Bijzonder verhaal: Corina kreeg heftige bekkeninstabilteit

Vandaag deelt Corina haar bijzondere verhaal op de blog. Zij ontwikkelde tijdens de bevalling bekkeninstabiliteit en liep een gekneusd schaambeen op, met heftige pijn als gevolg. Lees mee voor dit ingrijpende verhaal hoe zij hiermee omging en hoe zij de ballen hoog hield.

Bijzonder verhaal: Corina kreeg bekkeninstabiliteit

Toen ik bijna 41 weken zwanger was, brak de dag van mijn bevalling aan. Het was 17.00 uur toen de verloskundige mij kwam strippen. Omdat ik al 3 cm ontsluiting had, vertelde ze dat ze bijna met 100% zekerheid kon zeggen dat het die nacht zou gaan gebeuren. We brachten ons dochtertje Milana naar mijn ouders en dronken daar nog wat. Ik voelde al behoorlijke steken, maar de verloskundige had gezegd dat ik wat stripweeën kon krijgen. Dit waren toch wel heftige stripweeën, dacht ik!

Om 21.00 uur braken mijn vliezen. We belden de verloskundige omdat de weeën al best snel na elkaar kwamen. Ze zei dat we nog even moesten wachten tot er 3 minuten tussen de weeën zaten. Nog geen half uur later was ze bij ons thuis en zette ze alles klaar. Ik was heel ontspannen. Ik had een muziekje opgezet en danste wat rond. Toen de weeën heftiger werden, ging ik onder de douche staan, dat hielp om het wat te verzachten.

>> LEES OOK: Pompoenplukken

Persweeën

Om 23.30 uur zat ik op 9 cm ontsluiting en kreeg ik persweeën. Ik mocht gaan persen, maar helaas lukte dat niet. Na 2 uur lang te hebben geperst, namen mijn weeën af. Omdat ik echt niet naar het ziekenhuis wilde, mocht ik het nog proberen zonder de persweeën. Maar er zat helemaal geen beweging in. Om 2.00 uur besloten we dan om toch maar naar het ziekenhuis te gaan. We renden naar beneden en sprongen de auto in. Omdat ik soms toch wat persweeën had, riep ik naar mijn man Patrick dat hij moest opschieten.

Doordat we zo snel vertrokken waren, was ik helemaal vergeten dat ik alleen een onderbroek en een hemdje droeg. Oeps! Zo moest ik dus het ziekenhuis in. Gelukkig kwam er gelijk een zuster die ons naar een kamer bracht. Bezweet kwam de verloskundige vervolgens de kamer in gerend. Bleek dat ik eigenlijk met haar had moeten meerijden, omdat ze bang was dat de baby in de auto geboren wou worden! Gelukkig wonen we nog geen 5 minuten van het ziekenhuis vandaan en waren we er dus op tijd geraakt.

Weeënopwekkers

Ik kreeg een infuus om de weeën op te wekken en vanaf dan moest ik wachten. Nog steeds zat ik op 9 cm ontsluiting. Om 3.00 uur mocht ik weer beginnen met persen. Helaas … Elke keer als ik perste, ging de hartslag van de baby omlaag. Opnieuw moest ik wachten en de weeën onderdrukken. Wat een verschrikkelijk gevoel was dat! Gelukkig hielpen drie verloskundigen en Patrick mij erdoorheen.

Om 4.00 uur mocht ik eindelijk weer gaan persen. De baby bleef achter een randje hangen en ze zagen dat hij op zijn zij lag. De verloskundige vertelde dat als het me nu niet ging lukken, ik een keizersnee zou krijgen. Dat wilde ik niet, dus perste ik zo hard als ik kon. Daar kwam eindelijk het hoofdje en zijn handje tegelijk! Maar ineens draaide de baby helemaal rond zijn as. Dit hadden de verloskundigen nog nooit meegemaakt. Ik mocht nog een keer persen en daar was hij eindelijk. Onze mooie Sef is geboren om 5.35 uur. Hij werd op mijn borst gelegd. Wat was hij mooi, precies zijn grote zus!

Naar huis?

