Afgelopen oktober kregen wij te maken met een nare situatie met brandwonden. Onze zoon, die toen anderhalf jaar oud was, had in een onbewaakt moment hete thee over zich heen getrokken. Hij heeft vervolgens een week in het brandwondencentrum gelegen.
Brandwonden
Op dinsdag past mijn moeder altijd bij ons thuis op als ik moet gaan werken. Zo ook die bewuste dag in oktober. Ze was er al vroeg en ik was mezelf nog aan het klaarmaken. Ik was boven en hoorde beneden ineens een harde klap. Twee seconden later riep mijn moeder met paniek in haar stem mijn naam. Ik rende de trap af en vond mijn zoontje hysterisch krijsend en mijn moeder in paniek rondlopend. Mijn moeder bleef maar roepen: “Bel 112!” Ik wist niet wat er gebeurd was dus ik was in eerste instantie nog vrij rustig. Mijn moeder vertelde dat hij de kop thee, die netjes hoog op de vensterbank stond en waar hij normaal niet bij kan, over zich heen had getrokken. Ze waren samen aan het spelen en toen mijn moeder zich omdraaide om een ander stuk speelgoed te pakken, was het gebeurd.
112
Mijn zoontje kon alleen maar hysterisch schreeuwen en krabde heel hard over zijn borstkas. Ik trok zijn kleren uit en zag dat al zijn huid weg was. Van zijn kin tot aan zijn navel was een groot rood stuk huid te zien, waar de vellen aanhingen. Ik vraag mijn moeder om 112 te bellen en ga intussen met hem naar boven, naar het bad. Ik zet hem erin en laat het water over zijn borst en buik lopen. Dit doet hem zo’n zeer dat hij in mn nek kruipt, dus ik zit half voorover gebogen over het bad met de douchekop tussen ons in.
De ambulance was er binnen vijf minuten. Het geluid van de sirene gaf me zo’n opluchting. Ik was heel rustig en handelde haast op automatische piloot. Mijn emotie stond letterlijk uit. Maar toen ik hoorde dat er bijna hulp was, was ik opgelucht. Ineens stonden er vier hulpverleners om ons heen. Twee ambulanciers en twee politieagenten. Mijn zoontje kreeg gelijk pijnstilling en ik moest blijven koelen. De pijnstilling maakte hem rustiger waardoor het koelen beter ging. Na het koelen gingen we gelijk in de ambulance naar het ziekenhuis in Breda. Hij was zo moe van de pijn en het huilen dat hij gelijk in slaap viel op de draagberrie.
Brandwondencentrum Rotterdam
In het ziekenhuis gaven ze aan dat de brandwonden te groot was voor hen. Ze hadden het brandwondencentrum in Rotterdam al verwittigd dat we daarheen zouden komen. Tot dan was ik heel rustig en emotieloos gebleven. Maar toen ze daar nog even snel een infuus gingen plaatsen en mijn zoontje weer keihard ging schreeuwen, brak ik en kwamen de tranen. We gingen snel met dezelfde ambulance naar Rotterdam waar een team van zeven mensen klaarstond om hem te helpen. Inmiddels was hij zo high van alle pijnstilling dat hij het allemaal wel prima vond. Hij bleek voor 18% verbrand te zijn en ze wilden hem drie nachtjes in het centrum houden. Daarna konden we weer naar huis, werd gezegd.
Hij werd helemaal verbonden en kreeg een gele ziekenhuispyjama aan. Ik moest te allen tijde een pak aan om infecties te voorkomen. Wat me nog het meest verbaasde, was dat hij daarna lekker ging spelen in de speelkamer, alsof er niets gebeurd was. Kinderen zijn zo flexibel. Niet veel later kwam mijn man en we hebben met elkaar de dag daar doorgebracht. Slechts één ouder mocht blijven slapen, dus ik bleef en hij ging iedere avond naar huis. Mijn zoontje kreeg in de nachten die volgden steeds hoge koorts door de grote wonden. Ze dachten zelfs even aan een longontsteking, maar dat was gelukkig niet het geval. Die nachten duurden voor mijn gevoel echt een eeuwigheid. De hele nacht liep ik rondjes met hem in de kamer. Ik zong liedjes omdat hij door de koorts alleen maar kon huilen. Na een dag of vier ging het iets beter, maar we mochten nog niet naar huis.
Verbandwissel
Om de dag moest zijn verband worden verschoond. Ik kan me de geur van het wondvocht in het verband nog steeds voor de geest halen. Zo penetrant en vies dat ik er soms bijna van moest kokhalzen. De verbandwissel werd uitgevoerd in een speciaal voor kinderen ingerichte verbandkamer. Er was een groot scherm om tv op af te spelen en een pedagogisch medewerker om hem af te leiden met bijvoorbeeld bellenblaas. Desondanks bleef het nog altijd een rotklus en deed het hem veel zeer. Gelukkig kreeg hij van tevoren morfine, waar hij helemaal stoned van werd. Dat was voor ons wel weer even een momentje om te lachen.
Verder doodden we de tijd in het ziekenhuis met over de gang fietsen, spelen in de speelkamer en veel naar Bumba kijken. Naar buiten mochten we helaas niet in verband met infectiegevaar. Na een week mochten we eindelijk naar huis en moesten we nog twee per week langskomen voor de verbandwissel. Eenmaal thuis herstelde hij snel van zijn brandwonden. De pijn werd minder, maar in de plaats daarvan kwam de jeuk. Die vond hij bijna nog erger dan de pijn. Lang leve medicijnen tegen jeuk, want die hielpen al snel.
Drakenlitteken
Inmiddels zijn we acht maanden verder en gaat het heel goed met hem. De dokters konden van tevoren niet inschatten hoe zijn brandwonden zou genezen en wat je er nog van zou zien in de toekomst. Maar gelukkig valt het goed mee. Er is nog één litteken te zien van ongeveer 2 bij 1 centimeter, en dat is alles. Hij heeft geen pijn meer. Zijn litteken hoort nu bij hem en zal vast een stoer verhaal opleveren op school later. Iets met een gevecht met een draak, of zoiets.
