Scheiden doet lijden en dat blijkt ook zeker uit het verhaal van Kelly. Er zijn vooral veel verliezers maar dapper ging zij door met haar kinderen. Het is een emotionele periode geweest, nadat zij haar ex-man betrapte met een collega. Hoe ga je hier mee om? Hoe gaan de kinderen hiermee om? En hoe hervind je jezelf? Kelly deelt haar gevoel in een openhartige blog.
Naar aanleiding van mijn oproep voor bijzondere verhalen heb ik talloze mooie verhalen mogen ontvangen, van de meest uiteenlopende ervaringen. Ik heb expres “bijzondere verhalen” in de oproep geplaatst, omdat iedere moeder uniek is en haar eigen verhaal heeft. Vandaag deelt Kelly deel een van haar ervaringen omtrent haar scheiding en zal volgende week “Deel 2” met ons delen.
Kelly en haar scheidingsverhaal Deel 1
Ik ben Kelly, getrouwd, mama van vier energieke kids en zaakvoerster van zelfstandige kinderopvang Jip en Janneke. Vier jaar geleden werd ons leven helemaal overhoop gehaald. Ik betrapte mijn man op een, al meer dan een jaar durende, affaire met een collega. Vanaf die dag was alles niet langer wat het was, en werden de kinderen en ik met woede, verdriet, angst en onzekerheid overvallen. Hoe wij samen deze emoties hebben beleefd, hoe we verder moesten en ook gingen, kunnen jullie nu lezen.
Deel 1 van de scheiding van Kelly
Keuzes maken moeten we ons hele leven.
Ook in een huwelijk.
Je maakt een keuze, je grijpt een kans.
Ik herinner me de dag als gisteren, tweede kerstdag 2013.
Na enkele weken van vermoeden, ongeloof in verhaaltjes en smoezen die hij keer op keer bedacht, nam ik het heft in eigen handen. Ik belde haar op, zijn partner in crime, ook wel zijn collega genoemd. Ik weet nog perfect hoe ik blufpoker speelde aan de telefoon. “Hij vertelde me alles”, zei ik kort en zeker “jij hoeft nu ook niet te ontkennen dat jullie elkaar zien.”
Ze gaf in een mum van tijd toe, alle afspraakjes, alle dingen die ze samen deden, hoe lang het zaakje al bezig was…..
Het uit elkaar vallen van mijn huwelijk
En toen is mijn huwelijk plots uit elkaar gevallen. En was ik alleen, alleen met mijn vier kinderen. We waren niet langer meer een koppel.
De scheiding heeft een grote impact gehad op mij, de kinderen en mijn ouders. Het verwerken heeft erg lang geduurd. Als ik echt eerlijk ben, is het nog steeds niet volledig afgerond. Het vraagt nog steeds heel veel van mezelf. Het sleept ook allemaal veel langer, dan dat ik ooit had kunnen denken. Het was zwaar om na 14 jaar alles plots alleen te moeten doen.
De hulp van familie en vrienden
Met de hulp van goede vrienden, en vooral van mijn ouders en de kinderen kwam ik er door. In het begin zag ik het echt niet meer en lag ik de eerste dagen in bed, zonder te eten, zonder nog maar een minuut buiten te komen. Ik ben nu nog steeds heel erg dankbaar voor alle steun en hulp in die toen verschrikkelijke periode. Als ik nu koppels zie lopen in de winkel, op straat of ergens anders dan denk ik wel eens; Ik hoop dat jullie dit nooit moeten meemaken.
De verandering
Als alleenstaande mama van vier kinderen (toen waren de meisjes 11 en 13 en de tweeling was 3) was het plots allemaal zo anders. Mijn oudste dochter nam zonder vragen de rol van tweede mama op zich, ze zorgde voor de jongeren, ze nam de verantwoordelijkheid op zich. Ze keerde zich volledig tegen haar papa. Ze wilde niets meer met hem te maken hebben. En ging alleen om de twee weekends mee naar hem, gewoon om voor haar zus en broers te kunnen blijven zorgen.
De weekends dat ik dan helemaal alleen was, vulde ik met uitgaan. Ik waande me soms echt een prille twintiger en gooide alle remmen los. Ik danste, date, kwam pas in de vroege uurtjes weer naar huis. Ik heb hier geen spijt van, ik had dat nodig op dat moment. Weg uit de realiteit, weg uit mijn rol als alleenstaande mama. Ik was nooit onverantwoordelijk, gewoon wat wilder dan in de week.
De impact
De weken, maanden, jaren gingen voorbij en eigenlijk hadden we het meestal best goed met ons vijven. Er waren natuurlijk wel momentjes dat er iemand het moeilijk had, verdrietig was. Oma en opa waren steeds dicht in de buurt om tranen te drogen en vragen te beantwoorden. Ik ging naar de psycholoog om vooral mijn zelfvertrouwen op te krikken.
Na 2 jaar..
Na bijna twee jaar had ik genoeg van het daten met het niet-plus papa materiaal. Ik ging bewuster “op zoek” naar een goede, nieuwe partner. Ik wist heel goed dat dit niet gemakkelijk zou worden. Want komaan, wie wil er nu een vrouw met vier kinderen?
Wordt vervolgd….
Foto credits: Kelly
