Bijzonder verhaal: Sientje kreeg een drieling

11 april 2018: de dag van de echo, de dag van de waarheid. De echo vond plaats op de verjaardag van mijn man Jos. Dat leek me vooraf wel een goed plan. Uiteindelijk werd het de dag waarop ons leven totaal veranderde en eveneens de dag waarop ik erachter kwam dat zelfs mijn man van slag te brengen is. Om 8.00 uur mochten we ons al melden. Op die manier konden we de rest van de dag nog genieten van Jos’ verjaardag en het eventuele goede nieuws. Nou, dat hebben we geweten! Het was een spannend moment, want hoewel ik wel wat misselijk en moe was, was ik er toch nog niet helemaal van overtuigd dat ik zwanger was. Ik had er eerlijk gezegd ook geen verstand van. Kom maar op, laten we beginnen, dacht ik!

“We zullen eens een kijkje nemen”, zei de echoscopiste. Wat volgde was een lange stilte. Ik keek Jos aan en wist eigenlijk al voldoende: dit zou niet positief worden. Op naar de volgende poging … Maar niets was minder waar! “Ik zie er drie”, zei ze. Drie? Drie wat? “Drie kindjes met allemaal een kloppend hartje.” Dit ga je niet menen! Drie? Hoe kan dat nou? Een drieling? Even waren we op die vroege ochtend allemaal van slag. Jawel, zelfs Jos. Terwijl de wachtkamer volstroomde met alle volgende afspraken, zaten wij nog vol verbazing te bekomen van het nieuws dat we net te horen hadden gekregen. Ja, we waren zwanger, en niet zo’n beetje ook! Na tien minuten stonden we met de echo in onze handen weer buiten. We kregen een drieling. Zei ze nou echt ‘drie’? Eerlijk gezegd dacht ik toen nog dat het allemaal wel zou meevallen en dat er vast ergens een foutje was gemaakt. Waarschijnlijk hielpen die gedachten me door deze bizarre tijd. Week na week bleef het nieuws echter hetzelfde. Het waren er echt drie, we kregen een drieling.

Iedereen aan wie ik het nieuws vertelde, viel stil, was vol verbazing en stelde allerlei vragen die ook wij nog niet konden beantwoorden. Hoe ga je dat doen met de auto? Wat voor kinderwagen ga je nemen? Hoe verloopt een zwangerschap van een drieling? Ik wist het niet en maar weinig mensen konden me vanuit hun eigen ervaring de juiste antwoorden geven. De weken gingen voorbij en al snel gaf mijn lichaam aan dat fulltime werken niet handig was. Bij de twintigwekenecho kregen we eindelijk te horen welk geslacht de kindjes hadden. “Als het maar geen drie meiden worden!” bleef ik steeds roepen. Drie meiden tegelijk in de puberteit, ik moest er niet aan denken. Iedereen kan nu vast al wel raden wat er gebeurde … We kregen een meisjesdrieling.

Voordat ik aan de zwangerschap begon, was ik fit en gezond. Alles liep prima. Misschien dat ik daarom ook wel dacht dat ik de zwangerschap lang zou volhouden. De gemiddelde draagtijd bij een drieling is 32 weken en ik was ervan overtuigd dat dat me wel moest lukken. Ik voelde me goed en onze meiden deden het prima. Op 27 weken en 5 dagen kreeg ik wat kwaaltjes die ik toch maar even liet checken. Tijdens de echo bleek dat ik 3 centimeter ontsluiting had … Stop eens even, lijf! Dit hebben we niet afgesproken! Maar hoe hard ik er ook tegen vocht, dit ging niet lang meer duren. Uiteindelijk heb ik het nog vier dagen volgehouden. Het waren vier belangrijke dagen, zeker voor de longrijping. Daarna wilden ze echt te graag komen kijken hoe het er buiten de buik van mama uitzag! 

Het was vrijdag 7 september rond 9.00 uur in de ochtend. Met 10 centimeter ontsluiting ging ik naar de operatiekamer. Ik had de wens om op natuurlijke wijze te bevallen. Uiteindelijk is dat iets wat de natuur zelf bepaalt, maar het werd me gegund. Om 10.01 uur kwam ons eerste meisje de hoek om kijken. Met elk drie minuten ertussen waren ze er alle drie om 10.07 uur. Veel te vroeg, maar oh zo welkom. Hallo lieve Tess, Janne en Pip, wat zijn jullie mooi!

Je kan Sientje volgen op Instagram via @drielingmoeder_sientje.