Bijzonder verhaal: Anouk

Anouk had net haar oude huis verkocht en ze woonde tijdelijk bij haar schoonouders op zolder. Zicht op een nieuwe woning was er wel, maar niet op korte termijn. Toen ze haar spiraaltje liet verwijderen, dacht ze dat het wel een aantal maanden zou duren vooraleer ze effectief zwanger zou worden. Maar dat had ze dan verkeerd gedacht…

Kleine disclaimer vooraf: ik weet dat wij enorme geluksvogels zijn geweest, omdat wij zo vreselijk snel in verwachting waren van onze zoon Ticho (toen nog Henk). Dat neemt echter niet weg dat het qua timing – voor zover je daar natuurlijk van mag spreken – niet ideaal was. Bovendien is het nierpel om een huis te bouwen met een dikke buik.

Project Droomhuis

We woonden in een prachtig appartement aan het water. Keken we naar buiten, dan zagen we de skyline van Dordrecht, het scheepvaartverkeer op de Merwede én het drierivierenpunt. Toch wilden we graag verhuizen. Ten eerste omdat we als droom hadden om ooit ons eigen huis te bouwen en ten tweede omdat het appartement aan de rivier geen ruimte had voor eventuele kinderen. Toen we de kans kregen om een prachtig stuk grond te kopen en hier ons droomhuis op te bouwen, was de keuze snel gemaakt.

Appartement

Het appartement ging in de verkoop en wij begonnen met al het voorbereidende werk voor #projectdroomhuis. Ons mooie plekje werd snel verkocht, maar de start van de bouw liet – door allerlei procedures – nog even op zich wachten. Gelukkig konden we tijdelijk bij mijn schoonouders intrekken.

De kinderwens van Anouk

Natuurlijk spraken we thuis regelmatig over het krijgen van kinderen. Heel graag, als het ons gegeven was. Maar we wilden écht wachten tot we alles op orde zouden hebben. Allebei een vaste baan, een fatsoenlijk inkomen én een huis. Omdat een zwangerschap meestal niet binnen twee weken geregeld is, begonnen we er vast mee terwijl dat laatste puntje van de to-do-list (een huis) nog open stond.

3 weken..

En toen duurde het om precies te zijn drie weken voordat ik een positieve test in mijn handen had. Drie weken! Een combinatie van blijdschap en paniek overviel me enorm. Want hoe moest dat nu? We hadden een zolderkamer en een stuk grond zonder huis of iets wat daarop lijkt. Hoe gaan we zorgen dat er over negen maanden een fatsoenlijke babykamer is?!

De bouw

Op de dag dat wij onze allereerste echo hadden, gingen tevens de heipalen de grond in. Aan het einde van die dag vertelden wij onze ouders dat er een baby op komst was – we waren toen bijna zeven weken zwanger – en dat was het startsein voor een hectische periode. Helaas had ik enorm veel last van zwangerschapsmisselijkheid en dat maakte de situatie er niet veel makkelijker op.

Vanaf week 5

Vanaf week 5 tot mijn verlof heb ik bijna dagelijks (meerdere keren) gespuugd. Terwijl ik al mijn energie gebruikte voor het volhouden van mijn werk en het broeden van een baby, werkte Robert, zijn ouders, broers, vrienden en kennissen zich tien (eigenlijk duizend) slagen in de rondte. Ik kan niet eens in woorden uitdrukken hoe belangrijk al die hulp was. Van vrienden die de badkamer kwamen voegen tot vriendinnen die de babykamer in elkaar knalden en van moeders met koffie tot kennissen met een stofzuiger. De bouw verliep gelukkig redelijk voorspoedig en het is ons gelukt om (redelijk) ruim voor de bevalling onze intrek te nemen in #projectdroomhuis.

Eindelijk verhuizen

Ik ben mijn schoonouders nog steeds heel dankbaar voor het fijne plekje dat we bij ze hadden. Toch was ik zo intens gelukkig op de dag dat we gingen verhuizen. Eindelijk, na al die maanden van stress, gedoe, tamelijk eenzame avondjes – want manlief was altijd aan het klussen –, spugen op zolder en hopen dat de baby niet wat eerder zou komen, was het ein-de-lijk zover! Wederom met behulp van ontelbaar veel lieve vrienden en vriendinnen werd ons huis voorzien van meubels en kasten en met een zwangerschap van 35 weken sliepen we – na acht maanden op zolder – eindelijk in ons huis. Het was het allemaal waard, maar ik zou iedereen afraden om een eigen huis te (laten) bouwen als je in verwachting bent. Neem maar van mij aan dat het je tien jaar van je leven kost.

