Kinderen hebben, dat is altijd mijn grootste wens geweest. Aangezien het met mannen en relaties niet echt wilde lukken, had ik ervoor gekozen om in mijn eentje kinderen op te voeden. Ik werd BAM, oftewel bewust alleenstaande mama! Via internet heb ik informatie gezocht en daar bleek ik ook een donor te kunnen vinden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik legde contact met mijn toekomstige donor. Wat spannend, zeg!
Tweeling van een donor
Nu ik de keuze gemaakt had om moeder te worden, wilde ik ook zo snel mogelijk zwanger worden. Eenmaal door de screening van het ziekenhuis kon mijn avontuur beginnen. Na twee pogingen was ik zwanger en wat bleek? Het was meteen een tweeling! Ik kon mijn geluk niet op. De zwangerschap liep niet helemaal zoals gewenst. Alle zwangerschapskwalen die je je kan indenken, heb ik gehad. Bovendien lagen beide kinderen in stuitligging, waardoor ik een geplande keizersnede kreeg. 
Wat erg mooi en bijzonder was, was dat mijn moeder gedurende de gehele zwangerschap bij me was, en dus ook bij de keizersnede. Ik had wel contact met de donor en toen de kinderen een paar dagen oud waren, heb ik dan ook laten weten dat ik moeder was geworden. Dat vond ik toch wel een spannend moment. Wat als …?
Heel veel broertjes en zusjes
Toen de kinderen anderhalf jaar oud waren, werd ik gebeld door het ziekenhuis. Mmm … Wat zouden ze willen? Ik kreeg te horen dat de voor mij betrouwbare donor niet helemaal eerlijk was geweest over het aantal donorkinderen. Uiteraard schrok ik daar wel van. Maar aan de andere kant was ik ook opgelucht. De kans dat hij mijn kinderen zou opeisen, was nu een stuk kleiner. Want ja, je kunt moeilijk 150 kinderen opeisen. Uiteraard schrok ik er ook wel een beetje van. Mijn familie vond het best lachwekkend. “Heb jij weer”, zeiden ze. Verder zagen we er nog niet zoveel problemen in. Ja, de kinderen moeten later bij een relatie wel zeker weten wie de biologische vader van hun partner is …
Ik werd ook wel een beetje nieuwsgierig naar al die broertjes en zusjes van mijn kinderen. Via Facebook kwam ik al snel in een aantal groepen terecht waarin dus inderdaad brusjes (broertjes en zusjes) zaten. Hoe bijzonder was dat dan! Ik vond het een meerwaarde voor mijn kinderen. We hebben een erg leuk contact en we hebben elkaar ook al een aantal keren ontmoet. Uiteraard kijken we of er gelijkenissen zijn tussen de kinderen en ja, die zijn er zeker. Niet alleen qua uiterlijk, we zien ook karaktertrekken die hetzelfde zijn. Mijn kinderen zijn inmiddels bijna vier jaar en ze weten heel goed wie hun donorpapa is. Ze kennen ook een aantal broertjes en zusjes. Zolang ik er met hen open over communiceer, zal het voor hen en voor mij geen probleem zijn.
