Al enkele jaren had ik te kampen ernstige vermoeidheidsklachten. Ik kwam heel wat kilo’s aan, had altijd pijn en ik had voortdurend stemmingswisselingen. Wat was er toch met mij aan de hand? Kon het mijn schildklier zijn? Ik was ook al een tijdje heel erg gefocust op mezelf en op mijn lichaam. Als ik in de spiegel keek, kon ik wel huilen. Waarom kwam ik zoveel aan? Ik at gewoon normaal, niets geks. Waren het dan toch nog zwangerschapskilo’s? En dat was nog niet alles. Ook mentaal ging het niet goed met me. Ik zat in een depressie soms werd ik gewoon gek van mezelf. Ik was ook zo vreselijk moe. Ik kon wel hele dagen slapen. Bovendien was de pijn bij momenten echt niet te houden.
LEES OOK: Schoenen van Red-Rag. Een tip voor de feestdagen
Schildklier
Door dat alles had ik het gevoel dat ik faalde als moeder. Ik wilde die leuke moeder zijn die alles kon. Maar dat lukte gewoon niet. Na een tijd durfde ik eindelijk de stap naar de dokter te zetten. Ik deed mijn verhaal en de dokter besloot om bloed te trekken. Drie dagen later mocht ik bellen voor het resultaat. Die middag werd ik echter al zelf gebeld door de dokter. Het zweet brak me uit, zou er iets ernstigs zijn? De dokter vertelde dat ik een tekort had aan vitamines B en D. Oh, was dat alles? Dat viel best mee … Hij vertelde me echter ook dat de waarden van mijn schildklier niet in orde waren. Ik moest onmiddellijk medicatie beginnen te slikken. “Dus mijn schildklier is ontregeld?” vroeg ik. “Nee, mevrouw, hij werkt helemaal niet meer.”
Daar sta je dan. Ik begon midden in de woonkamer te huilen. “Met medicatie valt er wel mee te leven”, ging de dokter verder. Toch leek het voor mij even alsof mijn leven voorbij was. Welke gevolgen zou dit hebben? De dokter legde me nog verder uit wat het allemaal inhield, en dat was toch niet niks. Je schildklier regelt immers alles in je lichaam. Toch voelde ik me aan de andere kant ook wel opgelucht. Eindelijk wist ik wat er met me aan de hand was. Maar het idee dat ik de rest van mijn leven medicijnen zou moeten slikken, vond ik wel eng. Mijn grootste vraag was dan ook: zal ik me weer beter geen voelen?
Schuldgevoel
Inmiddels zijn we twee jaar verder en ik voel me nog steeds niet goed. Soms zijn er dagen dat ik helemaal niets kan, maar ik heb ook goede dagen. En daar maak ik volop gebruik van. Ik heb bovendien een schuldgevoel naar mijn kinderen toe. Ik wil zoveel meer voor hen kunnen zijn … Zij zijn dan ook de reden dat ik blijf doorgaan. Een lach van hen, daar kan niks of niemand tegenop.
Maar er zijn ook dingen die mij ontzettend kwetsen. Zo krijg ik heel weinig steun van de mensen in mijn omgeving en ik stoot ook op heel wat onbegrip. Hoe kan het dat iemand die zo jong is niet kan werken of niet naar school gaat? Ik heb daar niet zelf voor gekozen hoor … Het maakt me ook verdrietig als mensen me dik of lui noemen. Ik ben die vooroordelen gewoon zat. Mensen kunnen zo gemeen zijn, maar mij krijgen ze niet klein. Ik ga gewoon verder, met een lach op mijn gezicht. En in de hoop dat alles op een dag beter zal zijn. Maar samen met mijn kinderen kan ik hoe dan ook de hele wereld aan!
* Omdat Amber anoniem wil blijven, vertelt ze haar verhaal onder een fictieve naam.
