Vandaag deelt Chantal haar verhaal met ons op de blog. Na het slechte nieuws om niet natuurlijk zwanger te kunnen worden. Toch werd zij onverwachts op natuurlijk wijze zwanger. Na een perfecte zwangerschap werd de bevalling des te heftiger. Zo scheurde haar bekkenbodemspier af en kreeg zij een zenuwbeschadiging. Iets wat heel zeldzaam is en dus wisten de specialisten hier ook weinig raad mee. Een revalidatietraject zal volgen. Chantal stelt zich eerst aan ons voor.
Even voorstellen: Chantal
Ik ben Chantal, 31 jaar en mama van onze geweldige dochter JAILEY. Mijn verhaal begon ongeveer 4 jaar geleden. Ik stopte met de pil… Na maanden bleef mijn eerste menstruatie uit, dus werd het tijd voor een bezoekje aan de dokter. Om dit verhaal even kort te maken: het zou niet lukken om spontaan zwanger te raken. De dokter vertelde dat het via de weg van ivf zou gaan gebeuren. We besloten het even te laten, want dat zagen wij echt niet zitten!
Toch bleef het wel door ons hoofd spoken, want ondertussen bleef een natuurlijke zwangerschap uit.
Het nieuws delen met vrienden
Op kraambezoek bij vrienden kwamen de emoties los en we gingen met hen in gesprek over onze situatie. Uit dat gesprek kwam de privékliniek ter sprake. Ik was meteen enthousiast, ik zag het weer helemaal zitten! Dit paste helemaal bij ons. Wat was ik zenuwachtig om een afspraak te maken, maar ook blij! Ik voelde dat het helemaal zou goedkomen!
Eenmaal in de privékliniek bleek ik voor de eerste keer een eisprong te hebben gehad. Die had ik al die tijd nooit gehad… Wow, geweldig nieuws!
Er werd besloten om de cyclus een maand te volgen en met succes: het eitje werd bevrucht!!!
Zwanger
Zwanger! Een super zwangerschap heb ik gehad. Ik had nergens last van, ik heb zelfs tot de laatste 4 weken gewerkt in het kappersvak! Dat is vrij uniek omdat het zwaar werk is. Na 40 weken was er nog steeds geen baby… Ik had het wel gehad met die buik. Van mij mocht ze komen!
Na 41,5 week begonnen de weeën, om precies te zijn op 15 november 2015 om 03.15 uur. Het waren meteen rugweeën en ze waren behoorlijk heftig. Om 08.15 uur was het zover om naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig maar, want het kon niet snel genoeg voorbij zijn! Wat een pijn heb ik gehad van die rugweeën. Ik kon niet zitten of liggen. Alleen maar lopen, lopen en nog eens lopen.
Persen
Uiteindelijk mocht ik persen, maar het liep allemaal niet soepel. Daarom ben ik van het geboortehuis overgedragen aan het ziekenhuis. Infuus, weeënopwekkers en weet ik veel wat nog meer om alles voorspoedig te laten lopen. Het werd uiteindelijk een knip en als dat niet zou helpen een spoedkeizersnee. Het bleef bij de knip. Achteraf zeiden ze dat het een superzware bevalling was geweest. Zo voelde het voor mij ook!
Daar was ons mooie meisje van 3205 gram. Wat een mooi gewicht! Dat was ook het moment dat ons leven voorgoed veranderde.
Slecht nieuws
Na heel veel pijn, vervelende dingen en heel veel ziekenhuisbezoeken verder is er geen goed nieuws voor mijzelf… Ik heb aan mijn bevalling een zenuwbeschadiging, genaamd ‘nervus pudendus’, overgehouden. Én een afgescheurde bekkenbodemspier.
Dit is zo zeldzaam dat men er weinig raad mee weet. Uiteindelijk zit ik wel bij een dokter die er gespecialiseerd in is, maar het is allebei blijvende schade…
2de Revalidatieperiode
Nu zit ik in mijn tweede revalidatietraject. Ik heb even twee weken ‘rust gehad’ voordat ik aan het tweede deel ben begonnen. Het is elke dag opnieuw hetzelfde liedje: veel pijn en zware medicatie, waardoor ik overigens niet mag autorijden. Ik kan niet lang staan, niet lang lopen en eigenlijk ook niet fietsen, maar daar heb ik me overheen gezet. Ik heb ondertussen ook een elektrische fiets. Prettig is fietsen niet, maar ik kan in ieder geval wel weg. Anders komen de muren helemaal op me af! Voor daagjes weg heb ik een rolstoel. Het was een hele stap voor mij. Je moet je leven zo aanpassen. Alles wat normaal is, dat bestaat voor ons niet meer… Ik zit nu in het gevecht met de acceptatie… een heel moeilijk iets!
De roze wolk?
Een roze wolk heb ik niet gehad. De eerste weken kon ik mijn dochtertje niet zelf verzorgen…
Ik kon niet alleen thuis zijn, constant had ik hulp nodig. Daar heb ik nog steeds heel veel moeite mee, want de kraamtijd komt nooit meer terug. Ik weet niet hoe de toekomst gaat lopen. De dokter kan er ook niets over zeggen. We zullen zien wat de toekomst brengt voor ons. Het is allemaal afwachten, de pijn zal altijd blijven, alleen (heel erg raar) ‘wen je eraan’.
Gelukkig hebben we een supermakkelijke dochter en heb ik een geweldige man die me overal in helpt en steunt! Maar het enigste wat ik eigenlijk wil, is teruggaan naar mijn oude leven. Ik had nooit gedacht dat ons leven na een bevalling zo zou eindigen!