Na 2 uur vroeg ik of we naar huis mochten. Ik was moe en wilde graag in mijn eigen bed slapen. Ik moest echter eerst een stukje kunnen lopen vooraleer ik naar huis mocht. Helaas lukte me dat niet. Er werd mij verteld dat het spierpijn was, dus ben ik meteen gaan oefenen. Toen ik liet zien dat ik gebukt achter een stoel, voetje voor voetje, kon lopen, mocht ik naar huis. Ik had heel veel pijn, maar hield me sterk omdat ik zo graag thuis wilde zijn.

>> LEES OOK: De tofste speelmatten

Bekkeninstabiliteit

Eenmaal thuis kwam de verloskundige langs. Ze zag meteen dat er iets niet goed was! Ik kon niet lopen en als ik naar het toilet moest, schuifelde ik leunend op een bureaustoel met heel veel pijn naar de wc. Ze liet iemand komen en die constateerde dat ik bekkeninstabiliteit had en een zwaar gekneusd schaambeen. Waarschijnlijk is dat gebeurd bij de geboorte, toen Sef een rondje draaide. Verschrikkelijk! Want nu moest Patrick alles alleen doen.

Gelukkig hadden we veel aan de kraamhulp. Ze bleef 10 dagen om ons te ondersteunen. Na 2 weken kon ik voetje voor voetje, met de benen wijd, lopen. Eindelijk kon ik even naar beneden en de tuin in! Een maand later liep ik nog steeds met mijn benen wijd, omdat het nog zo’n pijn deed. Patrick nam me soms mee met de auto om ergens wat te gaan drinken. Ik gaf er inmiddels al niks meer om dat de mensen naar me keken omdat ik raar liep. Ik was blij dat ik eindelijk eens buiten was.

Sef

Met Sef ging alles goed. Alleen kon hij niet naar rechts kijken. We zijn naar de fysio en de osteopaat gegaan. Ze vertelden dat het zo erg was dat het misschien blijvend was. We zijn hard met hem gaan oefenen en ik kan nu gelukkig zeggen dat er niks meer van te zien is.

Werken?

Omdat bij mij de pijn aanhield, ben ik naar een bekkenfysio gegaan. Ze vertelde dat ik te veel deed en rust moest houden, omdat de boel overbelast was. Helaas hielp dat niet. Die vreselijke pijn bleef maar duren. Ondertussen moest ik ook alweer aan het werk, maar dat ging niet. Dus belandde ik in een ziektewet.

De osteopaat van Sef vroeg of ze niet eens naar mij mocht kijken, omdat ze het niet normaal vond dat ik nog steeds zo’n pijn had. Ze kwam erachter dat er veel meer aan de hand was dan alleen bekkeninstabiliteit. In mijn rug zat een grote blokkade die waarschijnlijk door het persen kwam. Ze schrok ervan dat ik alles bij elkaar meer dan 5 uur had moeten persen. Blijkbaar mocht je normaal slechts 2 uur persen! Ook stond mijn bekken scheef en had ik vocht op mijn schaambeen en heiligbeen, een buikdiastase en nog wat kleine dingen. Ik kreeg het advies om rustig aan te doen en 2 à 3 x per dag gedurende maximaal 10 minuten te lopen. Pittig, met een peuter in huis! Gelukkig kreeg ik hulp van mijn moeder. Zij kwam elke week even schoonmaken en iets met Milana doen.

4 maanden later

Nu, 4 maanden later, kan ik eindelijk zeggen dat ik vooruitgang boek. De heftige pijn is weg en ik kan nu 30 minuten lopen zonder pijn. Ik vraag me soms af waarom ze mij zolang hebben laten doorgaan. Maar het is nu eenmaal gebeurd. Ik laat het los.

Ik kan niet wachten tot ik weer mag gaan werken, shoppen en vooral lekker gek doen en rennen met Milana. Wat mis ik dat. Even lekker stoeien op bed, dansen of een rondje door de stad doen en ergens wat gaan drinken. Mijn lieve meisje, wat is ze sterk en lief! En Patrick, mijn man, zorgt altijd voor ons zonder te klagen. Wat ben ik dankbaar!

Heb jij zelf ook een bijzonder verhaal? In welke vorm dan ook en lijkt het je leuk om dat met onze volgers te delen? Neem dan contact op via info@onlinelifestylemagazine.com

Benieuwd naar Corina? Ze heeft een mooie Instagramaccount die zeker de moeite waard is om te volgen. Dit is de link ernaar.