Mijn vader is machinist. Jarenlang bij de NS, daarna jaren op de Thalys, en nu weer op de gewone, OerHollandsche trein. Misschien reis je weleens met hem mee…

Dertig jaar op de rails is leuk.
Het werk is afwisselend, je komt nog eens ergens en je hebt een grote verantwoordelijkheid.
Niet alleen voor de mensen in je trein, maar ook voor de mensen om je trein.

Na dertig jaar treinen, heeft mijn vader genoeg dingen gezien waar de meeste normale mensen een levenslang trauma aan overhouden.
Sommige mensen kiezen ervoor hun leven op het spoor te beëindigen.
Andere mensen hebben haast en nemen daardoor stomme beslissingen. Negeren een spoorboom, lichten of waarschuwingen.

Toen ik 10 was overleed mijn paardrijgenootje doordat ze op weg naar school door een trein werd geschept.
Het spoor doorkruist vele levens, soms met fatale afloop.

Deze morgen appt mijn vader over een ongeluk bij het station in Oss.
Een bakfiets met kindjes van een opvang is onder de trein gekomen.
Er zijn 4 kindjes overleden en een volwassene en kindje zwaargewond.
Hij is er stil van, ook al betreft het een collega en niet hijzelf die dit klote-ongeluk moet meemaken.

Vele wegen en sporen doorkruisen onze paden.
Onze levens, als we op weg zijn naar onze bestemming.
Een trein komt tot stilstand, net als 4 levens.
Een hart slaat over, van schrik.
Je zal maar moeten uitstappen, uit je cabine. Samen met de conducteur.
Teruglopen over het spoor.
Om te moeten zien hoe het spoor ook levens kan beëindigen.

Je zal maar op weg zijn, of net op je bestemming.
Je zal maar “gewoon” een dagje aan het werk zijn.
Je zal maar bezoek krijgen van 2 familierechercheurs.
Je zal maar moeten horen dat het spoor ook het eindstation van het leven van jouw geliefde kind is.

En wat als je in de schoenen staat van de vrouw die net begonnen is aan haar werkdag.
Zoals alle andere dagen.
Een stukje op de fiets, de kinderen wegbrengen.
Zo gewoon. Het zonnetje op je wangen en je haren in de wind.
Om met een fatale klap, in een totale nachtmerrie te belanden.

Je zal maar opgeroepen worden, op je mobilofoon, je mobieltje of in je dienstwagen.
Met de melding dat je met grote spoed naar de spoorwegovergang moet.
Met lood in je werkschoenen.
Met de wilskracht en de moed om te helpen waar je kan…

Alleen maar slachtoffers.
Alleen maar gewone mensen op weg.
Niet wetende dat de weg doodlopend is.
Dat het eindpunt is bereikt.

Dit artikel is geschreven voor Eve- Createurdetexteur.

2 Comments on Wanneer Nederland zwart kleurt..

Comments are closed.