Wanneer je zwanger bent, gaan de meeste mensen ervan uit dat je op een roze wolk zit. Maar helaas is dit niet bij iedereen het geval. Zo ook bij Kelly. Zij kwam in een rollercoaster terecht en viel van de ene in de andere ellende. Lees mee voor haar bijzonder verhaal. 

>> Tip: Weekvlog 3

Bijzonder verhaal: rollercoaster van Kelly

Mijn naam is Kelly, ik ben 25 jaar en moeder van een prachtige tweeling. Graag deel ik het verhaal over mijn zwangerschap. Ik maakte veel tegenslagen mee, maar desondanks zijn mijn wondertjes gelukkig gezond en wel ter wereld gekomen. Al kwamen ze wel acht weken te vroeg!

Positieve zwangerschapstest

Het was februari en ik was zoals altijd aan het werk. Ik begon elke dag vroeg, dus de vermoeidheid deed me nog niks vermoeden. Mijn collega kwam me gedag zeggen en vertelde me dat ze erachter gekomen was dat ze zwanger was, heel onverwacht en niet gepland. Omdat ik haar graag wou verrassen, ben ik na mijn werk op pad gegaan om een cadeau voor haar te zoeken. Tijdens het winkelen voelde ik me beroerd en merkte ik dat mijn borsten heel gevoelig waren. Ik had een wisselende cyclus, maar ik dacht: laat ik toch even een zwangerschapstest meenemen. Het zou tenslotte zomaar kunnen!

Toen ik eindelijk weer thuis was, moest ik nodig plassen. Dus ik besloot om de zwangerschapstest maar meteen te doen. Vijf minuten later kon ik mijn ogen niet geloven. De test was positief! Ik heb meteen mijn collega opgebeld en haar verteld dat we samen zwanger waren. Ook ben ik meteen gaan informeren bij de verloskundige en ik kreeg ik een afspraak op 27 maart 2015.

Het wachten duurde nog vier weken en ik was erg zenuwachtig. Zal alles wel goed zijn? Klopt het hartje wel? Omdat mijn oom op dat moment een tweeling verwachtte, hoopte ik natuurlijk ook dat het maar één kindje was, haha.

Eerste echo

De dag was aangebroken. Eindelijk kreeg ik mijn eerste echo en wat was het spannend! Alle controllers waren goed. Ze zagen een prachtig kindje met een mooie hartslag. En ik zou ongeveer negen weken zwanger zijn. Dat dachten ze tenminste. Vier weken later moest ik terugkomen voor mijn twaalfwekenecho. Mijn toenmalige vriend ging mee, want hij wou tenslotte zijn kindje zien. Na wat voorbereidingen ging het licht uit en begon de echo. Terwijl de verloskundige naar het scherm keek, hoorde ik haar fluisteren met haar collega. Ik zocht er verder niks achter.

Opeens viel er een stilte en toen werd ik bang. Zou het dan toch niet goed gaan? De verloskundige vroeg mijn vriend te gaan zitten. En daar kwam dan de verrassende mededeling: we kregen niet een, maar twee wondertjes. Ze vonden het alleen spannend dat ze geen vliesje konden vinden. Dat kon immers duiden op een “momo-tweeling”, een monochoriale monoamniotische tweeling. Zo’n tweeling deelt de placenta en de vruchtzak. We kregen meteen een spoedafspraak bij de gynaecoloog.

>> LEES OOK: Instagram, de plaats om leuke webshops te ontdekken

Eerste bezoek gynaecoloog

Dit was een spannend bezoek, want nu kwam er bevestiging. Ging dit een spannende zwangerschap worden met iedere twee weken een echo? Of zat er toch een vliesje? Helaas moesten ze concluderen dat er geen vliesje was en dat de kindjes dus alles samen deelden. Maar de groei zag er goed uit.

Na dit bezoek kwam ik om de twee weken bij de gynaecoloog. Op zestien weken was al duidelijk te zien dat we twee kleine meisjes konden verwachten. En ik wist het al, moedergevoel ;-). Maar tijdens deze echo werd ik doorgestuurd naar het LUMC in leiden.

24 weken

Ik herinner me nog goed dat de 24-wekenecho op een maandag was, om 9 uur. De echo op zich was goed, maar er was een groeiverschil te zien. En omdat ze op 26 weken al mogen ingrijpen, wouden ze me laten opnemen om de kindjes vaker te controleren en ervoor te zorgen dat er geen dipjes zouden zijn. Zouden die er wel zijn, dan konden ze meteen de keizersnede uitvoeren. Een keizersnede was sowieso al noodzaak, want bij een natuurlijke bevalling konden de kindjes in de knoop raken met de navelstrengen.

Na een goed gesprek heb ik ervoor gekozen om me te laten opnemen. Dat was een moeilijke beslissing, want de keizersnede zouden ze pas plannen op 32+4 weken, als het goed zou blijven gaan. Dat betekende dat het een opname van acht weken zou zijn, en ik ben zelf geen fan van het ziekenhuis. Maar mijn kindjes waren het waard!

Twee dagen na de opname

Deze dag vergeet ik nooit meer. Ik had net gegeten toen de telefoon ging. Het was mijn vriend, die compleet in paniek was. Hij kon zijn moeder al twee dagen niet bereiken, dus hij ging even langs haar huis. Nog geen half uur later belde hij opnieuw, schreeuwend en huilend. Ik schrok, maar kalmeerde mezelf en ik vroeg hem om me rustig uit te leggen wat er aan de hand was. “Mijn moeder is dood. Ze is blauw en ze ademt niet. Wat moet ik doen?”  Ondertussen leek het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Ik heb hem gezegd dat hij het noodnummer moest bellen. Ik ben zelf verder gaan bellen, zodat hij niet alleen zou zijn.

Uren gingen voorbij voordat de arts vaststelde dat ze een hartaanval had gehad op het toilet. Ze zat er nog toen mijn vriend haar vond. Het was een natuurlijke dood, en omdat ze eigenwijs was en nooit naar de huisarts wilde, weten we niet of dit te voorkomen was. Ze ging gebukt onder veel stress. Haar zus was ongeneeslijk ziek en ik lag in het ziekenhuis. Ze maakte zich ook zo druk om haar kleinkinderen. Na overleg met de arts mocht ik eindelijk naar huis op voorwaarde dat ik iedere dag even langskwam voor een CTG. Als die zou afwijken, moest ik meteen in het ziekenhuis blijven.

 

Ben je benieuwd hoe het verhaal van Kelly verder gaat? Je leest het later deze week in het tweede deel van haar bijzonder verhaal!