat het misschien nodig was om te doen. Zodat ik niet uitgeput zou zijn na de bevalling en de zwangerschap. Na overlegd te hebben met Dennis besloten we voor de ruggenprik te gaan. Ik kreeg de ruggenprik en daarna werd me telkens gevraagd of ik al iets merkte. Helemaal niets.

De weeën

De weeën bleven maar komen, ik had amper tijd om bij te komen. In het hoekje stonden ze te overleggen (dit hoorde ik later van mijn man) dat hij wellicht niet goed zat. Ze wilde checken hoe veel ontsluiting ik had en aan de hand daarvan bepalen of ze hem opnieuw zouden zetten. Vanbinnen dacht ik: ‘ Verdorie, had ik het eindelijk geaccepteerd, werkt hij niet’. Maar toen kwam het goede nieuws! Ik had tien centimeter ontsluiting. ‘Woehoe’ zei ik. Ik gaf Dennis een high five. Wat fijn. Ze is er bijna!

De gynaecoloog vroeg me of ik al persdrang had. ‘Persdrang? ’. Ik voelde alleen maar weeën, verder niet. Ze vroeg me of ik het wilde proberen. Kijken wat er gebeurt. ‘Graag’ zei ik.

Slechts een paar keer persen

Na een paar keer persen was ze er. Wauw! Ons wonder! ‘Hoe heet ze?’ vroegen ze. ‘Ise’

‘Ohh het is echt een Ise’ zeiden ze. Ik vergeet nooit meer hoe lief ze voor ons waren. Ik was de eerste die twee keer geopereerd is in een zwangerschap. Dat voelde toch een beetje extra bijzonder. Wat was ik ongelofelijk trots op ons meisje. Die meteen zo ontspannen was en mijn zwangerschap zo goed doorstaan had. Wat een kanjer! Inmiddels is ze 7 juli twee jaar geworden. Wat genieten we van haar. En wat de toekomst brengt? We hopen op nog een kindje, maar we genieten nu al enorm. Misschien is de hoop daardoor nog groter?…

Deel 1 van Joyce gemist of graag nogmaals teruglezen? Dit is de link.

Fotocredits: Joyce