Bijzonder verhaal: Amanda’s zoontje kreeg een hersenbloeding

14 augustus 2012. Het is een dag die ik nooit meer zal vergeten. De dag waarop ik de wereld onder mijn voeten compleet voelde wegvallen door een hersenbloeding. Het was namelijk de dag waarop ik mijn zoontje Djairo bijna verloor. Ik herinner het me nog alsof het gisteren was. Djairo was een vrolijke jongen van 8,5 maanden waar eigenlijk nooit iets mee aan de hand was. Hij was nooit ziek en was een hele lieve en makkelijke baby. Tot op die ene dag in augustus …

Blauwe lippen

Ik was samen met hem leuk aan het spelen in de woonkamer. Ineens begon hij keihard te huilen. Hij was ontroostbaar en compleet overstuur. Ik woonde nog bij mijn ouders en mijn vader stelde voor dat ik hem op bed zou leggen, omdat hij waarschijnlijk gewoon moe was. Toch had ik ergens het gevoel dat er iets niet klopte. Mijn vader is echter nogal een moeilijk persoon, dus ik luisterde toch naar hem. Even was het stil, tot ik een heel klein, zielig huiltje hoorde. Ik ging even bij hem kijken. Mijn zoontje had zichzelf helemaal ondergespuugd. Toen ik hem uit bed tilde, voelde ik hem slap worden in mijn armen. Hij kreeg ook blauwe lippen en zag er grauw uit. In paniek belde ik mijn moeder: “Mama, er is iets mis met Djairo!”, schreeuwde ik door de telefoon. Mijn moeder zei dat ik naar de buren moest lopen.

112

Mijn buurvrouw had toevallig een vriendin op bezoek die verpleegkundige was. Ze kwam even naar hem kijken. Toen ze mijn zoontje vastpakte, merkte ze dat hij niet bij bewustzijn was. “Bel meteen 112!” zei ze. Ik was zo in paniek dat het me niet lukte om het juiste nummer in te geven. Daarom liet ik mijn buurvrouw bellen. De ambulance en de politie waren er in geen tijd. Djairo werd aan de monitor gelegd, maar ze vonden niet meteen wat hem mankeerde. Vervolgens kwam er nog een tweede ambulance en ook een traumahelikopter. Er gebeurde zoveel tegelijkertijd. Ik kan het me niet meer allemaal precies herinneren …

Hersenbloeding

Dit alles leek een eeuwigheid te duren. En wat vond ik het verschrikkelijk! Al die mensen die buiten stonden te kijken, filmen, fotograferen … Noem het maar op. Het ging hier wel om een mensenleven! Uiteindelijk zijn we met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Gelukkig waren we er snel. Er werden meteen enkele testen gedaan, en die waren goed. Ze wilden nog een MRI-scan doen om een eventueel waterhoofdje uit te sluiten. Hij was nog geen 10 minuten binnen toen er een zuster naar me toekwam. “Mevrouw, uw kindje heeft een grote hersenbloeding in zijn hoofd!” Op dat moment zakte ik door mijn benen. Ik schreeuwde alleen maar: “Mijn kindje, mijn kindje!” Ik was zo bang!

Operatie

Djairo had een grote bloeding in de linkerkant van zijn hoofdje door bloedvaten die niet goed ontwikkeld waren. Hij moest geopereerd worden. We waren rond half 2 in het ziekenhuis en om kwart over 8 werd hij opgehaald voor de operatie. Die uren leken een eeuwigheid te duren. Ik was zo bang. Het gesprek met de artsen vergeet ik ook nooit meer: ”Mevrouw, we hebben uw toestemming nodig voor een operatie. Er zijn risico’s aan verbonden. Uw zoontje kan verlamd raken aan de rechterkant of zelfs komen te overlijden.” Ik zei: ”Doe wat jullie kunnen doen.” Want als ik niks zou doen, zou hij er niet meer zijn. De operatie duurde ongeveer zes uur. Zes lange uren bracht ik in onzekerheid door. Gelukkig ging de operatie goed. Nu was het verder afwachten hoe hij zou reageren en of hij er schade aan had overgehouden. De eerste dag was hij nog heel huilerig en suf. Logisch ook, door al die pijn. Daarna ging zijn herstel best vlot. 

Superheld

Mijn zoon is voor mij een superheld. Hij is zo goed en sterk dat hij alles heeft overwonnen. Hij is volledig hersteld, maar heeft een groot litteken op zijn hoofd. Maar als dat dat het ergste is, dan is dat maar zo. Want het laat zien dat hij een vechter is! 

Djairo, mama houdt superveel van jou!