En nu?

Na de verhuis, tijdens mijn verlof maar nog voor de geboorte van onze zoon, had ik bijna dagelijks klusjesmannen over de vloer. Daar was ik op een gegeven moment helemaal klaar mee, want ik lag in formaatje kamerolifant op de bank. Ik wilde gewoon even geen (onbekende) mensen meer om me heen en een beetje cocoonen. Dat is immers wat zwangere vrouwen doen, toch?

Kluswerk laten liggen?

Vanaf het moment dat ik dat aangaf lag al het kluswerk in en rondom het huis dus stil. Eigenlijk zijn we pas sinds een paar weekjes langzaam maar zeker weer dingen aan het oppakken. De inloopkast is klaar en alle dozen met kleding zijn uitgepakt, de wc is afgekit en er wordt hard gewerkt aan de tuin. Het lijstje met klusjes is nog steeds eindeloos, maar nu hebben we gelukkig geen haast en kan ik met een eigen dak boven mijn hoofd volop genieten van ons zoontje!

Deze foto is gemaakt op 14 april. Ik was toen bijna twaalf weken in verwachting. Kun je je voorstellen dat er binnen vijfentwintig weken een huis moest staan op de plek waar nu alleen nog maar de muren van de kelder te zien zijn?

De muren

Op 29 april ziet het er allemaal al heel anders uit. Er wordt hard gewerkt aan de muren van de woonkamer en de keuken.
Op de plek waar wij hier staan is uiteindelijk de kinderkamer gekomen. Deze foto postte ik toentertijd op Instagram en schreef daarbij: “Een kleine inspectie van de babykamer. “ Ik weet nog dat we er toen wat lacherig over deden, maar ik was hier al ruim zeventien weken zwanger en het enige wat ik voelde, was paniek.
Kijk, now we’re talking. Dit is de situatie op 28 juni en het begint eindelijk op een echt huis te lijken.

Biertje?

Een biertje voor de mannen, want de dakpannen liggen erop. Ook hier kregen we heel veel hulp bij en – ik kan het niet vaak genoeg herhalen – daar ben ik zo zo zo blij mee!
Zie je die paal? Die moest je in klauteren om bij de voordeur te komen. Ik was inmiddels wel wat gewend dus draaide mijn hand er niet meer voor om, maar toen mijn moeder mij op een gegeven moment (lees: met 28 weken) vertelde dat het niet zo’n heel goed plan was met die dikke pens, is er een noodtrappetje voor me gebouwd. Lief hé?
We blijven nog even in de trappen. Ook binnen werd er speciaal voor deze zwangere Trudie een noodtrap gemaakt. Van de begane grond moest je namelijk met een ladder naar de eerste verdieping. Normaliter niet zo’n probleem, maar deze foto is gemaakt toen ik ruim 32 weken in verwachting was en mijn acrobatisch vermogen was toen niet echt meer om over naar huis te schrijven.

De babykamer

Ja, de babykamer. Daar moest nog heel veel gebeuren. Uiteindelijk hebben we enkel een muur blauw geverfd en de broodnodige meubeltjes neergezet en tot op de dag vandaag is dat de situatie. Deze zomer ga ik het kamertje eens even goed aanpakken en er echt wat leuks van maken.
Op zaterdagochtend kwam er een grote groep meiden naar ons huis en een paar uur laten hadden ze alles in elkaar gezet. Van kasten in de woonkamer tot kledingkasten en van de commode tot ledikant. Ook met schoonmaken en opruimen waren er veel helpende handjes. Ik had inmiddels eindelijk verlof, dus kon ook mooi op mijn dooie akkertje door het huis schuifelen.

De ladder

Remember die noodtrap bij de voordeur die in plaats van de klimpaal kwam? Dat was deze ladder. Deze foto maakte ik begin oktober en ik was 27 oktober uitgerekend. Toen de verloskundige die dag langskwam voor controle en met ogen zo groot als schoteltjes naar deze bijzondere entree keek – en zich waarschijnlijk inbeeldde hoe die dikke buik omhoog klom –, realiseerde ik me dat mijn hormonen en ik daar met spoed een fatsoenlijke trap wilden.
Na een zwangerschap van ruim 41 weken werd onze zoon geboren. Helemaal gezond, alles erop en eraan, puur geluk en helemaal perfect. Hij was het allemaal meer dan waard en ik ben heel gelukkig met ons huisje, boompje, kindje.

Fotocredits: Eigendom van Anouk